|
fachowcom i expertom to nie wierzę
|
|
|
Panie Bednarczyk z tego artykułu wynika,źe Pan celowo województwo lubelskie nazywa LUBELSZCZYZNA,co jest nie zgodne z prawem i prawdą historyczną.Opamiętaj się CHŁOPIE.
|
|
|
jak najbardziej zgodne z prawdą i historią . A może chciałbys aby to była , chełmszczyzna albo jeszcze lepiej zamojszczyzna , to przeciez paranoja |
|
|
Baju,baju moźesz swoją paranoję opowiadać dzieciom, wnukom w"MAŁPIM GAJU".Jest województwo lubelskie,źadna LUBELSZCZYZNA Panie GOŚCIU,a prawda jest po mojej stronie szanowny JEGOMOŚCIU. |
|
|
Lubelszczyzna geograficznie
Główne krainy geograficzne to: Wyżyna Lubelska, Nizina Południowopodlaska, Polesie Zachodnie, Wyżyna Wołyńska, Polesie Wołyńskie, Roztocze, część Kotliny Sandomierskiej.
Lubelszczyzna historycznie
Współczesne województwo lubelskie obejmuje kilka głównych krain historycznych. Z regionu Małopolski należą do niego prawie w całości ziemia lubelska i ziemia łukowska, a ponadto część ziemi stężyckiej i fragment ziemi radomskiej na lewym brzegu Wisły. Obejmuje również południowy skraj Podlasia, część ziemi chełmskiej, która należała do Rusi Czerwonej, oraz część Polesia. Powstało w 1999 r. w wyniku reformy administracyjnej, z obszaru województw lubelskiego, chełmskiego, zamojskiego oraz części bialskopodlaskiego, siedleckiego i tarnobrzeskiego.
Lubelszczyzna etnograficznie
Na Lubelszczyźnie występują różnorodne regiony etnograficzne. Niejednokrotnie wychodzą one poza ziemię lubelską również do ziem sąsiednich. Są to: Powiśle – region obejmujący obszar nad Wisłą od rzeki Chodelki do okolic Zawichostu; region biłgorajski – w okolicach Biłgoraja, wychodzi również na ziemie ruskie; region krzczonowski – w okolicach wsi Krzczonów i doliny rzeki Giełczew powyżej Piask; region radzyński – o mieszanym charakterze etnicznym, zamieszkany również przez Ukraińców, obejmuje okolice Parczewa. Ponadto Puszczę Solską na południu krainy zamieszkują również Borowiacy (nie mylić z Borowiakami Tucholskimi).
Na wytworzenie się odrębności wpływały zmiany granic politycznych i wewnętrzne struktury wielonarodowościowe Rzeczypospolitej. Już w średniowieczu znalazły się na trwałe poza granicami państwa polskiego tereny, których mieszkańcy ulegli stopniowo niepolskim wpływom kulturowym. Przybysze z Niemiec, Niderlandów, a także ludność wołoska osiedlali się na ziemiach polskich, tworząc niekiedy zwarte grupy, które nawet po polonizacji zachowały pewne cechy własnej kultury i języka. W okresie wczesnego średniowiecza lewy brzeg Wisły zasiedlali Małopolanie, Krakowiacy, Wiślanie, Sandomierzanie i Lędzianie; ujście Pilicy i Wieprza – Mazowszanie, a wschodnie tereny wzdłuż Bugu – Wołynianie, Bużanie i Dulębowie. Obszary między Wieprzem a Bugiem zajmowały plemiona ruskie. Z biegiem czasu Wiślanie i Sandomierzanie przesuwali się coraz bardziej na wschód, natomiast od wschodu, od X w., nasilało się osadnictwo ruskie.
W późniejszych czasach na ten trzon osadniczy nakładały się różne warstwy etniczne. W XIV i XV w. od południa przedostawali się tu Wołosi. W XV–XVIII w. grupy ludności polskiej zasiedlały ziemie litewskie i ruskie. W XVII i XVIII w. nasiliła się kolonizacja holenderska (obszary między Wieprzem a Bugiem) oraz niemiecka. W wyniku ścierania się silnych fal migracyjnych na przełomie XIX i XX w. tereny zamieszkane przez plemiona ruskie w dużej mierze uległy polonizacji, a zamieszkująca Lubelszczyznę ludność podzieliła się na dwie główne grupy: polską i ruską; kolonizacje niemiecka i holenderska nie wywarły większego wpływu.
