Wiersze Grzegorza Korby w Alchemii

Czy warto spotykać się przy wierszach poety, który przestał pisać w wieku 25 lat. Warto, bo to są bardzo dobre wiersze. Jak \"Kobieta karmiąca gołębie”: Stara zniszczona twarz i zmarszczki w dowód bólu Dokarmiamy z nią gołębie jej mąż nie żyje Nie czekamy na nowych ludzi to trochę nieuczciwe Dzień kartka w kratkę zwykły zeszyt Wolny czas wzorcowa wrażliwość Zwyczajnie umierajmy życiem co do dnia Jest przy nas gasi pragnienie bycia przy Pogasną świece wiatr zdmuchnie płomień. Wiersze Grzegorza Korby są proste i przejmujące. Autor pisał o miłości do prostych rzeczy. O sobie pisał tak: Mam 24 lata, zacząłem czytać i analizować lektury pod koniec szkoły średniej. Byłem krnąbrny jeżeli chodzi o czytanie. Nie wiem skąd to się we mnie wzięło - może z jakichś różnobarwnych doświadczeń. Piszę już 5 lat, ale piszę to chyba za duże słowo (zapisuję byłoby odpowiedniejszym). Podobno nie należy portretować świata takim jaki jest (realnie), podobno trzeba stwarzać jakieś światy \"fikcyjne”. Ja piszę, wróć zapisuję kierując się emocjami lub wycinkami otaczającego mnie świata. Zasłyszane fragmenty rozmów konwertuję i upycham do tekstów. Jeżeli chodzi o pisanie, to przypomina mi się, że byłem od zawsze ganiony za nieczytelne pismo. Gdzie drukował Korba? Wysyłał wiersze do różnych pism, przeważnie odpowiadały negatywnie. Jedynie bydgoski \"Akant” opublikował parę jego tekstów i fotografii. - Sklejam te wiersze, żeby pustkę wypełnić czymś, co się zmienia. Nie piszę o wielkich rzeczach, piszę właściwie o niczym, o codziennych sprawach, o życiu, jak to się ładnie nazywa, relacjach interpersonalnych. I to chyba na tyle by było. Pisałem to 30.07.2004 r. - napisał na swojej stronie internetowej. Korba zrobił też kilkadziesiąt świetnych fotografii. Przestał pisać o wiele za wcześnie.