Szanowny Czytelniku!
Dzięki reklamom czytasz za darmo. Prosimy o wyłączenie programu służącego do blokowania reklam (np. AdBlock).
Dziękujemy, redakcja Dziennika Wschodniego.
Jest 3 maja 2006 r. Ósmy bieg meczu między KSŻ Krosno a GTŻ Grudziądz. Pod taśmą stoją Leon Madsen, Martin Vaculik, Aleksiej Charczenko i Rafał Wilk. Za nieco ponad minutę Wilk zakończy czynne uprawianie żużla.
– To był mój czwarty wyścig pod rząd. Byłem już nieco zmęczony, ale chciałem pomóc mojej drużynie – wspomina dziś Wilk. Żużlowcy wyszli spod taśmy. Wyścig układa się na remis i wydaje się, że nic złego w tym biegu nie może się stać.
Diagnoza
Nagle, na ostatnim wirażu jadący na drugiej pozycji Wilk wpada w koleinę, traci kontrolę nad motocyklem i uderza z pełnym impetem w bandę.
32-letni wówczas żużlowiec kilka razy koziołkuje po nawierzchni, aż najeżdża na niego kolega z pary Martin Vaculik. Słowak nie miał szans ominąć Polaka. Wilkiem już po chwili zajmują się lekarze, ale nie są w stanie za wiele zrobić, bo sportowiec ma złamany kręgosłup.
W miejscowym szpitalu zawodnik KSŻ Krosno przechodzi skomplikowaną operację stabilizacji kręgosłupa. Diagnoza jest jednak jednoznaczna: Wilk nie będzie mógł chodzić. A zaczęło się tak pięknie...
Kariera
Rafał Wilk urodził się 9 grudnia 1974 r., a karierę rozpoczął w Stali Rzeszów. – Od małego dziecka siedziałem na stadionie, bo mój tata Jan również jeździł na motorze. Do Stali trafiłem w wieku trzynastu lat, a licencję zrobiłem cztery lata później – wspomina.
Od początku był świetnie zapowiadającym się żużlowcem. W 1994 i 1995 wraz ze Stalą zdobył Młodzieżowe Drużynowe Mistrzostwo Polski. Jako senior, Wilk tułał się po różnych klubach, aż w 2005 r. trafił do KSŻ Krosno.
W zespole "Wilków” od razu stał się ulubieńcem fanów. Sezon 2005 był dla niego bardzo udany, a zakończył się srebrnym medalem Indywidualnych Mistrzostw Węgier i zwycięstwem w Plebiscycie na Najlepszego Sportowca Krosna.
I stało się
Aż przyszedł 3 maja 2006 r. – Od początku tamta dziura mnie wciągała. Z każdym biegiem byłem coraz bliżej bandy. I stało się... – zawiesza głos.
Jadący na trzeciej pozycji Martin Vaculik wjeżdża w leżącego na torze Polaka. – Nigdy nie miałem pretensji do Martina o tę sytuację. Wielokrotnie później rozmawialiśmy ze sobą. To jest sport i czasami takie sytuacje zdarzają się – tłumaczy.
Wilk nie porusza się, a kibice zgromadzeni na stadionie w Krośnie zamilkli w przerażeniu. – Od początku do końca byłem przytomny.
Diagnoza lekarska była jak wyrok. – Starałem się jednak nie myśleć o tym, że nie będę mógł chodzić. Miałem w sobie wiele wiary w to, że jeszcze wszystko się ułoży. Nie na darmo mówi się, że wiara może przenosić góry.
Przeniosła. Mimo że Wilk został skazany przez lekarzy na wózek inwalidzki, postanowił żyć normalnie. – Sportowcy mają zadziorny charakter. Moje życie przewróciło się do góry nogami, ale swoją chorobę potraktowałem jako wyzwanie, a nie karę. To chyba sprawiło, że potrafiłem pozytywnie myśleć – zastanawia się.
Trener
Po kilku miesiącach Wilk zaczął wracać do normalnego życia. – Quady, narty, samochód: niczego nie boję się. Ostatnio jednak najwięcej jeżdżę na rowerze. Mam specjalnego handbike'a, który można poruszać bez napędzania go przez nogi. Mam w sobie iskierkę nadziei i wierzę, że kiedyś będę mógł jeszcze normalnie chodzić. Medycyna idzie bardzo szybko do przodu, dlatego wiem, że jeszcze wszystko może się zdarzyć – dodaje Wilk.
Nie zrezygnował też z żużla: zdecydował się na rozpoczęcie kariery szkoleniowej. Jego pierwszym przystankiem była Stal Rzeszów, a w niedawno zakończonym sezonie pracował w Redstar KMŻ Lublin.
– Rafał to świetny szkoleniowiec, który wiele lat jeździł na żużlu. A to, że jest niepełnosprawny? Nie róbmy z tego wielkiego halo! On ma wielką wiedzę. Przykład? Niedzielne spotkanie z KSM Krosno. Zdobyłem w nim 16 punktów, z czego większość zawdzięczam trenerowi, który podpowiedział mi, jak mam ustawić motor – tłumaczy Karol Baran, lider lubelskiego KMŻ.
Plany
Chociaż lublinianie nie osiągnęli zamierzonego celu (awansu do pierwszej ligi), to miniony rok trzeba uznać dla naszego żużla za udany.
– Udało się reaktywować czarny sport w Kozim Grodzie. Zespół przez większość czasu funkcjonował bardzo dobrze, chociaż na koniec sezonu niektórzy zawodnicy mocno mnie zawiedli – tłumaczy Wilk.
