Zwierzęta nie mają rzecznika

Refleksja   Za Koranem powiem; cóż z tego, że ich ostrzegasz, oni i tak nie zawrócą, na ostrzeżenie, że lód kruchy, mówicie, że wasi dziadowie po nim chadzali, ale gdy już sami doświadczacie tego, lamentując szukacie zewsząd pomocy, w przypadku zagrożenia zdrowia podaną wam brzytwę łacno pochwycacie, tedy jesteście skłonni stać się nawet wegetarianami, by powróciło utracone, gdy powraca zdrowie w łasce Bożej go upatrujecie, a do wymiocin wracacie, wzywajcie imienia Pańskiego, bo Ono ostrzejsze jest od miecza obosiecznego, ale jak oni mogą wzywać Pańskiego imienia, gdy Jego nie znają i nie uznają, czy szczęśliwy może się cieszyć szczęściem bez dzielenia się z potrzebującymi? wobec tego wykąpałem świnię, ale wytaplała się z lubością ponownie w gnoju, rozsypałem przed nią perły, tego nie doceniła, poczęła za odchodami węszyć, zdać się ludzka była, to do stołu sprosiłem, ale wolała przy korycie ucztować, nadzieje mam, że jedna na milion zaproszonych nie da odpędzić się od stołu, z ludźmi jak ze świnią bym postąpił, tylko że ludzie obrażają się, a świnia nie, koło reinkarnacji niejednokrotnie przebędziesz, nie ceniąc formy ciała swego.

Inteligencja podpowie, gdy ryba bez głosu   Wedle stawu szedłem, ścieżką poprzez łączkę, tam posiłkiem zajęte były zwierzątka domowe, niczym Doolitle wdałem się z nimi w rozmowę, a raczej nagabnięty byłem przez matkę krowę, ty przedstawicielem dwunożnych, nie baranem, wszyscy zdamy egzamin z czynów przed Panem, niczym dobra matka, na produkty daję swe mleko, mało wam tego, musicie robić mi krwawą łaźnię by kosztować zupy z moich krwawych piszczeli, nam głowy ukręcają, rzekła rzeczniczka ptactwa, by smakować z naszego osocza ohydną czerninę, my ziemię uwalniamy z nadmiernego robactwa, owca zabeczała, wełny mało, naszej skóry chcą, bez pomyślunku,  pragną wyglądać jak te barany, gdy tak sami sobie, pod nos podstawiają rekuzę, zaskrzeczał karp, uwielbiają mnie po żydowsku, w sobie chytrości jak on nie mam i czyszczę wody, ryby głosu nie mają i na talerzu me ciało podają, niczym głowę Jana w prezencie dla Herodiady, ludzie żyjcie i pozwólcie także innym egzystować, byśmy jak wy, swoją rolę i w tym ciele mogli pokonać. 

Publikowałem na poetyckich portalach, ale czy o to mi chodziło, by na nich mnie uznano za wybitnego poetę, czy prozaika? Lubię tekstem prowokować, zakładając rzetelną kombinację słowną spodziewałem się wciągnąć czytelnika do owocnej dyskusji. Jednak owe portale to nic innego jak zamknięte koła samo adoracji, gdzie nikt z czytających z zewnątrz nie może bez zarejestrowania wstawić swojej opinii. Każdy tam publikujący uważa się za wielkiego znawcę poezji, zatem jedni drugim się przypodchlebiają i gdy nawet napiszesz coś szmirowatego, a pochwali ktoś uznany w kręgu, wszyscy lecą w sukurs z zachwalaniem chały i ma się to także w odwrotności do dobrego utworu, gdzie po jednym opluciu, inni idą w jego ślady. Najlepszym moderującym dla siebie jest każdy rozsądnie piszący, a moderatorzy, to nic innego jak cisi klakierzy i cenzorzy, ponieważ zdarzyło mi się na poezji polskiej, w komentarzu na dotkliwą uszczypliwość krytykanta użyć słowa w stosunku do niego „upierdliwy”, za to cenzor postawił mnie w kącie na parę tygodni, jednak nie zajmował stanowiska, gdy inni w swoich tworach używali wulgaryzmów. Sprytny pisarz może słowami rozebrać dziewicę, czyniąc z niej dziwkę, a także przyodziać w habit zakonnicy pośladki rozpasanej dziewki, a ona i tak zostanie dziwką. Po którymś ataku ekipy poetów, wysmażyłem poniższy tekst, on nawet się nie ukazał na portalu, a cenzor zamknął mi wjazd na forum stawiając do kąta bez odwołania. Tutaj na forum dziennika wschodniego, każdy może komentować czyjś tekst, bez rejestrowania, bo jeżeli potrafi sklecić zdanie współrzędnie złożone, to i poradzi sobie z ułożeniem obrazka. Ważniejszym mi czytelnikiem jesteś ty, który czytając wyciągasz wnioski zawarte w tekście, a nie wnikający w składność wiersza, oceniający go za styl itp. dyrdymałki. Pod tymi dwoma linkami http://www.poezja.org/ostatnio,90999,0.html http://www.poezja-polska.pl/fusion/profile.php?lookup=10133 znajdują się moje publikacje i poezja tych, którzy myślą, iż napisali poetycznie, proszę zwrócić uwagę na wiersz „Asenizacja” i „Historia godnego umierania”, a sami postawicie sobie pytanie, czy to ma coś wspólnego z poezją? Na owych portalach zacząłem żmudne publikowanie w rozwijającej się tematyce, by móc wreszcie zacząć publikować to, co publikuję w owym wątku, bo tam już do tego nie dopuszczono.   