Wszystkie te procesy pozostawiły ślady w zróżnicowaniu etnicznym i kulturowym ziem polskich. Istotne znaczenie miały też podziały polityczne w okresie rozbiorów. Odmiennie przebiegający w każdym zaborze proces uwłaszczania chłopów, nadania równych praw mieszkańcom miast, różnice stopnia uprzemysłowienia, wpływ rozmaitych systemów prawnych i administracyjnych oraz oświaty w różnych językach, itd. wpłynęły na utrzymujące się jeszcze w okresie międzywojennym różnic w obrazie kulturowym tak Polski, jak i Lubelszczyzny.
Do ważniejszych grup etnograficznych zamieszkujących Lubelszczyznę należałoby zaliczyć: Małopolan, Podlasiaków, Lasowiaków, Bojarów Międzyrzeckich, Borowiaków, Białorusinów i Ukraińców. Poszczególne grupy etniczne posiadały odrębne tradycje, co wpłynęło na duże zróżnicowanie kultury ludowej w regionie lubelskim. Różnice te uwidaczniały się zarówno w kulturze materialnej (np. budownictwo, tkactwo), jak i w kulturze duchowej (obrzędy, stroje, plastyka zdobnicza). Przesunięcia granic państwa, masowe procesy migracyjne doprowadziły do przemieszczania ludności różnych regionów i do coraz szybszego zaniku dawnych odrębności kulturowych.
„Do sandomierskiej grupy Małopolan należy zaliczyć Lubliniaków, zamieszkujących teren historycznego województwa lubelskiego, z wyjątkiem jego części północnej. (…) z całości obszaru zamieszkałego przez Lubliniaków należy wyodrębnić następujące podgrupy: Powiśla Lubelskiego, Biłgorajską, Zamojską i główną grupę centralną, Lubelską. Powiśle Lubelskie, leżące wzdłuż głównej ongiś arterii wpływów kulturalnych, jaką była Wisła, podlegało w silniejszym stopniu niż reszta Lubelszczyzny wpływom tak kultury jak też i gwary mazowieckiej. Podgrupa biłgorajska obejmuje obszar stosunkowo bardziej konserwatywny, z zachowanymi starszymi formami gospodarki i ubioru. Podgrupa zamojska wychodzi poza obszar historycznej Lubelszczyzny, jednakże kulturalnie do niej należy. Na terenie tej grupy często zaznaczało się poczucie odrębności dawnych chłopów „ordynackich” z ordynacji zamojskiej, względem „szlacheckich” chłopów na ziemiach sąsiednich. Ziemie zamieszkałe przez Sandomierzaków, Lubliniaków i Rzeszowiaków dzieliły puszcze zasiedlone dość późno przez kolonistów różnego pochodzenia, częstokroć przez jeńców wojennych. Na północ od Sanu utworzyła się grupa Borowiaków, ulegająca silnym wpływom lubelskim; na południu, w widłach Wisły i Sanu, Lasowiaków, związanych kulturalnie raczej z prawobrzeżnymi Sandomierzakami i Rzeszowiakami. Dalej na południowym wschodzie rozciągają się siedziby Rzeszowiaków. Brak jeszcze danych, czy zaliczyć ich do krakowskiej gałęzi małopolskiej, czy też tworzą samoistną gałąź wschodnio-małopolską. Rzeszowiacy, podobnie jak lubliniacy, byli zaliczani przez niektórych dawniejszych etnografów do tzw. grup kresowych, czyli powstałych na skutek skolonizowania przez Polaków terenów pierwotnie ruskich. Nowsze badania jednak udowodniły autochtoniczność Małopolan na tym obszarze”.
Kamocki J., Zarys grup etnograficznych w Polsce, „Ziemia” 1965, s. 106-107
„Grupy zasadnicze Podlasiaków, Lubliniaków i Rzeszowiaków Bystroń włączył do grup kresowych wschodnich. Według Fischera Lubliniacy to mniejsza grupa w obrębie Małopolan, podobnie jak jeszcze mniejsza grupa Rzeszowiaków, a Podlasiacy należą do Mazurów. Zdaniem Poniatowskiego Lubliniacy i Rzeszowiacy powstali jako efekt nasunięcia się Małopolan na dawne tereny ruskie, białoruskie i jaćwieskie. Kamocki – powołując się na „nowsze badania” – Lubliniaków zalicza do sandomierskiej gałęzi Małopolan; w przypadku Rzeszowiaków waha się czy zal
|
|
|
[quote name='Gość' timestamp='1294173884' post='416919']
Lubelszczyzna geograficznie
Główne krainy geograficzne to: Wyżyna Lubelska, Nizina Południowopodlaska, Polesie Zachodnie, Wyżyna Wołyńska, Polesie Wołyńskie, Roztocze, część Kotliny Sandomierskiej.
