Walka o prawa autorskie. Lubelski sąd ustali kiedy zmarł Janusz Korczak

W 1954 roku lubelski sąd formalnie uznał Janusza Korczaka za zmarłego. Dokładna data jego zgonu nie była znana, więc sędziowie przyjęli, że zmarł 9 maja 1946 roku. Do 2016 roku prawami autorskimi Korczaka zarządza Instytut Książki. Wydaje licencje na wykorzystanie jego utworów. Pobiera za to opłaty, bądź takie zgody wydaje bezpłatnie.

Według prawa autorskiego można swobodnie wykorzystywać twórczość autora jeśli od jego śmierci upłynęło 70 lat.

Fundacja Nowoczesne Państwo chce, żeby poprzez formalne ustalenie prawdziwej daty śmierci Korczaka, już w tym roku można było bez ograniczeń wykorzystywać jego utwory.

- Nie ma wątpliwości, że Janusz Korczak zmarł w pierwszych dniach sierpnia 1942 roku w drodze do Treblinki albo w Tereblince – mówił w sądzie Jarosław Lipszyc, prezes Fundacji. – Eksperci są co do tego zgodni. Data 9 maja 1946 roku jest kłamstwem, urąga zdrowemu rozsądkowi i pamięci Starego Doktora. Prosimy sąd o wyrok w sprawie śmierci Janusza Korczaka zgodny z prawdą historyczną.

Instytut Książki nie chce, żeby data śmierci Janusza Korczaka, została formalnie zmieniona.

- W 1954 roku sąd miał tę samą wiedzę o śmierci Janusza Korczaka co obecnie – stwierdził w sądzie Grzegorz Gauden, dyrektor instytutu.

Dodał, że instytut chce jeszcze w tym roku udostępnić utwory Korczaka w Internecie.

Dzisiaj sąd uznał, że stroną w tej sprawie jest też spadkobierca Korczaka – Skarb Państwa. Wezwał jego przedstawiciela na kolejną rozprawę.

Jego właściwe imię i nazwisko to Henryk Goldszmit, znany też jako: Stary Doktor lub Pan doktor (czasami pisane razem). Polski lekarz pochodzenia żydowskiego, pedagog, pisarz, publicysta, działacz społeczny.

Prekursor działań na rzecz praw dziecka i całkowitego równouprawnienia dziecka. Wprowadził samorządy wychowanków, które miały prawo stawiać przed dziecięcym sądem swoich wychowawców. W 1926 roku zainicjował pierwsze pismo redagowane w większości przez dzieci - "Mały Przegląd". Pionier działań w dziedzinie resocjalizacji nieletnich, diagnozowania wychowawczego, opieki nad dzieckiem trudnym.

Zginął wraz z wychowankami – wywieziony w początkach sierpnia 1942 z getta w wagonie bydlęcym. Dobrowolnie towarzyszył im w drodze na śmierć w komorze gazowej obozu zagłady w Treblince.
(not. Wikipedia)