Płatonow w Teatrze Osterwy (recenzja spektaklu)

Do Czechowa mam słabość. Tak, jak mam słabość do spektaklu \"Iwanow” ze scenografią Leszka Mądzika, w reżyserii Ignacego Gogolewskiego. W finale między aktorami i widzami zdarzyły się wibracje, jakie rzadko można w teatrze przeżyć. Wspominam ten spektakl Czechowa, bo był wyjątkowo intensywny i magii Czechowa bliski. Lubelski Płatonow został oparty na nowym, przygotowanym specjalnie dla Teatru im. Juliusza Osterwy przekładzie Agnieszki Lubomiry Piotrowskiej, wzbogaconym o fragmenty usunięte przez cenzurę a nawet samego Czechowa. