Tomasz Grzywaczewski, \"Przez dziki wschód”

Bohaterem tej opowieści tak naprawdę jest Polak i jego współtowarzysze, którzy uciekli z sowieckiego łagru. Tomasz Grzywaczewski i jego dwaj koledzy wyruszają śladem tamtych ludzi, aby oddać im hołd, żeby powiedzieć o nich światu i w dodatku – powiedzieć prawdę. Otóż o tej niezwykłej ucieczce napisał Sławomir Rawicz w książce \"Długi marsz”. Tylko, że zawłaszczył sobie czyjeś przeżycia jako swoje, czyjąś katorgę i drogę. Tym, który istotnie wydostał się z łagru i z kilkoma współtowarzyszami udało mu się przejść przez syberyjskie bagna, zmarzliny, przez pustynię i dotrzeć do Kalkuty był Witold Gliński. Od wizyty w jego domu, w domu człowieka już wiekowego, który przecież przypomina sobie tamte ekstremalne wydarzenia, Grzywaczewski z kolegami rozpoczyna podróż. Wraz z Bartkiem Malinowskim i Filipem Drożdżem wyruszyli w 2010 roku, w trwającą sześć miesięcy wyprawę śladami bohaterów głośnej książki Rawicza, a właściwie śladami Witolda Glińskiego. Autor pisze o niebezpiecznej, morderczej wyprawie, choć – trzeba mieć tę świadomość, że ani w połowie nie była ona tak dramatyczna, jak ta ucieczka Glińskiego. Grzywaczewski zauważa: \"pragnęliśmy przywrócić pamięć o tej niezwykłej historii, a także oddać hołd wszystkim Polakom, zesłanym na \"nieludzką ziemię”. Podróżując pieszo, konno oraz rowerem odtworzyliśmy trasę, którą siedemdziesiąt lat temu przebyli uczestnicy wielkiej ucieczki”. Książkę czyta się z wielkim zainteresowaniem choć trochę tu za mało Witolda Glińskiego, który przecież dał powód do podjęcia takiego wyzwania. Jednak przecież to w założeniach miała być relacja z wielkiej wędrówki teraz.