Czy ze stawu w Ogrodzie Saskim ucieka woda? Nadal nie wiadomo

"FACHOWCY " membrany, kleje, uszczelnienia, masy samopoziomujące i inne cuda a akwedukt rzymski, aquaeductus, czyli dosłownie "ciąg wodny" był wodociągiem doprowadzającym wodę ze źródeł do miast wykorzystując zasadę stałego spływu. Woda była następnie dostarczana do licznych fontann,łaźni i szaletów publicznych, co bogatszych domów. Akwedukty znane były już wcześniej, jednak to dopiero Rzymianie je upowszechnili. W II wieku n.e. Rzym, który liczył około miliona mieszkańców był zaopatrywany przez 11 akweduktów liczących łącznie 420 km, z czego tylko 47 km przebiegało nad powierzchnią ziemi. Sieć ta dostarczała milion metrów sześciennych wody źródlanej na dobę. Sukces rzymskich akweduktów tkwił w technice budowy arkad, która pozwoliła Rzymianom na przerzucanie wodociągów nad dolinami i nierównościami terenu znacznie skracając długość ich trasy. Spadek w rzymskich akweduktach wynosił tylko kilkadziesiąt cm na kilometr. Woda była prowadzona w rurach z terakoty lub ołowiu. Rury prowadzone była pod ziemią oraz nad ziemią w ceglanej konstrukcji, dwu lub trzykondygnacyjnej. Budowa wodociągów pod ziemią umożliwiała ochronę stałej dostawy wody przed armią przeciwnika oraz zabezpieczenie czystej i zdatnej wody do picia przed wszelkimi zanieczyszczeniami. Rzymianie niekiedy odwadniali teren w pobliżu akweduktu, aby zmniejszyć możliwość skażenia przez wody gruntowe. Przy wyborze źródeł prócz badania stanu wody obserwowali też stan zdrowia tubylców. Pierwszym akweduktem rzymskim był wzniesiony w 312 roku p.n.e. Aqua Appia, w większości wodociąg podziemny. Doprowadzał on wodę z odległych o ponad 16 km Wzgórz Albańskich. Drugim wzniesionym akweduktem był Anio Vetus, wzniesiony w 272 roku p.n.e. Doprowadzał on wodę z odległości 63,5 km, a ponad 300 metrowy odcinek prowadzony był na arkadach. Jednym z najbardziej imponujących akweduktów, a zarazem najlepiej zachowanych do naszych czasów jest Pont du Gard koło Nimes, wzniesiony w końcu I wieku p.n.e. Z kolei najdłuższym rzymskim akweduktem był ten wybudowany w Konstantynopolu. Zaraz za nim był wybudowany w II wieku n.e., akwedukt Zaghouana, który zaopatrywał Kartaginę. Miał on 92,5 km długości. Imponująca jest trwałość akweduktów rzymskich, gdyż niektóre z nich, jak pochodzący z roku 144 p.n.e. Aqua Marcia, z roku 20 p.n.e. Aqua Virgo lub z roku 111 n.e. Aqua Traiana są czynne do dnia dzisiejszego. Wiele wodociągów powstało także poza centrum Imperium, w licznych prowincjach rzymskich. Inżynier rzymski uwzględnia także położenie źródeł, rodzaj wody w zależności o terenu, o gleby, przez jaką woda przepływa, podaje także różne sposoby jej wykrywania. Radzi m.in. żeby wykopać w ziemi wgłębienie i umieścić w nim pod zachód słońca czarę z ołowiu czy brązu. Przygotowane naczynie smaruje się od wewnątrz oliwą i ustawia dnem do góry. Następnie otwór pokrywa się trzciną lub liśćmi i zasypuje ziemią. Na drugi dzień odsłania się naczynie; jeśli będzie wilgotne, i pokryte kroplami, to w tym miejscu będzie na pewno woda. Ponadto Witruwiusz porusza bardzo ważne zagadnienie - doprowadzania wody ze źródeł. Rzymianin porusza nie tylko tematykę sposobów pozyskiwania wody, ale także szczegółowo ustala poziomy przy przeprowadzaniu wody do osiedli i miast. W księdze VIII dzieła Witruwiusza jest mnóstwo interesujących faktów i świadectw ogromnej wiedzy Rzymian w kwestii inżynierii. Podane przez Witruwiusza zasady doprowadzania wody do miast i osiedli stanowiły podstawę budowy wspaniałych, słynnych rzymskich akweduktów, które imponowały nie tylko swoją sprawnością, ale także rozmiarami, trwałością. Obiekty te stały się także elementami dekoracyjnymi miast i okolic, poprzez zastosowanie wysokich arkad.      

