Bezprawie z prawem (w) prawie

Chorzy, a jednak nie hoży i nieskorzy.   Mieszczuch, syn mieszczucha, mało komu nie jest wiadome, kto pod owymi pseudonimami prowokuje, jednak do sprowokowania nie jesteście skorzy. Ten kraj stał się wielkim folwarkiem, w którym ja jak i wy jesteście folwarcznymi wyrobnikami. Wszelkie agendy państwowe zrzeszające zarobkujących z budżetówki są zobojętniałe na waszą niemoc pozyskiwania zysku, oni mają pracę, na którą to każdy składa tantiemy w postaci podatku od każdego zakupionego towaru. Oczywiście nie należy zaliczać do tego hipermarketów o własności obcokrajowej gospodarczości, które tworząc dochód na rynku polskim, podatki i zyski wywożą do swoich państw. Ostatnią możliwością zarobkowania był handel bazarowy, który skutecznie wyeliminowywany zostaje przez zorganizowany rozbój hipermarketowy. Powstało multum wojewódzkich i powiatowych biur pracy zatrudniających rzesze ludzi, jednak niedających, ani gwarantujących wam zatrudnienia. Sprytni politykierzy dawnej Unii Europejskiej ponoszą wszelkie koszta na przeróżne idiotyczne szkolenia prowadzone przez urzędy pracy, jednak niegwarantujące po takich, możliwości zarobkowania. Jest to jakby niebyło zawór bezpieczeństwa dla ślepych na umyśle. Urzędy pracy skłaniają was lekką perswazją, wskazując wam delikatnie waszą niezaradność, byście chcieli się przekwalifikować, czy też podjąć wysiłek umysłowy do nauki bezpłatnej języków obcych. Komu to potrzebne? Oczywiście w drugim żucie wam do podjęcia pracy poza granicami własnego kraju, ale w pierwszym, to tym, którzy zatrudnią tanią siłę wyrobną. I takim sposobem niby rozbudzając w was prywatną inicjatywę, biura pracy przyczyniają się do całkowitego rozkładu jej przejawu. A co ich to może obchodzić twój brak perspektyw na zarobkowanie, skoro wszyscy urzędnicy opłacani z budżetu mają i będą mieli pracę, szlachta również nie obawiała się chamów powiększających ich dobra materialnej egzystencji. Donald przyczynił się do zadłużenia skarbu państwa, jego ekipa nachapała się wystarczająco, owszem dostał on kopa, ale w górę. Do wyborów parlamentarnych nie tak daleko, jednak przed tym czasem zmienia się ekipa uszlachconych władzą ministerialną, pozostało siedem miesięcy, ale ci także zdążą w tym krótkim czasie nabić sobie kabzy pieniędzmi podatników na gaże i odprawy. Partia rządzących musi dzielić się suknem polskim. Przed stanem wojennym byli tacy bojownicy prawdy jak ja i to byli ci niebezpieczni dla władzy, których internowano. Czy im uczyniono jakąkolwiek krzywdę odizolowaniem od ciemniejszych mas ludzkich? Otóż nie. Oni jedynie przetarli szlaki, wskazali masom drogę, którą należy kroczyć i gdy oni na internowaniu mieli jak u pana Boga za piecem, inni w narażeniu nawet życia przeciwstawiali się klasie panującej.  Rozleniwionych wypuszczono z internatów, niewiadomo, czemu okrzyknięto ich bohaterami. Oni sami potrafili wywindować się na stanowiska w kraju i ustanowić prawa dla takich jak oni pokrzywdzonych ze znakiem zapytania wielkim. I są oni bohaterami zlizującym śmietankę, gdy ci prawdziwi bohaterowie zostali usunięci w niepamięć i nie starcza dla nich nawet serwatki. Toteż jestem dobrej myśli, bo historia kołem się toczy, gdy mnie internują zostanę waszym bohaterem.   