Dbanie o miejskie tereny zielone
Pod tym pojęciem kryje się nie tylko pielęgnacja trawników czy sadzenie kwiatów. To także przemyślane zarządzanie przestrzenią, która jest w mieście na wagę złota. Ogrodnicy dbają o drzewa w parkach, krzewy przy ulicach, skwery, zieleńce i pasy zieleni, które są często jedyną ostoją przyrody w betonowej dżungli. Prawidłowo pielęgnowane rośliny oczyszczają powietrze, obniżają temperaturę otoczenia i tworzą mikroklimat przyjazny mieszkańcom.
Ogrodnik w mieście musi znać potrzeby roślin, ale i potrzeby ludzi – to oni odpoczywają w parkach, spacerują po alejkach i szukają wytchnienia w cieniu drzew. Staje się więc strażnikiem miejskiej przyrody, który z pasją dba o harmonię między naturą a betonem. Zdobyć wiedzę i uprawnienia pozwalające na pełnienie tej niezwykle ważnej funkcji pozwala Kurs Ogrodnik, kończący się egzaminem państwowym.
Przywracanie bioróżnorodności i kontrola nad gatunkami inwazyjnymi
W miastach, gdzie intensywna zabudowa wypiera naturalne siedliska, rola ogrodnika w przywracaniu bioróżnorodności jest nie do przecenienia. Fachowa wiedza ogrodnicza pozwala tworzyć przestrzenie sprzyjające różnym gatunkom – od zapylaczy po drobne zwierzęta.
Jednocześnie ogrodnik musi zmierzyć się z problemem gatunków inwazyjnych, które stanowią zagrożenie dla lokalnych ekosystemów. To wymaga nie tylko pracy fizycznej, ale też planowania i monitorowania. Dzięki temu ogrody i parki nie są tylko dekoracją – stają się ostoją życia i dowodem, że miasto może być domem dla dzikiej przyrody, ale i przyjazną przestrzenią dla człowieka, pragnącego kontaktu z naturą.
Ogrodnicy w mieście to także przewodnicy, którzy pomagają mieszkańcom odkryć, jak istotne są codzienne kontakty z naturą. Tworzą przestrzenie, w których można na chwilę się zatrzymać i odetchnąć pełną piersią. Ich praca przypomina, że nawet w najbardziej zurbanizowanym krajobrazie przyroda jest obecna i ważna.
Zakładanie i pielęgnowanie ogrodów społecznych
Ogrody społeczne zyskują coraz większą popularność zwłaszcza w dużych miastach. Najczęściej są inicjatywą oddolną – grupa ludzi pragnących kontaktu z przyrodą zagospodarowuje jakiś teren (zwykle nieużytek), na którym sadzi i sieje rośliny. To jednoznaczny dowód na to, że ogrodnictwo nie jest tylko sposobem na poprawę estetyki otoczenia, ale też na budowanie wspólnoty.
Ponieważ mało kto dysponuje obecnie odpowiednią wiedzą i doświadczeniem, wykwalifikowani ogrodnicy pełnią w ogrodach społecznych rolę mentorów. Stają się opiekunami i edukatorami dla lokalnej społeczności. Uczą mieszkańców jak dbać o rośliny, dzielić się plonami i jak zyskać satysfakcję z pracy własnych rąk. Ogrody społeczne to także przestrzenie integracji – miejsce, gdzie spotykają się osoby w różnym wieku i o różnych doświadczeniach. To ogrodnictwo w służbie więzi międzyludzkich, które w zabetonowanych dzielnicach jest bezcenne.