13 października 2014        Znacieli co to dobrosąsiedzkie stosunki?    Pan hrabia w wyniku swego życia beztroskiego bankrutem się stał. Pozaciągał kredyty, wierzyciele podzielili się po nim schedą. Takim sposobem; rządca, żydek, ekonom, koniarz, który z panem w karty grał. Wszyscy do pana upadku łacno się przyczynili wraz z szlachtą powierzającą swój kapitał panu na procenta, stali się przez posiadanie sąsiadami miedza w miedzę. Każdy z nich po panu hrabim, poczuł się też panem. Wzajemnie żarli się, bo ten na zagrodzie zdał się być równym wojewodzie. Wchodząc na wasze poletka stwierdziłem, że nie tylko mnie krytykujecie, lecz jesteście stałymi krytykantami cudzego. Muszę także szczerze stwierdzić, że poezja wasza jest jakaś taka licha, zatem malizny nie czytam, ale o waszym tworzeniu zachowuję opinię dla siebie, przeto zalecałbym to i wam w ramach rozumianej pokory. Przecież nie jesteście odosobnieni w czytaniu, zachowujcie się z godnością, jak przystało na ludzi świata kultury, bo kogo może to obchodzić, że wam się nie podoba cudze formułowanie poezji. Wobec tego z całą przykrością dla was i bez zbytecznej skromności z radością dla mnie, stwierdzam, iż jestem lepszym od was poetą. Z pewnością, kiedy już nie będę fizycznie istniał, moje gnioty będą czytane, rozważane i będą prowokowały do zastanawiania się nad istnieniem i współistnieniem żywych istot we wszechświecie i skłaniały do zastanowienia nad sensem egzystencji i śmierci ciała. Zaś wydumana poezja zaniknie wraz z przemijaniem czasu, ona może jedynie oczarować na króciutką chwilkę, gdy bierze się ją bez głębszej wnikliwości w jej sens. Wy jesteście prowokatorami, za moje ku wam odszczeknięcia, moderator takich jak ja stawia na parę tygodni w koncie. Miałem ci ja kiedyś trzy psy; setera, wilka i małego przewodzącego im Misia kundelka. Musiałem podawać im karmę w trzech oddzielnych miskach i to w dużej odległości od siebie, ale kundelek latał jak opętany od jednej do drugiej michy odganiając rasioli, sam najedzony, zajadle szczekał i warczał na wygłodniałych kolegów, pilnując by ci nie pojedli, zatem musiałem go izolować, by i ci skorzystali.      15 września 2014

Karma i reinkarnacja      Ktoś, coś kiedyś usłyszał o karmie i jej prawach, więc utrzymując na wodzy spekulację rozjaśnię ten zawiły temat, nad którym mało, kto się zastanawia poszukując głębiej istoty prawdy.    Cały świat ludzki niezaprzeczalnie wie, iż podczas drugiej wojny światowej naród żydowski był w szczególności eksterminowany. Jego wyniszczanie odbywało się w sposób planowy, ale niczym doszło do odebrania możliwości egzystencji, każda jednostka ludzka musiała w poniżeniu godności wycierpieć niesamowite katusze.  Należy tutaj wzmiankować, iż Żydzi byli narodem głęboko wierzącym, jednak tych ortodoksyjnych nie ustrzegł i nie chronił Miłosierny Bóg przed cierpieniem, upokorzeniem w obliczu niechybnej śmierci. Jeżeli ktoś całym sobą oddaje się w wierze, to dlaczego Ten, Któremu owy poświęca całe swoje jestestwo nie jest chroniony przez Niego?      