"FACHOWCY " membrany, kleje, uszczelnienia, masy samopoziomujące i inne cuda a akwedukt rzymski, aquaeductus, czyli dosłownie "ciąg wodny" był wodociągiem doprowadzającym wodę ze źródeł do miast wykorzystując zasadę stałego spływu. Woda była następnie dostarczana do licznych fontann,łaźni i szaletów publicznych, co bogatszych domów. Akwedukty znane były już wcześniej, jednak to dopiero Rzymianie je upowszechnili. W II wieku n.e. Rzym, który liczył około miliona mieszkańców był zaopatrywany przez 11 akweduktów liczących łącznie 420 km, z czego tylko 47 km przebiegało nad powierzchnią ziemi. Sieć ta dostarczała milion metrów sześciennych wody źródlanej na dobę. Sukces rzymskich akweduktów tkwił w technice budowy arkad, która pozwoliła Rzymianom na przerzucanie wodociągów nad dolinami i nierównościami terenu znacznie skracając długość ich trasy. Spadek w rzymskich akweduktach wynosił tylko kilkadziesiąt cm na kilometr. Woda była prowadzona w rurach z terakoty lub ołowiu. Rury prowadzone była pod ziemią oraz nad ziemią w ceglanej konstrukcji, dwu lub trzykondygnacyjnej. Budowa wodociągów pod ziemią umożliwiała ochronę stałej dostawy wody przed armią przeciwnika oraz zabezpieczenie czystej i zdatnej wody do picia przed wszelkimi zanieczyszczeniami. Rzymianie niekiedy odwadniali teren w pobliżu akweduktu, aby zmniejszyć możliwość skażenia przez wody gruntowe. Przy wyborze źródeł prócz badania stanu wody obserwowali też stan zdrowia tubylców. Pierwszym akweduktem rzymskim był wzniesiony w 312 roku p.n.e. Aqua Appia, w większości wodociąg podziemny. Doprowadzał on wodę z odległych o ponad 16 km Wzgórz Albańskich. Drugim wzniesionym akweduktem był Anio Vetus, wzniesiony w 272 roku p.n.e. Doprowadzał on wodę z odległości 63,5 km, a ponad 300 metrowy odcinek prowadzony był na arkadach. Jednym z najbardziej imponujących akweduktów, a zarazem najlepiej zachowanych do naszych czasów jest Pont du Gard koło Nimes, wzniesiony w końcu I wieku p.n.e. Z kolei najdłuższym rzymskim akweduktem był ten wybudowany w Konstantynopolu. Zaraz za nim był wybudowany w II wieku n.e., akwedukt Zaghouana, który zaopatrywał Kartaginę. Miał on 92,5 km długości. Imponująca jest trwałość akweduktów rzymskich, gdyż niektóre z nich, jak pochodzący z roku 144 p.n.e. Aqua Marcia, z roku 20 p.n.e. Aqua Virgo lub z roku 111 n.e. Aqua Traiana są czynne do dnia dzisiejszego. Wiele wodociągów powstało także poza centrum Imperium, w licznych prowincjach rzymskich. Inżynier rzymski uwzględnia także położenie źródeł, rodzaj wody w zależności o terenu, o gleby, przez jaką woda przepływa, podaje także różne sposoby jej wykrywania. Radzi m.in. żeby wykopać w ziemi wgłębienie i umieścić w nim pod zachód słońca czarę z ołowiu czy brązu. Przygotowane naczynie smaruje się od wewnątrz oliwą i ustawia dnem do góry. Następnie otwór pokrywa się trzciną lub liśćmi i zasypuje ziemią. Na drugi dzień odsłania się naczynie; jeśli będzie wilgotne, i pokryte kroplami, to w tym miejscu będzie na pewno woda. Ponadto Witruwiusz porusza bardzo ważne zagadnienie - doprowadzania wody ze źródeł. Rzymianin porusza nie tylko tematykę sposobów pozyskiwania wody, ale także szczegółowo ustala poziomy przy przeprowadzaniu wody do osiedli i miast. W księdze VIII dzieła Witruwiusza jest mnóstwo interesujących faktów i świadectw ogromnej wiedzy Rzymian w kwestii inżynierii. Podane przez Witruwiusza zasady doprowadzania wody do miast i osiedli stanowiły podstawę budowy wspaniałych, słynnych rzymskich akweduktów, które imponowały nie tylko swoją sprawnością, ale także rozmiarami, trwałością. Obiekty te stały się także elementami dekoracyjnymi miast i okolic, poprzez zastosowanie wysokich arkad.  

