Alice Feeney - "Czasami kłamię". Recenzja książki

Jest dokładnie  jak u Hitchcocka: na początek trzęsienie ziemi, a potem napięcie ciągle rośnie. Młoda, ambitna reporterka radiowa Amber Reynold jest w śpiączce po wypadku samochodowym. Co prawda z wypadku nic nie pamięta, ale ma świadomość, co się w tym momencie z nią dzieje i pamięta, jak wyglądało jej dotychczasowe życie. Słyszy ludzi, którzy się wokół niej zbierają, czuje ich dotyk. Wie, kto jest kim. Wie, że policja podejrzewa, że ktoś chciał ją zabić. Ale nie wie, kto i dlaczego chciałby to zrobić. Wszyscy są podejrzani. Mało tego: Amber, bezbronna na szpitalnym łóżku, wciąż nie może czuć się bezpiecznie.

Historię Amber poznajemy z perspektywy jej wspomnień sprzed wypadku. W jej historii pojawia się mąż Paul, niespełniony pisarz, którego Amber podejrzewała o zdradę,  siostra Claire, która całe życie rywalizowała z Amber, a ostatnio bardzo zbliżyła się do Paula, szefowa Madeleine, wybitnie antypatyczna karierowiczka, były chłopak Edward, którego Amber porzuciła bez słowa. Każde z nich miało powód, by chcieć pozbyć się Amber.  Każde  z nich jest wciąż bardzo blisko kobiety.

Ale mamy też drugą perspektywę, która dodatkowo zaciemnia tę pokręconą historię.  To pamiętnik nastoletniej dziewczynki, która sama o sobie mówi, że czasami kłamie. I ma wyjątkowy talent do komplikowania życia sobie i innym.  Jest znakomitą manipulatorką i zawsze osiąga to, czego chce, stosując złotą zasadę: cel uświęca środki. Wszystko wskazuje na to, że pamiętnik należy do Amber.  Nie jest więc nasza bohaterka tak kryształowa, jak nam się początkowo wydawało.

Kto jest sprawcą, a kto ofiarą? Kto tak naprawdę kłamie?  I kto jest kim w tej mrocznej, pełnej tajemnic i zasadzek historii, w której stawką jest ludzkie życie? Odpowiedzi dopiero na samym końcu, którego aż nie można doczekać. Bardzo smakowity thriller, który połyka się na raz.