Stwórca nikogo nie karze, ani też nie nagradza, my sami jesteśmy sobie winni atakującemu nas cierpieniu w postaci chorób, krzywd ze strony innych, jak i od natury. Także nieopuszczające nas zdrowie, szczęście i fortuna jest zasiewem dobrych uczynków z przeszłości. I tutaj kłania się wiedza o transmigracji - reinkarnacji, tylko należałoby zdać sobie sprawę, kto bierze udział i co jest kartą przetargową w tej wędrówce. Nie każdy ma umysł zasklepiony kultem religijnym, jak chrześcijanie, muzułmanie, Żydzi, czy najbardziej błądzący Świadkowie Jehowy, zatem zdarzy się, iż jakiś czytelnik zrozumie mechanizm działania wehikułu z ciała ludzkiego. Jak każdy mechaniczny pojazd, tak i materialne ciało, by być w stanie ruchu musi posiadać obsługującego owy sprzęt, takim operatorem w jednym, jak i w drugim, ale bezpośrednim przypadku jest osoba, istota żywa, wieczna dusza. To dusza, nie mając bezpośredniej styczności z czynami ciała, ani jego cierpieniem, jest przez nie wikłana w przeróżne przenaddziwniejsze perypetie i chociaż sama nie cierpi, ani nie smakuje owoców zasianych przez umysł ciała, jednak zmuszona jest czynami jego przesiadać się z jednego do gorszego, lub lepszego ciała i to nie zawsze w formie ludzkiej. Uczynki i czyny, jakie wykonuje ciało, są budulcem subtelnego ciała, które jest wzornikiem do przyjęcia ponownej egzystencji dla duszy, która opuściła stary wysłużony pojazd cielesny. Takim sposobem duszyczka w ciele pani zakonnicy umartwiającej się, lecz w umyśle noszącej, to, z czego zrezygnowała dla wiary, może przyjąć narodziny w pięknym ciele kobiety, która teraz może sobie powetować straty wyrzeczeń, jako dziwka. Także ksiądz wyrzeczony, ale niewyzbyty pragnień zadowalania ciała może w następnym wcieleniu folgować sobie, jako alfons. Nikczemni mogą przyjąć narodziny w rodzinie kultywującej świadomość ścieżki duchowej Żydów, ale uczynki z poprzedniego ciała należy odebrać, zatem znalazł się nienawistny agresor niemiecki, który także za swoje jakieś cierpienia musi teraz odpłacić tym, którzy czynili takie samo zło, jak i oni. I tak to się kręci niestrudzenie narodziny za narodzinami, aż ktoś taki wreszcie umęczony tą wieczną drogą narodzin i śmierci, jednak posiadający olbrzymi bagaż doświadczeń zakodowanych w podświadomości twardego dysku z subtelnego umysłu, zadając sobie pytania, zaczyna poszukiwać prawdy; o co w tym wszystkim chodzi, jaki to ma sens, gdy rodzę się, brnąc poprzez dorastanie cieszę się życiem, starzeję, cierpiąc w chorobach i niedołężności ciała, muszę, chociaż nie chcę i mając lęk przed śmiercią – umieram.    Ciało wyposażone jest w bodźce czuciowe, umysł poszukujący wszelakiego zadowalania ciała i inteligencji, która może rozróżniać, co jest korzystne, a co da w przyszłości owoc w postaci goryczy i gdy nie kierujemy się nią, reszta już została wyjaśniona.  Cierpienie jest wkomponowane, a raczej to my sami wkomponowujemy cierpienia w swą egzystencję, bo radości to my przyjmujemy z otwartymi ramionami i nie pojmujemy, iż sami w poprzednich ciałach uczyniliśmy namiastkę dobrych uczynków, które w obecnym ciele zaprocentowały przyjemnymi uczuciami. Takim prawem, które zwie się prawem karmy, czyniąc czy to dobrze, czy to źle, musimy narodzić się ponownie by odebrać to, co nam się należy, przy czym tworząc zasiew, zadatek, czy bagaż dla następnych narodzin w ciele, ale jakim? I tak dalej i tak dalej, aż nie przyjdziemy po rozum do głowy.    Wielka dusza, która przyszła by wyrwać nas z maligny tego kołowrotu wcielań, mawiała; bo imię Pańskie ostrzejsze jest niż miecz obosieczny, zatem wzywajcie Jego imienia, bo w Jego imieniu jest wyzwolenie. Poprzez upływ dwu tysięcy lat, nauki tej wielkiej duszy przebywającej w ciele Jezusa, zostały wypaczone, skorygowane, ocenzurowane, tak, iż dzisiaj pośród tego wytworu kaprysów ludzkich trudno dowieść prawdy, ale niezaprzeczalnym faktem pozostają jeszcze tlące się jasne okruchy Jego nauk, zatem nie jakieś tam gorzkie żale, czy jasełkowe pieśni dają wyzwolenie, ale Imię Boga, a nie jak ktoś sobie myśli Jezusa. Toteż, dajmy na to, że w poprzednim ciele zabiliśmy kogoś, więc czaka nas taka sama zapłata w postaci tragedii, jakiej my byliśmy autorami. Jednak, gdy wchodząc na drogę duchowego rozwoju, budzenia się ze śpiączki z cielesnego więzienia, zaczynamy