\"Oczy czarne, oczy niebieskie” Maria Wiernikowska

Maria Wiernikowska – dziennikarka, na której reportaże czekało się z niecierpliwością. Pojawiała się i znikała, zaskakiwała, była też jedną z nielicznych kobiet w ogóle jakie relacjonowały konflikty zbrojne m.in. z Jugosławii, Czeczenii i Afganistanu. Ona też podczas wielkiej powodzi tysiąclecia z 1997 roku była tam, gdzie żywioł sponiewierał ludzi. Aż przyszedł czas, że stanęła u początku drogi do Santiago de Compostela. I choć sama mówi, że do kościoła chodzi tylko na śluby i pogrzeby, usprawiedliwia się chyba przed czytelnikami – \"idę spełniać cudze pobożne życzenia”. A to życzenie to bagatela – 764 kilometry, pieszo, na rowerze w upale, kurzu, jakubowym szlakiem ścieżką od Pirenejów niemal po ocean. I tak właśnie było, jak miało być. Dokonuje się obrachunek z samą sobą. Wracają wspomnienia spraw i ludzi najważniejszych w życiu, tych przykrych i ostatecznych, i tych które miło jest przywoływać na pamięć. Często z dystansem, z poczuciem humoru, ironią. Życie jak filmowa taśma przewija się przez kolejne kilometry szlaku i kolejne stronice książki. Wiernikowska patrzy na siebie z boku. Sprawy ważnie mieszają się ze sprawami prostymi: \"kiedyś w Warszawie też słychać było przez okna zegary, brzęk talerzy szykowanych do obiadu, telewizję – wszędzie ten sam lektor. Lubiłam dźwięk pierwszego tramwaju o piątej rano – czy teraz już nie dzwonią? Albo gruchanie synogarlicy w niedzielny poranek. Dlaczego wygrzebuję to wszystko jakby z dna pamięci?” No właśnie – dlaczego? Czy tak tylko ona, czy wszyscy, którzy tędy idą? Maria Kolesiewicz Zapowiedzi wydarzeń z regionu znajdziesz na strefaimprez.pl