Pierwsze reprezentowała jej babcia – Wanda Kaniorowa – założycielka zespołu, noszącego dziś jej imię. Drugie – jej rodzice – Andrzej Kanior i Hanna z Wasilewskich, swojego czasu tancerze w ZPiT Ziemi Lubelskiej, bo takie miano zespół nosił na początku swojego funkcjonowania. Trzecie – ich dzieci – Dorota Kanior i jej przedwcześnie tragicznie zmarła siostra Małgorzata.
Przedstawicielom każdej z tych trzech generacji przypadły różne zadania. Wanda Kaniorowa stworzyła zespół, a jej syn i wnuczki w twórczy sposób kontynuowali jej dzieło.
W życiu urodzonej 10 listopada 1960 roku Doroty Kanior Zespół Pieśni i Tańca „Lublin” obecny był od najwcześniejszych lat życia. Jego instruktorzy byli dla niej „ciociami” i „wujkami”, a niewiele od niej starsi najmłodsi członkowie zespołu – koleżankami i kolegami. Wkrótce dołączyła do grona adeptów i przeszła całą drogę, która jest udziałem każdego „Kaniorowca”, by szybko stać się etatową instruktorką tańca i choreografem. Swoje umiejętności rozwijała poprzez uczestnictwo w tanecznych kursach kwalifikacyjnych, dzięki którym zdobyła uprawnienia instruktora tańca kategorii „S”.
Od początku zatrudnienia w zespole prowadziła zajęcia z grupami dziecięcymi i młodzieżowymi, szkoląc przyszłych członków grup reprezentacyjnych. Osiągnęła z nimi wiele sukcesów na festiwalach w kraju i za granicą oraz podczas artystycznych tournée – np. w 2012 r. przygotowywana przez nią grupa „Lubelacy I” zdobyła Grand Prix na XX Międzynarodowym Festiwalu Folklorystycznym w Ribnitz (Niemcy), a kolejna – I miejsce na Ogólnopolskim Festiwalu Folklorystycznym „O kujawski wianek” we Włocławku.
Razem z wychowankami brała udział w światowych festiwalach, między innymi w Hiszpanii, Niemczech, na Węgrzech, w USA, Kanadzie czy we Włoszech, na Sycylii, a konkretnie w Agrigento, gdzie w 2017 roku, na festiwalu „I bambini del Mondo”, podopieczni Doroty Kanior zdobyli nagrodę główną imienia Claudio Criscenzo.
W trakcie wyjazdów wielokrotnie prowadziła zajęcia i seminaria dla zagranicznych zespołów i choreografów na temat tańców polskich, prowadząc także ich naukę.
W ciągu swojego życia była wielokrotnie odznaczana, by wymienić choćby Złoty Krzyż Zasługi za aktywną działalność artystyczną i społeczną, bowiem Dorota Kanior udzielała się także w działaniach charytatywnych, między innymi w akcji „Pomóż dzieciom przetrwać zimę”.
Była też zaangażowana w dokumentowanie działalności zespołu, prowadząc przez lata jego kroniki, uwieczniając na taśmie wydarzenia dokumentujące poczynania „Kaniorowców” oraz ich występy, jak również dbając o zachowanie materiałów archiwalnych.
W ostatniej drodze towarzyszyli jej aktualni i byli członkowie zespołu, w tym jej wychowankowie, którzy dotarli z wszystkich zakątków Europy, przedstawiciele władz miasta, delegacje zaprzyjaźnionych zespołów folklorystycznych oraz rzesza lublinian – sympatyków zespołu i pracującej w nim od lat Doroty Kanior.
Komentarze