Lubelszczyzna historycznie
Współczesne województwo lubelskie obejmuje kilka głównych krain historycznych. Z regionu Małopolski należą do niego prawie w całości ziemia lubelska i ziemia łukowska, a ponadto część ziemi stężyckiej i fragment ziemi radomskiej na lewym brzegu Wisły. Obejmuje również południowy skraj Podlasia, część ziemi chełmskiej, która należała do Rusi Czerwonej, oraz część Polesia. Powstało w 1999 r. w wyniku reformy administracyjnej, z obszaru województw lubelskiego, chełmskiego, zamojskiego oraz części bialskopodlaskiego, siedleckiego i tarnobrzeskiego.
Lubelszczyzna etnograficznie
Na Lubelszczyźnie występują różnorodne regiony etnograficzne. Niejednokrotnie wychodzą one poza ziemię lubelską również do ziem sąsiednich. Są to: Powiśle – region obejmujący obszar nad Wisłą od rzeki Chodelki do okolic Zawichostu; region biłgorajski – w okolicach Biłgoraja, wychodzi również na ziemie ruskie; region krzczonowski – w okolicach wsi Krzczonów i doliny rzeki Giełczew powyżej Piask; region radzyński – o mieszanym charakterze etnicznym, zamieszkany również przez Ukraińców, obejmuje okolice Parczewa. Ponadto Puszczę Solską na południu krainy zamieszkują również Borowiacy (nie mylić z Borowiakami Tucholskimi).
Na wytworzenie się odrębności wpływały zmiany granic politycznych i wewnętrzne struktury wielonarodowościowe Rzeczypospolitej. Już w średniowieczu znalazły się na trwałe poza granicami państwa polskiego tereny, których mieszkańcy ulegli stopniowo niepolskim wpływom kulturowym. Przybysze z Niemiec, Niderlandów, a także ludność wołoska osiedlali się na ziemiach polskich, tworząc niekiedy zwarte grupy, które nawet po polonizacji zachowały pewne cechy własnej kultury i języka. W okresie wczesnego średniowiecza lewy brzeg Wisły zasiedlali Małopolanie, Krakowiacy, Wiślanie, Sandomierzanie i Lędzianie; ujście Pilicy i Wieprza – Mazowszanie, a wschodnie tereny wzdłuż Bugu – Wołynianie, Bużanie i Dulębowie. Obszary między Wieprzem a Bugiem zajmowały plemiona ruskie. Z biegiem czasu Wiślanie i Sandomierzanie przesuwali się coraz bardziej na wschód, natomiast od wschodu, od X w., nasilało się osadnictwo ruskie.
W późniejszych czasach na ten trzon osadniczy nakładały się różne warstwy etniczne. W XIV i XV w. od południa przedostawali się tu Wołosi. W XV–XVIII w. grupy ludności polskiej zasiedlały ziemie litewskie i ruskie. W XVII i XVIII w. nasiliła się kolonizacja holenderska (obszary między Wieprzem a Bugiem) oraz niemiecka. W wyniku ścierania się silnych fal migracyjnych na przełomie XIX i XX w. tereny zamieszkane przez plemiona ruskie w dużej mierze uległy polonizacji, a zamieszkująca Lubelszczyznę ludność podzieliła się na dwie główne grupy: polską i ruską; kolonizacje niemiecka i holenderska nie wywarły większego wpływu.
Wszystkie te procesy pozostawiły ślady w zróżnicowaniu etnicznym i kulturowym ziem polskich. Istotne znaczenie miały też podziały polityczne w okresie rozbiorów. Odmiennie przebiegający w każdym zaborze proces uwłaszczania chłopów, nadania równych praw mieszkańcom miast, różnice stopnia uprzemysłowienia, wpływ rozmaitych systemów prawnych i administracyjnych oraz oświaty w różnych językach, itd. wpłynęły na utrzymujące się jeszcze w okresie międzywojennym różnic w obrazie kulturowym tak Polski, jak i Lubelszczyzny.
Do ważniejszych grup etnograficznych zamieszkujących Lubelszczyznę należałoby zaliczyć: Małopolan, Podlasiaków, Lasowiaków, Bojarów Międzyrzeckich, Borowiaków, Białorusinów i Ukraińców. Poszczególne grupy etniczne posiadały odrębne tradycje, co wpłynęło na duże zróżnicowanie kultury ludowej w regionie lubelskim. Różnice te uwidaczniały się zarówno w kulturze materialnej (np. budownictwo, tkactwo), jak i w kulturze duchowej (obrzędy, stroje, plastyka zdobnicza). Przesunięcia granic państwa, masowe procesy migracyjne doprowadziły do przemieszczania ludności różnych regionów i do coraz szybszego zaniku dawnych odrębności kulturowych.
