Osada Głusk usytuowana jest na południe od Lublina; jej zabudowania od północy łączą się z Abramowicami, a od południa z Dominowem. Początki osady sięgają XVII wieku. Na gruntach wsi w 1688 r. zostało założone miasteczko Głusko, które potem zmieniono na Głusk. Nazwa miasteczka pochodziła od nazwiska ówczesnego właściciela dóbr Abramowice Tomasza Kazimierza z Drzewic Głuskiego herbu Ciołek. Następnymi właścicielami miasteczka drogą dziedziczenia byli Gałęzowscy. W 1820 r. Wojciech Gałęzowski zrzekł się na korzyść mieszczan administracji miasta. Powołany został urząd burmistrza i ławników.
W 1833 r. w drodze licytacji miasteczko nabył Kazimierz Grabowski, który przejął dochody miejskie. Sporą cześć lokalnej społeczności stanowiła ludność żydowska. Na początku XIX w. była tu drewniana bożnica, łaźnia i szkoła żydowska. Największy rozkwit Głuska przypadł na lata 40. XIX w. Jednak w 1869 r. Głusk utracił prawa miejskie, a gmina została włączona do gminy Zemborzyce. W końcu XIX w. pożar zniszczył drewnianą zabudowę miasta. Po tym zdarzeniu powstały pierwsze domy murowane, ale także drewniane - kryte gontem lub dachówką. Na początku XX w. powstała murowana bożnica z fundacji ówczesnego właściciela Abramowic Wilesberga, rozebrana w 1985 r. W 1922 r. powstał murowany młyn parowy przy ul. Młyńskiej (obecnie ul. Handlowa) i dwupiętrowy dom jego właściciela Sachsa.
W okresie międzywojennym uporządkowano i wybrukowano główną ulicę, obecnie Głuską, wcześniej Lubelską. W 1928 r. wybudowano murowany budynek szkoły powszechnej – przy ul. Szkolnej, obecnie ul. Zdrowej.
W centrum historycznego układu urbanistycznego znajdował duży, prostokątny rynek, z ratuszem w części centralnej.. Obecny rynek funkcjonuje jako skwer, został obsadzony drzewami po II wojnie światowej.
W centrum historycznego układu urbanistycznego znajdował duży, prostokątny rynek, z ratuszem w części centralnej.. Obecny rynek funkcjonuje jako skwer, został obsadzony drzewami po II wojnie światowej.
Komentarze