"FACHOWCY " membrany, kleje, uszczelnienia, masy samopoziomujące i inne cuda a akwedukt rzymski, aquaeductus, czyli dosłownie "ciąg wodny" był wodociągiem doprowadzającym wodę ze źródeł do miast wykorzystując zasadę stałego spływu. Woda była następnie dostarczana do licznych fontann,łaźni i szaletów publicznych, co bogatszych domów. Akwedukty znane były już wcześniej, jednak to dopiero Rzymianie je upowszechnili. W II wieku n.e. Rzym, który liczył około miliona mieszkańców był zaopatrywany przez 11 akweduktów liczących łącznie 420 km, z czego tylko 47 km przebiegało nad powierzchnią ziemi. Sieć ta dostarczała milion metrów sześciennych wody źródlanej na dobę. Sukces rzymskich akweduktów tkwił w technice budowy arkad, która pozwoliła Rzymianom na przerzucanie wodociągów nad dolinami i nierównościami terenu znacznie skracając długość ich trasy. Spadek w rzymskich akweduktach wynosił tylko kilkadziesiąt cm na kilometr. Woda była prowadzona w rurach z terakoty lub ołowiu. Rury prowadzone była pod ziemią oraz nad ziemią w ceglanej konstrukcji, dwu lub trzykondygnacyjnej. Budowa wodociągów pod ziemią umożliwiała ochronę stałej dostawy wody przed armią przeciwnika oraz zabezpieczenie czystej i zdatnej wody do picia przed wszelkimi zanieczyszczeniami. Rzymianie niekiedy odwadniali teren w pobliżu akweduktu, aby zmniejszyć możliwość skażenia przez wody gruntowe. Przy wyborze źródeł prócz badania stanu wody obserwowali też stan zdrowia tubylców. Pierwszym akweduktem rzymskim był wzniesiony w 312 roku p.n.e. Aqua Appia, w większości wodociąg podziemny. Doprowadzał on wodę z odległych o ponad 16 km Wzgórz Albańskich. Drugim wzniesionym akweduktem był Anio Vetus, wzniesiony w 272 roku p.n.e. Doprowadzał on wodę z odległości 63,5 km, a ponad 300 metrowy odcinek prowadzony był na arkadach. Jednym z najbardziej imponujących akweduktów, a zarazem najlepiej zachowanych do naszych czasów jest Pont du Gard koło Nimes, wzniesiony w końcu I wieku p.n.e. Z kolei najdłuższym rzymskim akweduktem był ten wybudowany w Konstantynopolu. Zaraz za nim był wybudowany w II wieku n.e., akwedukt Zaghouana, który zaopatrywał Kartaginę. Miał on 92,5 km długości. Imponująca jest trwałość akweduktów rzymskich, gdyż niektóre z nich, jak pochodzący z roku 144 p.n.e. Aqua Marcia, z roku 20 p.n.e. Aqua Virgo lub z roku 111 n.e. Aqua Traiana są czynne do dnia dzisiejszego. Wiele wodociągów powstało także poza centrum Imperium, w licznych prowincjach rzymskich. Inżynier rzymski uwzględnia także położenie źródeł, rodzaj wody w zależności o terenu, o gleby, przez jaką woda przepływa, podaje także różne sposoby jej wykrywania. Radzi m.in. żeby wykopać w ziemi wgłębienie i umieścić w nim pod zachód słońca czarę z ołowiu czy brązu. Przygotowane naczynie smaruje się od wewnątrz oliwą i ustawia dnem do góry. Następnie otwór pokrywa się trzciną lub liśćmi i zasypuje ziemią. Na drugi dzień odsłania się naczynie; jeśli będzie wilgotne, i pokryte kroplami, to w tym miejscu będzie na pewno woda. Ponadto Witruwiusz porusza bardzo ważne zagadnienie - doprowadzania wody ze źródeł. Rzymianin porusza nie tylko tematykę sposobów pozyskiwania wody, ale także szczegółowo ustala poziomy przy przeprowadzaniu wody do osiedli i miast. W księdze VIII dzieła Witruwiusza jest mnóstwo interesujących faktów i świadectw ogromnej wiedzy Rzymian w kwestii inżynierii. Podane przez Witruwiusza zasady doprowadzania wody do miast i osiedli stanowiły podstawę budowy wspaniałych, słynnych rzymskich akweduktów, które imponowały nie tylko swoją sprawnością, ale także rozmiarami, trwałością. Obiekty te stały się także elementami dekoracyjnymi miast i okolic, poprzez zastosowanie wysokich arkad.