„Do sandomierskiej grupy Małopolan należy zaliczyć Lubliniaków, zamieszkujących teren historycznego województwa lubelskiego, z wyjątkiem jego części północnej. (…) z całości obszaru zamieszkałego przez Lubliniaków należy wyodrębnić następujące podgrupy: Powiśla Lubelskiego, Biłgorajską, Zamojską i główną grupę centralną, Lubelską. Powiśle Lubelskie, leżące wzdłuż głównej ongiś arterii wpływów kulturalnych, jaką była Wisła, podlegało w silniejszym stopniu niż reszta Lubelszczyzny wpływom tak kultury jak też i gwary mazowieckiej. Podgrupa biłgorajska obejmuje obszar stosunkowo bardziej konserwatywny, z zachowanymi starszymi formami gospodarki i ubioru. Podgrupa zamojska wychodzi poza obszar historycznej Lubelszczyzny, jednakże kulturalnie do niej należy. Na terenie tej grupy często zaznaczało się poczucie odrębności dawnych chłopów „ordynackich” z ordynacji zamojskiej, względem „szlacheckich” chłopów na ziemiach sąsiednich. Ziemie zamieszkałe przez Sandomierzaków, Lubliniaków i Rzeszowiaków dzieliły puszcze zasiedlone dość późno przez kolonistów różnego pochodzenia, częstokroć przez jeńców wojennych. Na północ od Sanu utworzyła się grupa Borowiaków, ulegająca silnym wpływom lubelskim; na południu, w widłach Wisły i Sanu, Lasowiaków, związanych kulturalnie raczej z prawobrzeżnymi Sandomierzakami i Rzeszowiakami. Dalej na południowym wschodzie rozciągają się siedziby Rzeszowiaków. Brak jeszcze danych, czy zaliczyć ich do krakowskiej gałęzi małopolskiej, czy też tworzą samoistną gałąź wschodnio-małopolską. Rzeszowiacy, podobnie jak lubliniacy, byli zaliczani przez niektórych dawniejszych etnografów do tzw. grup kresowych, czyli powstałych na skutek skolonizowania przez Polaków terenów pierwotnie ruskich. Nowsze badania jednak udowodniły autochtoniczność Małopolan na tym obszarze”.
Kamocki J., Zarys grup etnograficznych w Polsce, „Ziemia” 1965, s. 106-107
„Grupy zasadnicze Podlasiaków, Lubliniaków i Rzeszowiaków Bystroń włączył do grup kresowych wschodnich. Według Fischera Lubliniacy to mniejsza grupa w obrębie Małopolan, podobnie jak jeszcze mniejsza grupa Rzeszowiaków, a Podlasiacy należą do Mazurów. Zdaniem Poniatowskiego Lubliniacy i Rzeszowiacy powstali jako efekt nasunięcia się Małopolan na dawne tereny ruskie, białoruskie i jaćwieskie. Kamocki – powołując się na „nowsze badania” – Lubliniaków zalicza do sandomierskiej gał
|
|
|
Czym wy sobie głowę zawracacie? Przecież nie będą pisać, że dany fakt miał miejsce na dawnych terenach małopolan z odcieniem lubelskim, chełmskim lub ordynacko - biłgorajskim z domieszką Putina. Jeszcze jak Lublin będzie Eurpejską Stolicą Kultur, czy coś takiego, to każdy będzie chciał pochodzić z LUBELSZCZYZNY. Tylko, że na sympozjach i spędach krajowych zawsze odpinam identyfikator na którym napisane jest Lublin. Nie wiem dlaczego?. Może lepiej by brzmiało z ziemi między Wieprzem a Wisłą? Aha we Wrocławiu nazywają nas Ukraina, ale chyba nie ma to podłoża historycznego?
|
|
|
Jak LUBLIN będzie Europejską Stolicą Kultur,to ja będę dumny,źe pochodzę z LUBELSKIEGO.Jeśli na sympozjach i spędach krajowych nie potrafisz wytłumaczyć,kiedy to słowo i przez kogo zostało wprowadzone dla uświadomienia narodowego RUSINOM,źe są UKRAINCAMI,to lepiej odpinaj identyfikator z napisem LUBLIN. |
Dodaj odpowiedź:
|
Przerwa techniczna ... ...
|
