Teatr Ochoty: \"Starucha” (recenzja)

Spektakl Teatru Ochoty powstał na bazie powieści napisanej w 1939 roku w Związku Radzieckim przez Daniła Charmsa, założyciela grupy artystycznej \"Zrzeszenie Sztuki Realnej”. Teatr absurdu był reakcją na stalinowską noc – w finale spektaklu \"Starucha” do akcji wkracza oficer NKWD i zabiera kobietę (świetna Wiktoria Gorodeckaja) w nieznane. W biało czarnych dekoracjach sen przeplata się z jawą. Ktoś stoi w kolejce, ktoś kupuje parówki, ktoś je podgrzewa, ktoś (Adam Ferency) rozlewa wódkę. W miejscowym sklepie trup siedzi na kasie, nad wszystkim czuwa Starucha w czerni z zegarem bez wskazówek. Ktoś zapyta o godzinę, powie godzinę. Jeden potrafi stworzyć dziesięć myśli na miesiąc, drugi czeka na romantyczną miłość. Kiedy ją spotka, nie może napatrzyć się na pończochy wybranej. – Jakie ma pani długie nogi – mówi. – Podobają się panu mój pończochy. Tam gdzie się kończą są gołe nogi. – Może pani pokazać? – Ale ja nie mam majtek. Podobała mi się monochromatyczność spektaklu. Spod teatru absurdu podszytego rosyjską duszą wyziera strach i niepewność jutra. Taki sam, który dziś towarzyszy wielu polskim rodzinom. Towarzyszy, mimo, że żyją w wolnej Polsce. Podobał mi się transowy rytm spektaklu, nieuchronnie prowadzący bohaterów w kierunku nieuchronnego finału. Jego symbolem jest \"Starucha”. Jej wybielona twarz nasuwa na myśl boginię Thannatos, która przecina nić ludzkiego życia. W spektaklu zatrzymuje wskazówki zegara, który odlicza człowiecze życie. Trudny, mądry, zmuszający do myślenia teatr. Gorzki i ważny. Wg prozy Daniela Charmsa. Scenariusz i reżyseria: Igor Gorzkowski, muzyka: Piotr Tabakiernik, scenografia: Robert Pludra, kostiumy: Magdalena Dąbrowska. Wystepują: Wiktoria Gorodeckaja (Teatr Narodowy), Anna Sroka, Bartłomiej Bobrowski (Teatr Narodowy), Adam Ferency (Teatr Dramatyczny), Andrzej Mastalerz, Kamil Pruban (Akademia Teatralna) Studio Radia Lublin, 17 października godz. 19.