\"Frances Ha” reż Noah Baumbach

Ten film to trochę tak, jakby wczesny Allen albo wczesny Jarmusch nakręcił dziewczyński film. Albo gdyby Fizia Pończoszanka była Amerykanką. Albo gdyby powrócili twórcy francuskiej nowej fali. Kameralny, małoobsadowy i na dodatek czarno-biały film Noaha Baumbacha to opowieść o młodej kobiecie – lat 27 – która stara się poukładać swoje życie przechodzące z okresu studenckiego w dorosłość. Oprócz tytułowej Frances Ha (jeden z ładnych momentów filmu, gdy widz się dowiaduje skąd to \"Ha”) bohaterem filmu jest przyjaźń. Współlokatorka Frances, Sophie, jej najlepsza przyjaciółka też stara się odnaleźć w dorosłości, zasypiające bohaterki niczym bajkę na dobranoc opowiadają o swojej przyszłości: wydawnictwie, książce, mieszkaniu w Paryżu itp. Ale idealny damski duet przeżywa kryzys i Frances musi się emocjonalnie i finansowo pozbierać. Ta lekko szalona tancerka, wiecznie gdzieś pędząca, bałaganiarska i emocjonalnie zmienna osoba staje się widzowi bardzo bliska. Bo kto nigdy nie przesadził z alkoholem, nie gadał głupot w nowym towarzystwie, nie dostał wypowiedzenia, nie mógł znaleźć bankomatu, nie wybrał się w rujnującą finansowo wyprawę i nie cierpiał po rozstaniu z przyjacielem. Na dodatek wizualna skromność obrazu, niemal jak dawna amatorska kronika rodzinna albo dokument nie rozprasza. Pozwala skupić się na świetnej kreacji Greya Gerwig i uniwersalizmie tej bardzo prostej i sympatycznej opowieści. Kto się boi, że będzie feministycznie albo lesbijsko albo nudno – niech się nie boi. Film, który właśnie wszedł na ekrany naszych kin nie jest może kamieniem milowym światowej kinematografii ale jest miłą odmianą w zalewie wakacyjnie promowanych superprodukcji.