Wszem wiadomo, iż palenie papierosów jest trudnym do pokonania nałogiem, który w swych skutkach powoduje niezliczone następstwa chorób groźnych przy wydatku olbrzymich sum na zaspokajanie pragnień namolnego nawyku. Alkohol także uzależnia i w parze idzie z paleniem doprowadzając do szeregu nieporozumień, rozbija gniazda rodzinnych pieleszy. Ale i hazard przy tych dwu nałogach jest także niezłym uzależnieniem, przyprowadzający do bankructw, ruiny, zabójstw i samobójstw. I są tacy, co upatrują swoje szczęście w wzbogaceniu materialnym na szybkim pozyskaniu fortuny w kontrabandzie bez akcyzowego obrotu gotówki w papierosach, czy trunków alkoholowych. Rząd usilnie walczy z takimi aspołecznymi jednostkami, obliczając swe straty przy lada wpadkach przestępców w stosunku do państwa. Do walki z nielegalną działalnością wykorzystuje jawne i tajne policje, by wyeliminować dla siebie konkurencyjność na rynku. Takim samym sposobem mafie działają, tylko że do wyeliminowania konkurencji gangsterów używają. Zatem reasumując, pytanie nasuwa się samoistnie, czy rząd, aby działa w interesie narodu, skoro utrzymuje do celów tych, w swych rękach aparat, który obywatelom szkodzi? Czy wykorzystywanie policji za podatników pieniądze, skierowane przeciwko tym, którzy szukają jak i państwo możliwości egzystowania w handlu alkoholem, papierosami, czy hazardu uprawianiem jest moralnie uzasadnione? Dlaczego ci, których powołaliście w wolnych wyborach mają akcyzę by truć, otumaniać i ogłupiać kołem fortuny? Liczbowa gra w Totolotka w dzisiejszej dobie jest ściśle kontrolowana elektroniką, wszelkie zakłady kierowane do bazy są, sprzężenie z kołem losującym, program ma za zadanie wyeliminować układy liczb skreślonych, tak tworzy się wzrost puli do wygrania, co nakręca pragnienia osiągnięcia nierealnej wygranej pośród opanowanych nałogiem. Ktoś wygrał, ale kto odpowiedzcie sobie sami, gdy ze zgromadzonej puli jedynie 10% przyznane jest na wygrane, a reszta skierowana jest do budżetu, więc czyż rząd nie wyżywia sam, tylko ilu nieświadomych na to musi łożyć? 9 września 2014 g.5:13:56

I ja jestem temu winien   Polska - kraj, który runął w gruzach gospodarki uprzemysłowionej. My obywatele tego państwa, sami winniśmy upadku, wy, którzy oczekując jedynie poprawy swojego bytu osobistego, przymknęliście oczy na rozgrywające się wydarzenia na rynku politycznym kraju.  W pierwszym rzędzie należałoby winić za ten stan rzeczy rząd Solidarnościowy, który przejmując władzę myślał krótkowzrocznie jedynie o umocnieniu się w tej władzy. Odchodzącemu aparatowi partyjnej władzy było na rękę sprywatyzowanie upaństwowionych zakładów, zrzeszających wielkie masy ludzkie, zdolne do organizowania się do protestacyjnego zrywu w przypadku łamania pracowniczych i obywatelskich praw. Zatem odchodzący z własnej woli, z cicha popierali politykę nowo rozpierających się w fotelach władzy, bo wiedzieli i liczyli na to, że to oni będą mogli udrzeć najwięcej z tego sukna ich dawnego folwarku. I udał się cichy plan komuchów, którzy rozkradli za psie grosze zakłady pracy, wyrzucając na bruk, tych, którzy byli ogromną przeciwwagą dla aparatu piastującego władzę. Jednak nadal śmiem twierdzić, że do tego dopuściliście wy sami, tamtych rozgrywek politycznych i to zajmuje szeroki aspekt, który chciałbym unaocznić. Byłem przewodniczącym Solidarności w dużym zakładzie pracy, w myśl ustaw statutowych wytykałem pijaństwo i brak zaangażowania w wydajność pracy, pisałem wiele monitów, gdy odwiedziłem jeden z oddziałów swojego wyodrębnionego zakładu, znalazłem swojego zastępcę niepijącego, ale pośród pijących. I właśnie jedynie tam, gdzie sprawował kierownicze stanowisko mój zastępca, tablica ogłoszeń była pusta, on nie dbał o to by znajdowały swoje miejsce na niej pisma urzędowe jego kolegi, przyjaciela i zwierzchnika w jednej osobie. Rządziłem twardą ręką, zmieniłem Radę Pracowniczą, spowodowałem zmianę obsady dyrektorskiej, inni dawni słudzy aparatu, czując dla siebie niekomfortową sytuację, woleli niczym szczury z pokładu uciec z przedsiębiorstwa z przewodniczącym komunistycznych związków na czele. Jednak w nim zaczęły panoszyć się spółki żerujące na masie zakładu pracy, próbując z wolna rozkładać przedsiębiorstwo, doprowadzając go do plajty, ale i z tym sobie