Ewelina Burda
Utwór był już gotowy. Skomponował go pochodzący z Białej Podlaskiej muzyk Łukasz Juźko. Na ostatniej sesji, radni mieli zająć się zmianą w statucie formalnie wprowadzającą hejnał jako nowy symbol miasta. „Hejnał odgrywany lub odtwarzany podczas uroczystości z okazji świąt miejskich o charakterze patriotycznym i samorządowym oraz związanych z ważnymi wydarzeniami w życiu miasta i jego mieszkańców, stanie się rozpoznawalnym znakiem dźwiękowym, kojarzonym z naszym miastem” – napisał w uzasadnieniu prezydent Michał Litwiniuk. Do projektu uchwały dołączony był zapis nutowy utworu. Później na stronie internetowej ratusza można też było posłuchać zapisu dźwiękowego.
- Dopiero dzień przed sesją odsłuchałem hejnał i mam wrażenie, że nasze miasto stać na utwór, który naprawdę będzie nawiązywać do naszych korzeni, 500 lat historii. A w tym utworze nie ma odwołania do spuścizny Radziwiłłów, czy do epoki renesansu, ani nawet do wschodniej muzyki Podlasia – zauważył na sesji radny Marek Dzyr (PiS). Jego zdaniem, hejnał, który ma reprezentować miasto, powinien sięgać głębiej. – Można ogłosić konkurs, powołać kapitułę, zapytać mieszkańców o głos – zaproponował Dzyr. Radni poparli jego wniosek o zdjęcie projektu uchwały z porządku obrad.
Również w piątek do urzędu miasta wpłynęła petycja mieszkańca, który sugeruje podobne rozwiązanie. „Hejnał nie powinien być narzucany mieszkańcom przez władze miasta, lecz wybrany w drodze współdecydowania przez członków wspólnoty. Praktyką w polskich miastach jest wybór hejnału w drodze konkursu, zaś ogłoszenia o organizacji konkursu zawierają wymogi stawiane hejnałowi. Konkursy takie zorganizowano m.in. w Zambrowie, Chęcinach, Rumii, Golubiu - Dobrzyniu, Węgorzewie, Pucku, Siemianowicach Śląskich, Ustce”- wskazuje mieszkaniec.
Muzyk Łukasz Juźko sam zgłosił się do ratusza z gotowym utworem na początku tego roku. - Czułem, że hejnał musi być niebanalny, a jednocześnie czytelny w odbiorze. Chciałem, by wprawiał w dumę, a zarazem mobilizował, niemal „stawiał na baczność”. Melodia miała być malownicza, lecz nieprzesadnie ozdobna. Unikałem skocznego, marszowego czy agresywnego tempa, które często spotyka się w hejnałach. Zależało mi na wzbudzeniu w słuchaczu poczucia majestatu, dumy i godności – opowiada nam kompozytor.
