Pozytywizm w sporcie

Wszystkim miłośnikom polskiego sportu polecam obejrzenie w Internecie krótkiego filmu „12-letni Kamil Stoch o... medalu olimpijskim”. Kamil, jeszcze dziecko, opowiada o swoim treningu („Namówiła mnie pani Jadzia”), pierwszych skokach na Krokwi („Całą noc nie spałem”), ale nade wszystko o tym, że chce zdobyć złoty medal na olimpiadzie. Od powstania tego filmu minęło piętnaście lat. Kamil ma dwa olimpijskie złota. A nagranie, do którego nawiązuję, jest nie tylko rozczulającym świadectwem determinacji młodego chłopca; jest świadectwem czegoś, co na własny użytek nazywam „pozytywizmem” w sporcie. Polscy zawodnicy zdobywają medale nie DZIĘKI systemowi sportu, ale POMIMO funkcjonowania tego systemu. Innymi słowy system nie pomaga, zdarza się wręcz, że rzuca zawodnikowi kłody pod nogi. Szkolenie w skokach narciarskich jest tu chlubnym wyjątkiem od zasady. Kilka lat temu opracowano program dla tej dyscypliny. Przyjęto sporą grupę zdolnych, wyselekcjonowanych dzieci. Przez kolejne lata dzieci miały odpowiedni trening i opiekę. I coś jeszcze, coś niezwykle ważnego: sponsora – Grupę Lotos – który rzetelnie pomagał w realizacji programu. Stopniowo słabsi zawodnicy odpadali, zostawali najlepsi. Dzisiaj na finiszu programu mamy Kamila Stocha i najmłodszą drużynę igrzysk (czterech z pięciu chłopaków wystąpiło na igrzyskach po raz pierwszy). Mimo młodego wieku i braku do-świadczenia zabrakło im tylko (i aż) trzynastu metrów (w ośmiu skokach) do drużynowego medalu! Oczywiście w sporcie bywa tak, że o ostatecznym wyniku decyduje szczęście czy dyspozycja dnia. Ale Kamil Stoch wygrywa dlatego, że stoi za nim dobry, wieloletni program szkoleniowy, zorganizowana praca zespołu oraz stały i godny zaufania sponsor. Długa, jednostajna i powtarzalna, żmudna i nudna – „pozytywistyczna” robota. My, Polacy, nie lubimy systematycznej, uporządkowanej pracy. Wolimy działać romantycznie – wielkimi zrywami! Po-zostawiam więc Czytelników z moim ulubionym cytatem Michała Anioła: „Geniusz to wieczna cierpliwość”. Joanna Mucha