poradziłem, zakazując wydawania zleceń dla owych ośmiornic partyjnych. Było niezwykle trudno walczyć z tyloma naraz podmiotami, gdy moje ciało doradcze w postaci członków Komisji Zakładowej jawnie im sprzyjało, przeciwstawiając się moim poruczeniom, toteż postanowiłem zmienić stan panujący, poprzez ponowne wybory, by otoczyć się ludźmi oddanymi sprawie związkowej, lecz się przeliczyłem, poddając swoje stanowisko także pod ponowny wybór. Sądziłem, iż tych lepszych będzie o wiele więcej niż tych, którzy mają na względzie jedynie prywatę, nie otrzymałem ani jednego głosu, przewodniczącym został mój zastępca, który przed wolną Polską nie był złym człowiekiem, więc u schyłku panowania komunistycznego z tego materiału uczyniłem swojego sojusznika podziemia, a który już, jako przewodniczący optował za tym by wykluczyć mnie z szeregów Solidarności za udzielony wywiad prawdy dla Tygodnika „Solidarność”. Zatem odszedłem, a wkrótce nawet zostałem zwolniony w ramach likwidacji etatów, co prawda, jako były działacz w strukturach związku mogłem walczyć przed Sądem o niestatutowe zwolnienie z pracy, jednak ono przyniosło mi ulgę. Teraz bez radykalnego, ciągle zaglądającego do kuchni, było znacznie wygodniej uczynić rozbiór przedsiębiorstw. Mój następca był naprawdę fajny chłop, ale nie potrafił tego co jego poprzednik, w nawale problemów skorzystał z prawa do renty, opuścił okręt i okręt wkrótce się pogrążył w chaosie ekonomicznych rozbiorów. Zaczęły się eksmisje z domów na bruk, ale by było humanitarnie, traktując człowieka niczym zwierza robiono to z nastaniem wiosny, po okresie ochronnym. Wzrastała ilość niezaradnych bezdomnych, którymi do tych pór zajmował się socjal. Już według żydowskiego przedwojennego powiedzonka, kamienice zaprzestały być waszymi. Byłem świadkiem żydowskiej manifki, która szła rozradowana w dół Lubartowskiej, z jej szeregów wykrzykiwano, (manifestując to dla zebranego na chodnikach pospólstwa); nasze kamienice są, i tutaj z ironią rozbawieni sytuacją, dodawali; ale i nasze ulice też. Idąc w dół Lubartowską, patrz czytelniku po oknach kamienic, tak jak zwierzęta oznaczają swoje terytoria, tak i ci, poustawiali w oknach dla widoku twego menory, a na szybach wymalowali betlejemskie gwiazdy, ale te domy przedstawiają ruinę i pustostan, z pewnością zażądają od naszych władz, by im je wyremontowano.  Jak to określił minister Radosław Sikorski w ostatniej z afer podsłuchowych, a ja za nim powtórzę; rząd polski gotowy zrobić jest laskę nie tylko amerykanom. Za komuny byli tacy, którzy podnosili bunt, dzisiaj przeciwko nim należałoby się buntować, z pewnością jest komu, tylko że nie potrafią ci oburzeni pokrzywdzeni przez los i władzę się skrzyknąć, ponieważ zabrakło miejsc pracy, pracy i scentralizowanych ośrodków z których można było jednogłośnie zaprotestować gremialnie. Zresztą już na tych nie czas, a młodzi wykształceni wolą zarobkować w rubieżach zatrudnienia unijnych krajów, niż walczyć o swoje godne prawa na łonie ojczyzny. Opisywana tu powyżej sprawa jest jakoby jednostkową, ale nie, taki scenariusz rozgrywał się w dużych zakładach całej Polski, na naszych oczach ginęły przedsiębiorstwa, do tych pór zarobkujący odchodzili z nieukrywaną radością na Kuroniówkę, wszystko odbywało się po myśli nowo rządzących i kolesi partyjnych mogących kupczyć swoim, acz nie swoim wianem. Wzrastające niezadowolenie mas pozostających bez zatrudnienia na dziadowskim zasiłku dla bezrobotnych, nie miało już siły i znaczenia dla zmieniających się rządów obfitujących w spadochroniarzy różnych nacji politycznych. Reszty dokonała Unia Europejska, dyktując nowo wstępującemu państwu w jej szeregi, co może, a czego nie może. Takim sposobem starzy cwaniacy zasiadający w Brukselskich ławach, podyktowali likwidację dobrze prosperujących zakładów pracy, bo i po co Polska ma produkować cukier, skoro mogą oni go sprzedać rozgoryczonym Polakom, zaś zastępy bezrobotnych znajdą zatrudnienie w ich państwach, w podrzędnych pracach, których nie chce wykonywać autochton, ani przysłowiowy murzyn.  