Anderson i Lachowicz w formie

Anderson akustyczny i uduchowiony Jako wokalista grupy Suede Brett Anderson był uzależniony od piosenek Davida Bowiego i od narkotyków. Teraz, jak sam wyznaje, jest nałogowym słuchaczem Marka Hollisa z formacji Talk Talk i oddanym czytelnikiem poważnej literatury. I te jego nowe nawyki mają odbicie w piosenkach z longplaya \"Slow Attack”. Trzecia płyta długogrająca Andersona jest wysmakowana, uduchowiona i dość mroczna. Została zaaranżowana na akustyczne instrumentarium – m.in. gitarę, lirę korbową, fortepian, waltornię, klarnet, obój, fagot i flet. Gatunkowo stanowi krzyżówkę ballady folkowej i klasycznej kameralistyki. Ale bez obaw – nie jest trudna w odbiorze, bo Anderson nie szczędzi przyjemnych melodii. Brett Anderson – \"Slow Attack” (BA Songs/Edel/Warner) Lachowicz eksperymentalny i różnorodny Były klawiszowiec sopockiej formacji Ścianka lubi strasznie poprzynudzać na swoich solowych krążkach. Ale na czwartym długograju jest wyjątkowo łaskawy dla słuchaczy. Nie dość, że całość jest zróżnicowana stylistycznie – od eksperymentalnego rocka przez ambitną elektronikę do avant popu – to wszystkie utwory są wyraziste melodycznie. Jacek Lachowicz – \"Pigs_Joys and Organs” (Mystic)