Kajetanówka: Troje zabitych. Kto siedział za kierownicą?

Co Wy w ogóle piszecie?! Po pierwsze 0,00-0,020 jest dopuszczalne ze względu na możliwość błędnego pomiaru, 0,21-0,50 jest wykroczeniem (utrata prawa jazdy, grzywna), powyżej pół promila mamy do czynienia z przestępstwem. Chłopak który jest w szpitalu miał 0.1 promila a więc według prawa oraz znanym w medycynie oddziaływaniom takiej dawki na organizm BYŁ TRZEŹWY. Nie pytajcie dlaczego stamtąd uciekł bo nigdy nie byliście na jego miejscu. To była trauma, szok jakiego nie da się opisać. Znane są przypadki że ludzie uczestniczący w wypadkach oddalają się o kilkanaście kilometrów od miejsca wypadku z połamanymi nogami i stanie uniemożliwiającym chodzenie. W normalnych warunkach stan niektórych osób jest taki że nie potrafią się nawet poruszyć, każdy ruch jest niemiłosiernym bólem a w szoku potrafią przejść lub przebiec nieosiągalny dystans. Szok i wpływ stresu na organizm blokuje odczuwanie bólu a tym samym normalne funkcjonowanie mózgu co wyłącza jego logiczne myślenie i funkcjonowanie. Wkleję fragment z innego tematu może da Wam coś do myślenia: Dla mnie jest to niefortunny wypadek i nie osądzam go (chłopaka który przeżył) jako sprawcę czy winnego tego co się stało. Nawet jeśli to on prowadził to czy oznacza to że jest temu winny? Czy naprawdę ktoś uważa że chciałby aby tak się to potoczyło? Dobrze ktoś wcześniej napisał, należy go otoczyć szczególną opieką. Czy on kierował czy nie on, to był świadkiem makabrycznego widoku, niezapomnianej sytuacji, wspomnienia którego nie pozbędzie się do końca życia. Będzie o tym pamiętał zawsze, nie chodzi aby o tym zapomniał a żeby nauczył się z tym żyć. I tu właśnie apel do Was osób które go znają- pomóżcie mu odnaleźć się po tym wypadku, odwiedzajcie go, pokażcie że z nim jesteście, udowodnijcie że wam na nim zależy, że cieszycie się że żyje, niech ma w Was oparcie w najgorszym w jego życiu momencie. Patrycji, Sewerynowi i temu Panu nic nie zwróci już życia. Jedyne co możemy zrobić to pojawić się na ich pogrzebie, na ich grobach i uczynić aby pamięć o nich nie przetrwała tygodnia czy miesiąca ale aby trwała w naszych sercach jak najdłużej.