Spadamy stąd!

Karolina Borzęcka pochodzi z Zamościa. Dwa lata temu skończyła liceum. Po szkole stanęła przed wyborem: zostać blisko domu i studiować w Lublinie, czy wyjechać do Warszawy, na studia w najbardziej renomowanych uczelniach w kraju? - Złożyłam dokumenty na lubelski UMCS i Uniwersytet Warszawski - opowiada Karolina. - Dostałam się na jedną i na drugą uczelnię, ale... zdecydowałam się na Warszawę. Dziś Karolina nie żałuje tamtej decyzji. - Chodzę na wykłady do prof. Balcerowicza czy prof. Bartoszewskiego - wyjaśnia. - Czuję, że jestem w samym środku wielkiego świata. Zawsze o tym marzyłam. Powoli zaczynam szukać pracy, ale z tym problemu być nie powinno. Jedno wiem na pewno: po studiach zostanę w Warszawie. Podobnych przypadków z roku na rok jest coraz więcej. Z danych Urzędu Statystycznego w Lublinie wynika, że już w 2000 r. z naszego województwa wyprowadziło się ponad 7 tys. ludzi. - W kolejnych latach ta liczba wzrosła o tysiąc. A roku 2004 przekroczyła 9 tysięcy - tłumaczy Wojciech Żuchowski, kierownik Wydziału Udostępniania Informacji US. - Jak łatwo policzyć, w ostatnich pięciu latach z Lubelszczyzny na stałe wyemigrowało prawie 40 tys. ludzi. Dokąd uciekają lublinianie? - Do bogatszych regionów Polski - wyjaśnia Żuchowski. - Przede wszystkim do Warszawy i okolic. Tam rocznie przeprowadza się prawie 5 tys. naszych mieszkańców. W dalszej kolejności jest Małopolska, Śląsk i... Podkarpacie. A to dopiero początek, bo coraz częściej wyjeżdżamy za granicę. W statystykach każdego roku odnotowanych jest tu pół tysiąca osób wyjeżdżających poza Polskę. Tyle że urząd odnotowuje tylko tych, którzy wyprowadzają się na stałe. A nie na kilka tygodni albo miesięcy. - Bo od kilku lat prawdziwa rzesza mieszkańców Lubelszczyzny jedzie za granicę do pracy - zauważa Jacek Gallant, dyrektor Wojewódzkiego Urzędu Pracy w Lublinie. - Szacujemy, że rocznie na zagraniczny zarobek wyjeżdża od nas ponad 30 tys. ludzi. Najwięcej do Niemiec, Wielkiej Brytanii i Hiszpanii. Przyczyny są oczywiste. - Bezrobocie i brak szans na poprawę warunków życia w miejscu zamieszkania - kwituje krótko dr Mariusz Gwozda z Instytutu Socjologii UMCS. - A jeśli wierzyć statystykom, to jesteśmy najbiedniejszym regionem Unii Europejskiej. - Staliśmy się przyjemną rolniczą krainą, która nie daje szans na dobrą pracę - dodaje Gallant. - Padł przemysł, nie ma zagranicznych inwestycji ani nawet dróg dojazdowych. Wcale się nie dziwię, że jak ktoś ma coś do zaoferowania, to od nas ucieka. Podobnie mówią sami wyjeżdżający. - Na Lubelszczyźnie nie ma żadnych perspektyw dla młodych ludzi - nie kryje pochodzący z Lublina Jakub Chudzik. - W tym roku kończę studia w Szkole Głównej Handlowej w Warszawie. O pracę jestem spokojny, bo już teraz mam trzy ciekawe oferty. Jedną z propozycji Jakub dostał od firmy kosmetycznej, z którą współpracuje od drugiego roku studiów. - Na początku pracowałem tam po kilka godzin tygodniowo, a i tak spokojnie zarabiałem na utrzymanie, a do tego zebrałem mnóstwo ciekawych doświadczeń. Teraz praca zajmuje Jakubowi już znacznie więcej czasu. - Nie pamiętam, kiedy miałem wolny weekend - przyznaje. Zarobki? - Nic nadzwyczajnego, trzy tysiące zł miesięcznie. Liczę, że po studiach dostanę więcej. Wysokie zarobki i możliwość pracy w najlepszych firmach przyciąga do dużych polskich miast najbardziej zdolnych z biedniejszych regionów. M.in. od nas. - Na wyjazd decydują się przede wszystkim ludzie młodzi i wykształceni. To poważny problem - zaznacza dr Gwozda. - Nasz region postrzegany jest jako ta część Polski, która nie stwarza szans na wszechstronny rozwój zawodowy i godne w sensie materialnym życie. Jeśli nie wykorzystamy funduszy unijnych i nie zachęcimy biznesu do inwestycji na Lubelszczyźnie, to staniemy się na długo przysłowiową Polską \"C”. Inaczej do sprawy podchodzą lokalne władze. - Nie dramatyzowałbym aż tak bardzo - odpowiada Jerzy Kędra, wicestarosta powiatu łukowskiego, jednego z rekordowych pod względem migracji w naszym regionie. - Zaledwie mały ułamek ogólnej liczby mieszkańców decyduje się na wyjazd. Nie ma tragedii. Miłosz Bednarczyk