Władysław Mickiewicz, \"Pamiętniki”

Choć troszkę takich informacji też znajdzie. Jednak \"Pamiętniki” Władysława Mickiewicza – syna wieszcza, są zupełnie serio ba, nawet pisane z przekonaniem autora o własnej racji. I o niej, o tej racji politycznej, kulturowej, patriotycznej jest w nich przede wszystkim. Czuje się czytając, że autor skrzętnie pomija milczeniem pewne sprawy i wydarzenia, a już szczególnie malutko pisze o swojej rodzinie, o dzieciach, o życiu osobistym zupełnie, jak gdyby były to sprawy drugoplanowe. Znalazły się tu za kurtyną spraw wielkich – pamięci ojca i pielęgnowania jego kultu, ale też polityki, ideałów, przekonań. Niestety ukochany syn tak dalece troszczył się o kryształowy wizerunek ojca, że z zapałem palił część ojcowskiej spuścizny, tę o której sądził, że może być nie dość doskonała lub – jego zdaniem kompromitująca. Ot, jaka szkoda dla literatury. A przecież tysiąc stron (przetłumaczonych z francuskiego) czyta się nie tyle z zapartym tchem, co z ciekawością, odkrywając tamten mickiewiczowski świat ludzi będących jego przyjaciółmi, nieprzyjaciółmi, klimat niezwykły ówczesnej sprzed Powstania Styczniowego Warszawy o której pisze niezwykle interesująco ten zwolennik Polski od Dniepru do Odry. Ta wyjątkowa książka pogłębia wiedzę historyczną, daje szerszy portret wieszcza nawet zakładając, że jest przez syna nawet nie \"ubrązowiony”, a niemal pozłocony. Bardzo ciekawa lektura dla wytrwałych i naprawdę zainteresowanych Wielką Emigracją, polityką tamtych czasów no i samym Mickiewiczem. Zapowiedzi wydarzeń z regionu znajdziesz na strefaimprez.pl