wypowiadać Jego imiona, skutkiem tego staje się zniwelowanie naszych dobrych i złych uczynków z poprzednich wcieleń i Kowalski, który za zapłatę miał mieć uciętą głowę, zostaje zadraśnięty, albo ucięło mu palec. Tutaj możecie oponować, ale dlaczego dobre uczynki też mają być niwelowane. Otóż dobre, jak i złe uczynki są niekorzystnym czynnikiem na tułaczkę duchowej istoty. Poprzez medytację - kąpiel imieniem Pańskim, oczyszczając swój umysł z naleciałości w drogach narodzin uzyskujemy duchową samoświadomość, tym samym zbliżamy się do odwiecznej prawdy. Po opuszczeniu ciała fizycznego, ale w formie ciała astralnego, przyjmujemy narodziny w bardziej świadomej formie cielesnej, aż po maksymalnym oczyszczeniu, tzn. zneutralizowaniu astralnej subtelnej formy cielesnej, powracamy do swojej wiecznej, duchowej egzystencji, do duchowego świata, pozbawionego należnych cech dla światu materialnemu w postaci narodzin, śmierci i chorób.    Już widzę, jak niektórzy stwierdzą, iż to fajne bajanie, ale do tej bajki trzeba dorosnąć i wiedzieć, w jaki sposób wkomponować się w nią, a także zastanowić się, co powoduje tym kimś, który takie bajki wypisuje, w jakim celu i jak zwykle, gdzie w tym wszystkim jego jest korzyść, bo ludzie wszystko rozpatrują pod względem korzyści materialnych, póki nie staną na drodze duchowego rozwoju.      15 października 20

Ludzkiej głupoty granic nie dostrzeże   Skomasowany w gettach żydowski naród, planowo wyniszczany, nie poczyniał kroków obrony swej godności, swego życia, jak i najbliższych. Zawsze był przy nadziei przeżycia, mimo iż wokół panował bezpardonowy gwałt klasy panów życia i śmierci na podludziach. Nawet, gdy znalazł się ktoś, pośród współbratymców dalekowzrocznie myślący, czyniący próby poderwania do zbrojnej walki, ci odrętwiali, z lękiem odsuwali się od takich. Ważniejsze zdawało im się ich istnienie dla rodziny i kiedy ona w bestialski sposób była unicestwiana, dopiero wówczas ci straceńcy postanawiali walczyć, a raczej mordować w zemście, swe życie oddając na szalę niezaspokojonej godności, gdy już za późno było na uratowanie jednego jak i drugiego. Takim wielkim gettem jest cały materialny świat, w którym apatie, niespełnione nadzieje, jak i krótkotrwale przemijające szczęścia zabijają wolę stąpania w nieznane. Tak wiele poszukuje duchowych dróg prawdy i pośród tych już kroczących, może nawet w przypuszczeniach tą rzeczywistą, jednemu na miliony udaje się znaleźć dziurę w tym ogrodzeniu materialnego getta. Istota, która odnalazła tą jedyną z możliwych drogę ucieczki do świata duchowego, z miłosierdzia swego proponuje innym podjęcie kroków do uwolnienia z egzystencji poniewierki materialnej, lecz tutaj rozbija się o mur z ludzkich naiwności, w tym nie obrażając nikogo, rzec możnaby głupot. Pomocną wyciągniętą dłoń każdy odtrąca, młodzi argumentują; iż mają na to jeszcze czas, średni wiek; że nie mają na to czasu, a ludzie w swej zimowej porze; że to dla młodych, gdyż starych drzew się nie przesadza. Kwadratura koła, młodzi staną się starymi, a starym przyjdzie się za sprawą umysłu narodzić i wszyscy zapamiętale twierdzą „w tej religii się narodzili i w niej zemrę”.  Mają lęk przed zdradą Jezusa i Maryi matki Jego, wolą zbierać szkiełka, niż wziąć darowane im perły. Człowiecze, marna materio martwa, głupi się rodzisz i takim umierasz. Wchodzę na fora i widzę ile odsłon mają banały ludzkich tematów, zaś poruszany przeze mnie temat pomijany, co widać z ilości czytających (i to niezupełnie dowiedzione, iż czytał ktoś). Egzystencjonarne getto wymusza duchowe samounicestwienie. Czy otworzą się przed wami wrota Królestwa Bożego, jeżeli będziecie rozważać, czy Jezus wstąpił w niebiosa w ciele materialnym? Czy Ono wam się przybliży, gdy rozmyślać będziecie o całunie Turyńskim, czy on oryginałem, czy też falsyfikatem jest? A na koniec, w którym miejscu postrzegacie obrazy z mojej strony wobec waszych domniemanych świętości? 16 października 2014