Odbudować farę? Zdania są podzielone

Z inicjatywą, by na Starym Mieście odbudować kościół św. Michała Archanioła, wyszedł Józef Zięba, lubelski pisarz, były dyrektor Muzeum Literackiego Józefa Czechowicza w Lublinie.

Entuzjaści i sceptycy spotkali się w czwartek w Miejskiej Bibliotece Publicznej. Pomysł Zięby popiera m.in. prof. Jadwiga Kuczyńska, historyczka sztuki z KUL.

- Należy pamiętać, że plan naszej fary miał wpływ na budowę katedr we Lwowie i Wilnie - argumentuje prof. Kuczyńska. - Odbudowa kościoła byłaby znakomitym prezentem dla naszego miasta z okazji 700-lecia (ta okrągła rocznica nadania miastu praw miejskich wypada w 2017 r.)

- Zachowały się plany XIII-wiecznej budowli. Na ich podstawie można odtworzyć farę - podkreśla historyczka.

Według Józefa Zięby, obecna funkcja placu Po Farze budzi spore zastrzeżenia. - Ci, którzy się sprzeciwiają odbudowie kościoła chcą, by plac był miejscem zabaw, a przecież tam znajdował się cmentarz. Groby nie zostały dokładnie uprzątnięte, a zatem nie powinno to być miejscem rozrywki - przekonuje.

Głos w dyskusji zabrał też Jan Sęk, dyrektor Lubelskiej Filharmonii. Jego zdaniem "szarża musi mieć zaplecze”. - Przed podjęciem decyzji trzeba rozważyć wszystkie możliwości. Moja propozycja na początek to przeprowadzenie inwentaryzacji wszystkich zabytków, które opuściły kościół. Odnalezienie ich i zebranie w jednym miejscu - proponuje dyrektor.

Z koncepcją zebrania kościelnych zabytków zgodził się Robert Wójcik, wicestarosta Lublina.

Zupełnie inny pomysł zagospodarowania placu przedstawił przewodnik i historyk Wojciech Górski. - Spotkaliśmy się tu, by dyskutować o odbudowie. Najlepszym rozwiązaniem byłoby wybudowanie na placu muzeum - stwierdził.

- Pisałem w sprawie odbudowy fary do pana prezydenta. Jego rzeczniczka odpowiedziała, że są plany zmian na placu Po Farze za 2 miliony zł. Uważam, że lepiej byłoby zachować te pieniądze na poczet przyszłej odbudowy kościoła - powiedział na koniec spotkania Józef Zięba.

Świątynia powstała w XIII w. W XIV w. została przebudowana w stylu gotyckim. Następnie dobudowano zakrystię i boczne kaplice. Po najeździe Tatarów w 1341 r. kościół został odbudowany. Po pierwszym pożarze w 1575 r. świątynia została odbudowana. Kolejny raz fara spłonęła w 1653 r. Odbudowano ją dopiero sto lat później, wierni nie cieszyli się nim zbyt długo. W wyniku burzy znowu wybuchł pożar. W XIX w. przez kilka lat kościół pełnił funkcję katedry, w 1846 r. podjęto decyzję o jego rozbiórce. Trwało to 9 lat.