Wspomnienia naszych Czytelników: Rzeź na Zamku, Niemcy w ruinach i sowiecki major hulaka

Pewnego razu zobaczyłem, że coś się dzieje na Zamku. Poszedłem tam z czystej ciekawości. Wokół kręciło się dużo ludzi, jedni wchodzili, a inni wychodzili, a z baszty unosił się dym. Poszedłem do środka. Z więzienia wynosili zwłoki pomordowanych więźniów, jednych zabierały rodziny, innych wynoszono i układano przed zamkiem na ziemi. Widziałem dużo zwłok i morze krwi. W bramie leżało ciało nagiego mężczyzny. Ludzie mówili, że był to komendant więzienia „Krowa” zabity przez jednego studenta z grupy rzemieślników, którzy pracowali w baraku na zewnątrz więzienia, a których prowadzono także na rozstrzelanie. Prawdopodobnie student wyskoczył z szeregu i uderzył „Krowę” nożem szewskim w krtań, za co zabili go na miejscu. Pewnego razu, gdy myszkowaliśmy z kolegami w kurii biskupiej odkryliśmy wejście do piwnicy. Myśleliśmy, że mogą tam być jakieś ciekawe rzeczy. Po otwarciu klapy ujrzeliśmy Niemców z wycelowaną w nas bronią. Uciekliśmy. Gdy spotkaliśmy sowiecki patrol powiedzieliśmy im o ukrytych Niemcach. Pokazaliśmy im ich kryjówkę. Wyciągnąwszy Niemców z piwnicy kazali im iść w kierunku magistratu, gdzie pod ścianą i ich rozstrzelali. Patrzyliśmy na tę egzekucję, czując wyrzuty sumienia. Takich wypadków było w mieście wiele. W gruzach i na cmentarzach ukrywali się Niemcy, których Sowieci zabijali. Któregoś dnia do naszego domu przyszedł lotnik – major i zapowiedział, że będzie kwaterował w jednym pokoju przez 3 dni. W rezultacie okazało się, że były to 3 miesiące. Zajął jeden pokój, a my w 5 osób cisnęliśmy się w drugim. Mieliśmy przez niego dużo problemów. Sprowadził sobie panią sierżant. Codziennie ucztowali, przychodziło do nich 10 a nawet więcej osób. Pili, śpiewali, wymiotowali, w środku nocy dowożono im wódki i ciast. Raz nawet major strzelił sobie w nogę, aby nie iść na front. Szala przeważyła się, kiedy na naszych oczach zaciągnął siłą mamę do swojego pokoju. Ojciec próbował interweniować, ale major straszył, że go zabije. Uciekłem z domu, szukałem pomocy na komisariacie. Kilku milicjantów przyszło na interwencję, zaczęli oblężenie pod oknami i pod pokojem. Major zaczął uciekać, wyjął z buta granat, którym groził milicjantom, ale ci go ubezwłasnowolnili. Zabrali go na ul. Chopina, gdzie była siedziba NKWD. Wrócił następnego dnia, przeprosił matkę. Niedługo po tym wyjechał do Rosji.