Rzucam laskę i jeszcze tańczę

Różne mi psikusy robili - mówi pogodnie. Ale Piotrkowi Suchorze, świeć Panie nad jego duszą, nie podaruję! W sztuce \"Po górach, po chmurach” grałem Adama, a on osiołka. Tyłem do mnie. Patrzę, a tu Suchorze od ogona migają czerwone światełka. Ugotował mnie. I tak robił przez parę przedstawień. - To już więcej mnie nie ugotujesz - powiedziałem. Na piątym spektaklu światełka się nie palą, na tyłku napis: brak stopu - a to drań - sapie ze złości. Po chwili łagodnieje. Wiecie panowie, 98 kg ważę tylko. A dobijałem 130! A byłem patyczek - mówi z zadumą. Włodzimierz Wiszniewski. Po Państwowej Szkole Teatralnej i Filmowej w Łodzi, gdzie Świderski nauczył go jednego: ze sceny trzeba gadać tak, żeby ludzie zrozumieli. Kiedy aktor parzy kawę, do drzwi puka Mateuszek z III gimnazjum. - Panie Włodeczku, co robimy? - Chłopaki, jutro wyciągamy dywan, czyszczenie, trzepanie, ustawianie. Święta tuż-tuż. - Tak jest szefie - odpowiada Mateuszek. - Wezmę dziesięciu chłopaków. - To cześć i do jutra - rzuca wesoło Wiszniewski i wraca myślami do swojej szkoły. Z \"Filmówki” zna najważniejszych polskich aktorów po kolei. Na filmówkę poderwał żonę. Warszawa 1955 rok, Światowy Festiwal Młodzieży. Zespoły z Polski i Europy. - Patrzę, obok mnie stoi drobna dziewczyna. Taka skromna. Porwałem ją do tańca. Pytam, jak ma na imię. Mówi, że Elżbieta. Spodobało się - wspomina rozmarzony. Na ślub musiał trochę poczekać. A zaraz po ślubie dzwoni telefon. - Odbieram, słyszę czuły głos. Kochanie, jestem, musimy się spotkać. To ja jej dyskretnie: Słuchaj, właśnie wziąłem ślub. I tak pokończyły się znajomości - wzdycha. A romanse? - Byłem młody aktor, szczupły, łatwo o okazje było... W Teatrze Osterwy. - Jan Machulski, Stanisław Mikulski i ja - opowiada. Nie było na nich mocnych. W którym bardziej kochały się dziewczyny? - W obu! Do Stasia wzdychały. Ale to Machulski zwalał je z nóg. Jak się uśmiechnął, mdlały - śmieje się Wiszniewski. Numer życia w teatrze? - Próbowałem zrobić Aleksandrowi Aleksemu. To była legenda lubelskiej sceny, a ja wiedziałem, że za kołnierz nie wylewał. W jednym z przedstawień Wiszniewski podawał mu kielich do wina, ale pełen wody. - Raz wlałem mu szklankę spirytusu z gąsiorka. Zamachnął się, wypił jednym haustem, spojrzał i krzyczy: Lej. Musiałem poprawić - ciągnie historyjkę. - Ten kawał się nie udał, ale przez lata wyciął kolegom kilkadziesiąt niezłych numerów. Nie obyło się bez kar: za rozśmieszanie kolegów płacił ze skromnej aktorskiej pensji. - Zawsze wesoły byłem. Żona Ela. Anioł, nie człowiek. - Wie pan, co to aktor. Zwierzę! Jak jest dobrze, nad podłogą fruwa. Jak próby nie idą, rola nie wyjdzie - diabeł. • Co wtedy? - Marudziłem, ciskałem się, darłem, wrzeszczałem! • A żona? - Schodziła mi z drogi i szeptała: Włodeczku, nie martw się. I jak tu nie kochać. Efekt? 50 lat udanego związku. - Da się wytrzymać - przyznaje ze śmiechem pani Ela. - Tylko trzeba być wyrozumiałym. Po żonie najbardziej kocha jedzenie i szybką jazdę samochodem. Najpierw miał skodę spartaka, potem oktawię; jeszcze ze skrzydłami. Były też dwa wartburgi i dwa kochane fiaty 125, które leciały 150 na godzinę. - Psuły się. Raz pojechaliśmy do Włoch. Przy krzywej wieży w Pizie padła mi pompa paliwa. Wyjmuję 2 skrzynki części. Włosi siedzą rozleniwieni upałem i piją wino. Zaczynam wymianę. A ci gestykulują, że tu jest mechanik i za 100 dol- ców naprawi. Przegoniłem, naprawiłem, odpaliłem. Bili brawa - opowiada. Po fiatach 2 polonezy, peugeot 405 i dwie meganki. - Mam 72 lata. I czasem sobie depnę 150 na godzinę. Do tego potrzeba co najmniej 150 koni, żeby jeździć bezpiecznie. Żeby zdążyć przed wariatem drogowym. Przez 50 lat zagrał setki ról. I choć kocha lubelską scenę to nie zapomina o prowincji. Scena w domu kultury, kurtyna na dwóch słupkach i linie. - Graliśmy na trasie. Malutka miejscowość. Scena na podeście do zabawy. Wychodzi dwóch maszynistów, kije w rękach, linka, na niej kurtyna. Zaczynamy grać. Leci przedstawienie. Aleksy łypie na dwóch przy scenie. Zimno było, to z czajnika ciągnęli grzane piwo. Patrzę, a Aleksy kombinuje. Nachyla się nad tymi chłopami i krzyczy. Panowie, w teatrze się nie pije. Schyla się, wyrywa czajnik z parującym piwem i woła: kurtyna. Schodzimy. Podaje mi czajnik: Włodziu, napijesz się gorącego piwa? Legendarny podróżnik polski. Mieszka na Bora Bora. Na własne oczy pojechała zobaczyć go Martyna Wojciechowska. - Najbliższa rodzina. Jego matka to rodzona siostra mojego ojca. Ma czwartą żonę, małą córeczkę. I cały czas gorącą krew - śmieje się Wiszniewski. - Jak ja. Ale teraz aktor na śniadanie je 2 kromki chleba z serem. - Jak ja kocham jeść. Jak nie wytrzymam, kupię boczek, złapię i ten cholerny cukier skacze - śmieje się. - 130 kg już miałem. Zszedłem poniżej setki. Choć kolana bolą, to jak wchodzę na scenę, rzucam laskę i jeszcze zatańczę. A wie pan, w tym roku, co właśnie idzie, stuka mi 50 lat na scenie. Do tego 50 lat małżeństwa z Elą. Cholera, w sumie 100 lat. Nieźle, co? Benefis? - Jakoś mi na tym nie zależy. Ja jestem człowiek spełniony. Z kim ja nie grałem... Tyle spektakli, filmów... a najważniejsze, że moja kochana Ela to wytrzymała. Czemu? Kiedyś Ineczek mi powiedział: Twoja żona to jest damą.