Szanowny Czytelniku!
Dzięki reklamom czytasz za darmo. Prosimy o wyłączenie programu służącego do blokowania reklam (np. AdBlock).
Dziękujemy, redakcja Dziennika Wschodniego.
(fot. Dominik Smaga)
Zabytkowy autobus jelcz „ogórek” udostępniony przez MPK Lublin jeszcze do 25 lipca będzie częścią wystawy otwartej przed Ratuszem z okazji rocznicy strajków określanych mianem „lubelskiego lipca”
Dokładnie dzisiaj mija 40 lat od pierwszego z tych protestów, który wybuchł w świdnickiej Wytwórni Sprzętu Komunikacyjnego, niemal natychmiast po nim podobne akcje rozpoczęły załogi wielu innych zakładów.
– Tej solidarności nam dzisiaj trochę szkoda – wzdycha Marian Król, przewodniczący Regionu Środkowowschodniego NSZZ „Solidarność” i podkreśla skalę spontanicznych protestów kolejnych zakładów pracy. – Dziś wiemy, że na Lubelszczyźnie było to co najmniej 160 zakładów. Kulminacja nastąpiła 18 lipca.
Właśnie 18 lipca 1980 r. do protestu przystąpiło Miejskie Przedsiębiorstwo Komunikacyjne. – Wtedy wszyscy na własnej skórze poczuli jak zatrzymuje się miasto – mówi Tomasz Fulara, obecny prezes MPK Lublin. – Całe MPK stanęło. Wyjechał ówczesny dyrektor, ale niebawem zawrócił do zajezdni. Były jeszcze podejmowane próby wyjazdu jednego trolejbusu i dwóch autobusów, ale one również zostały zatrzymane.
– Od momentu przystąpienia MPK do strajku, natychmiast władze przystąpiły do rozmów – podkreśla Fulara. – Na pewno przemiany po roku 1989 albo by nie nastąpiły, albo nie nastąpiły tak szybko, gdyby nie było lubelskiego lipca. Często ludzie o nim zapominają, a on był naprawdę bardzo istotny.
– Mieliśmy w tym okresie wiele aktów rzeczywistego bohaterstwa – przypomina prezydent Lublina Krzysztof Żuk. – Trzeba pamiętać, że to nie były czasy łatwe. Wyjść w zakładzie pracy i protestować przeciw władzy nie było łatwo.
