Grabczuk: Nie umiem tańczyć, ale dla dzieci zatańczyłem

– Wcale, to była dla mnie ogromna niespodzianka. Zwłaszcza że wygraliśmy z wynikiem ponad 200 głosów! Cieszę się, że nasz występ zrobił takie wrażenie. Ale nic dziwnego, miałem dwie świetne nauczycielki: Magdę, z którą tańczyłem i moją żonę Iwonę, która też bardzo mi pomogła.

• Magda była wymagającym trenerem?

– Bardzo. Mieliśmy zaledwie 5 prób, chyba najmniej ze wszystkich par. Ale starałem się, jak mogłem. Pokazywała mi kroki i musiałem je opanować już na następne zajęcia. W choreografii pojawiło się kilka skomplikowanych elementów m.in. podnoszenia, które z resztą wzbudziły największy aplauz publiczności. Ale jakoś sobie poradziłem, w końcu wywodzę się ze środowiska sportowego.

• Który moment w ciągu tych trzech miesięcy był najciekawszy?

– Zdecydowanie sama gala i przygotowania za kulisami. To ciekawe, jak osoby, które na co dzień nie mają problemów z występami na żywo, może zżerać stres. Miałem tremę, ale niedużą. Był to raczej stres mobilizujący. Należę do osób, które podchodzą na luzie do takich występów.

– Bardzo pozytywnie. Dostałem mnóstwo telefonów, SMS-ów i e-maili z gratulacjami. Zrobiłem im niespodziankę, nie spodziewali się, że mogę wystąpić w roli tancerza.

• Będzie pan kontynuował przygodę z tańcem?

– To była jednorazowa przygoda. Ale jeśli będzie potrzeba, żeby znowu zatańczyć charytatywnie, to jak najbardziej. Tak jak podkreślałem wiele razy, nawet jeśli czegoś się nie umie, warto to zrobić dla potrzebujących.