Jeszcze, jako tako producent rolny w tym kraju trzymał się, ale i jemu zdążono dobrać się do dupy, nałożone embarga na produkty rolne, to oddzielna polityka, ale nieopłacalne ceny zbioru ziemiopłodów coraz bardziej biją chłopa po jajach mimo unijnych dopłat, pewnie i o to chodzi tym starym unitom, by Polska stała się rynkiem zbytu ich z

Możemy sobie jedynie pogdybać   Rady Gminne, Miejskie, Sejm jest to zbieranina ludzi z przypadku raczej, tworząca doradcze ciała dla burmistrza, czy prezydenta, którzy mają gówno do powiedzenia, gdy ci się postawią. I gdyby w tych zbiorowiskach znaleźli się sami prawi na wskroś kryształowi ludzie, ten kraj polską zwany, stałby się każdemu zamieszkałemu jego granice obszarem mlekiem i miodem płynącym, i naprawdę słowo patriotyzm stałoby się rzeczywistym, a nie wyświechtanym frazesem. Nie wszyscy kandydujący do sprawowania funkcji publicznych są szujami, jednak ci z powołania, szybko ostygają w swych postanowieniach i deklaracjach przedwyborczych, ponieważ nie mając siły przebicia są tłamszeni podziałami partykularnych celów. Toteż znajdując się pod pręgierzem tych, co oddali im swój mandat zaufania i przeciwnym ich ideałom i postanowieniom, także w zmęczeniu, końcem końców upatrują w swej funkcji jedynie zysku. Ten kraj zeszedł na psy, chociaż wypiękniał zamieniając pokomunistyczną pleneru szarość na kolorystykę obrazu zachodniego; ścieżkami rowerowymi, nowymi nawierzchniami dróg, autostradami i zmianą barwy elewacji komunistycznych blokowisk. Jednak ta szarość pozostała w sercu prostego zjadacza chleba, któremu zabrano możliwość godnego życia pozbawiając go miejsca zarobkowania. Zatem cóż ta szata graficzna polski może wpływać na poprawę ekonomiczną dla Kowalskiego, który mając wokół siebie stworzone piękno za Unijne grajcary, kiedy jego portfel zmusza go do kombinowania, bez nadziei na lepsze jutro. Któż myśli o patriotyzmie w pełnym tego słowa znaczeniu, gdy widzi, co wyprawiają radni bezradni i co dzieje się w sejmowych ławach i nikt nie wiedział, że wybierał osła na posła?                 W obecnej chwili mają zebrać się Lublina mądrale by debatować, jak zaradzić bezrobociu. O zgrozo, cóż tu debatować i kombinować by kończący studia pozostali na Lubelszczyźnie, zachęcając i zobowiązując ich stypendiami od prezydenta miasta. Czysty debilizm, debaty downów. Narodowi tego państwa należy stworzyć, za jego jakby niebyło podatki, miejsca pracy, które z pewnością zaprocentują, rozwiązując palące problemy. Ale w tym kraju, jak można postrzec, jedynymi priorytetowymi miejscami zatrudnienia, stało się wszelakie budownictwo dróg, dróżek i budowy super i hipermarketów, oraz bazarowy handel zwolna umierający naturalną śmiercią powodowaną wypieraniem go przez obcokrajową działalność marketową. Handel bazarowy, to także nie ten kierunek rozwoju kraju, cały naród poszedł w tą stronę działalności, bo żydowskim sposobem, kupić sprzedać jest najprościej, ale już nie najłatwiej, ale co będzie dalej, kiedy i po wsiach powstają markety z towarami atrakcyjnie tańszymi od cen bazarowych? Kandydujący lizusi w swych przedwyborczych gderaniach także obiecają, jednak ich obiecanki rozbiją się o ścianę obojętności wyzbytego buntu społeczeństwa i z pewnością zostaną jedynie biznesmenami za publiczne pieniądze z diet i uczestnictwo w posiedzeniach Komisji Do Spraw, a im tych będzie więcej, wtedy i kapucha popłynie legalnie strumieniem z podatków wypracowanych bazarowym kupczeniem. 19 października 2014