Nasz doktor kochany

Przez ręce doktora w ciągu lat praktyki „przewinęło się” kilka tysięcy dzieci. On sam nie ukrywa, że to, co robi, robi z pasją. Jest przekonany, że w tej pasji trochę pomaga mu Pan Bóg. – Po latach pracy wiem, że do mojej pasji ktoś tam na górze dołożył szczyptę powołania. Kto chce, niech nie wierzy, ale w powołaniu lekarza jest dar boży – mówi dr Rafał Bojar. Sześcioletni Piotrek Świrgoń z Osówki po operacji już doszedł do siebie. Teraz opowiada z przekonaniem, że drugiego takiego doktora, jak doktor Bojar, nie ma w Lublinie. A może nawet na świecie. Dlaczego? – Bo jak kroi, to nie boli. A jak po operacji boli, to przyjdzie, pogada. I uż jest lepiej. Onsię ciągle uśmiecha i wcale nie denerwuje. Wcale, a wcale... – tłumaczy Piotrek. Najpierw harcerz Zanim został lekarzem, był harcerzem. Nie mogło być inaczej, skoro harcerzem jeszcze przed wojną był jego ojciec Józef. – Odkąd pamiętam, jeździłem na obozy. Powierzano mi odpowiedzialną rolę sanitariusza. Można powiedzieć, że od małego znałem się na stłuczeniach, oparzeniach, a nawet zwichnięciach. Zostałem więc chirurgiem – śmieje się dr Bojar. Taniec szkieletów Jak został lekarzem? W Zamościu mieszkali na ulicy... lekarzy. – Mój ojciec był nauczycielem. Z kim mógł się przyjaźnić? Z księdzem, aptekarzem i lekarzem. Na naszej ulicy mieszkała cała plejada doktorów. Nie było wyjścia; poszedłem na doktora – żartuje dr Bojar. Rok wcześniej na medycynę dostał się jego brat. Studia były pracowite i bardzo kulturalne. Z zaliczeń leciał na próbę zespołu „Dren 59”. Z próby Drenu na próbę „Szkieletów”, gdzie na gitarze grał Irek Szymański. – Te „Szkielety” wyszły mi na dobre. Zachowałem proporcje pomiędzy nauką a zabawą – tłumaczy dr Bojar. Przez dziesięć lat pracował w pogotowiu. Dostał tu solidną szkołę życia. Na zawsze zostanie mu w pamięci wezwanie: „ratować tatusia!”. Zamiast mieszkania – była spelunka. Zamiast tatusia – zwłoki. Zamiast prośby – siekiera wbita w podłogę. – Syn był kompletnie pijany. Rzucił się na mnie z siekierą. Zdążyłem odskoczyć. Wbiła się w podłogę. Kiedy wpadła policja, tłumaczył, że chciał mnie prosić, żebym ratował tatusia – wspomina dr Bojar. Rok kosiarek W 1973 roku, kiedy pracował już w Dziecięcym Szpitalu Klinicznym na Staszica, trafiła się seria nieszczęśliwych wypadków podczas żniw. Do dziś nie zapomni dziecka ze stopami obciętymi powyżej kostek i bardzo ciężkiej operacji. Dzięki wysiłkowi zespołu oddanych lekarzy, stopy udało się przyszyć. W kilkanaście dni do szpitala trafiło kolejne dziecko, potem następne. – To była czarna seria. Ratowaliśmy, co się da. Nogi się zrastały, a ja uczyłem się pokory. Choćby człowiek był najlepszym lekarzem, bez kolegi z zespołu nie da sobie rady – mówi Bojar. Z jedną z dziewczynek, dziś już dorosłą kobietą, której kosiarka obcięła nogi, utrzymuje kontakt od dziś. Ból minął, została przyjaźń na całe życie. • Panie doktorze, gdyby pan miał wymienić najcudowniejsze przeżycie z tamtych lat... – Bez wahania wymieniłbym jedno: jak przyszyliśmy stopy temu pierwszemu dziecku. Po trzech miesiącach zdjąłem gips. Najpierw były ćwiczenia. Potem specjalne strzemiona na stopy, kule do ręki i pierwsza próba chodzenia. Wyciągnąłem ręce. Mówię: chodź. Pamiętam krótkie niepewne spojrzenie. Potem pierwszy krok. I łzy. Najpierw w oczach dziecka. Potem w moich – opowiada dr Bojar i dodaje:. – Dla takich łez warto żyć. Zawsze młody Kiedyś pracował za trzech. Dziś zrezygnował nawet z prywatnej praktyki. Pracuje tylko w szpitalu. – Jak dzieci były małe, to żona pokazywała palcem na szpital i mówiła: Zobaczcie, gdzie mieszka tatuś...Dziś w domu bywam częściej, ale i tak zdarza mi się pracować po kilkanaście godzin. • Nie czuje się pan zmęczony? – Nie. Wie pan, ja zawsze wyglądałem o dziesięć lat młodziej niż miałem. I zawsze młodziej się czułem. Wciąż mam duży zapas sił. • A co z syndromem wypalenia? Znam lekarzy, którzy wykonują swoją pracę rzetelnie, ale nie mają już sił, żeby się przejmować. A co dopiero uśmiechać... – Jakże to tak? Bez uśmiechu? Bez miłości?. Nie umiem sobie tego wyobrazić... Był dla mnie jak ojciec Doktor Rafał Bojar jest jednym z „Naszych Nieprzeciętnych”. W plebiscycie „Złota Kropka” dostał najwięcej głosów od dzieci. Ze wzruszeniem czytaliśmy, jak na jednym z kuponów mały pacjent napisał: „Leczył mnie, był jak ojciec, kocham go”. To samo powiedziała mi bez słów Eliza. W jej zapatrzonych oczach była pewność, że najbardziej kocha mamę i tatę, a zaraz potem doktora. To samo powiedział mi Piotrek, gdy tłumaczył, że takiego drugiego doktora, „co się ciągle uśmiecha, a wcale nie denerwuje, nie ma w Lublinie, a może nawet na całym świecie”. • Panie doktorze, czym sobie trzeba zasłużyć na taką miłość pacjentów? – Nie stawiać barier. Słuchać. Rozumieć. Szanować ich psychikę. Tym bardziej, jeśli to są małe dzieci. Ich nie da się oszukać przyklejonym uśmiechem. Trzeba być dobrym.