Mimo że minęło zaledwie kilka dni od ostatniego meczu, szkoleniowiec KMŻ już myśli o kolejnym sezonie. – Mam nadzieję, że zostanę w Lublinie na przyszły sezon. Nie zależy to ode mnie, tylko od działaczy. W przyszłym sezonie KMŻ powinien spisywać się jeszcze lepiej.
Czy ktoś jeszcze pamięta, że Wilk od ponad trzech lat porusza się na wózku?
Diagnoza
Nagle, na ostatnim wirażu jadący na drugiej pozycji Wilk wpada w koleinę, traci kontrolę nad motocyklem i uderza z pełnym impetem w bandę.
32-letni wówczas żużlowiec kilka razy koziołkuje po nawierzchni, aż najeżdża na niego kolega z pary Martin Vaculik. Słowak nie miał szans ominąć Polaka. Wilkiem już po chwili zajmują się lekarze, ale nie są w stanie za wiele zrobić, bo sportowiec ma złamany kręgosłup.
W miejscowym szpitalu zawodnik KSŻ Krosno przechodzi skomplikowaną operację stabilizacji kręgosłupa. Diagnoza jest jednak jednoznaczna: Wilk nie będzie mógł chodzić. A zaczęło się tak pięknie...
Kariera
Rafał Wilk urodził się 9 grudnia 1974 r., a karierę rozpoczął w Stali Rzeszów. – Od małego dziecka siedziałem na stadionie, bo mój tata Jan również jeździł na motorze. Do Stali trafiłem w wieku trzynastu lat, a licencję zrobiłem cztery lata później – wspomina.
Od początku był świetnie zapowiadającym się żużlowcem. W 1994 i 1995 wraz ze Stalą zdobył Młodzieżowe Drużynowe Mistrzostwo Polski. Jako senior, Wilk tułał się po różnych klubach, aż w 2005 r. trafił do KSŻ Krosno.
W zespole "Wilków” od razu stał się ulubieńcem fanów. Sezon 2005 był dla niego bardzo udany, a zakończył się srebrnym medalem Indywidualnych Mistrzostw Węgier i zwycięstwem w Plebiscycie na Najlepszego Sportowca Krosna.
I stało się
Aż przyszedł 3 maja 2006 r. – Od początku tamta dziura mnie wciągała. Z każdym biegiem byłem coraz bliżej bandy. I stało się... – zawiesza głos.
Jadący na trzeciej pozycji Martin Vaculik wjeżdża w leżącego na torze Polaka. – Nigdy nie miałem pretensji do Martina o tę sytuację. Wielokrotnie później rozmawialiśmy ze sobą. To jest sport i czasami takie sytuacje zdarzają się – tłumaczy.
Wilk nie porusza się, a kibice zgromadzeni na stadionie w Krośnie zamilkli w przerażeniu. – Od początku do końca byłem przytomny.
Diagnoza lekarska była jak wyrok. – Starałem się jednak nie myśleć o tym, że nie będę mógł chodzić. Miałem w sobie wiele wiary w to, że jeszcze wszystko się ułoży. Nie na darmo mówi się, że wiara może przenosić góry.
Przeniosła. Mimo że Wilk został skazany przez lekarzy na wózek inwalidzki, postanowił żyć normalnie. – Sportowcy mają zadziorny charakter. Moje życie przewróciło się do góry nogami, ale swoją chorobę potraktowałem jako wyzwanie, a nie karę. To chyba sprawiło, że potrafiłem pozytywnie myśleć – zastanawia się.
Trener
Po kilku miesiącach Wilk zaczął wracać do normalnego życia. – Quady, narty, samochód: niczego nie boję się. Ostatnio jednak najwięcej jeżdżę na rowerze. Mam specjalnego handbike'a, który można poruszać bez napędzania go przez nogi. Mam w sobie iskierkę nadziei i wierzę, że kiedyś będę mógł jeszcze normalnie chodzić. Medycyna idzie bardzo szybko do przodu, dlatego wiem, że jeszcze wszystko może się zdarzyć – dodaje Wilk.
Nie zrezygnował też z żużla: zdecydował się na rozpoczęcie kariery szkoleniowej. Jego pierwszym przystankiem była Stal Rzeszów, a w niedawno zakończonym sezonie pracował w Redstar KMŻ Lublin.
– Rafał to świetny szkoleniowiec, który wiele lat jeździł na żużlu. A to, że jest niepełnosprawny? Nie róbmy z tego wielkiego halo! On ma wielką wiedzę. Przykład? Niedzielne spotkanie z KSM Krosno. Zdobyłem w nim 16 punktów, z czego większość zawdzięczam trenerowi, który podpowiedział mi, jak mam ustawić motor – tłumaczy Karol Baran, lider lubelskiego KMŻ.
Plany
Chociaż lublinianie nie osiągnęli zamierzonego celu (awansu do pierwszej ligi), to miniony rok trzeba uznać dla naszego żużla za udany.
– Udało się reaktywować czarny sport w Kozim Grodzie. Zespół przez większość czasu funkcjonował bardzo dobrze, chociaż na koniec sezonu niektórzy zawodnicy mocno mnie zawiedli – tłumaczy Wilk.
Mimo że minęło zaledwie kilka dni od ostatniego meczu, szkoleniowiec KMŻ już myśli o kolejnym sezonie. – Mam nadzieję, że zostanę w Lublinie na przyszły sezon. Nie zależy to ode mnie, tylko od działaczy. W przyszłym sezonie KMŻ powinien spisywać się jeszcze lepiej.
Czy ktoś jeszcze pamięta, że Wilk od ponad trzech lat porusza się na wózku?
![Bogdanka LUK Lublin pożegnała się z halą Globus w wielkim stylu [zdjęcia kibiców]](https://cdn01.dziennikwschodni.pl/media/news/2024/2024-04/ca274eab9c627c1c9e9a5998326626fc_std_crd_292.jpg)
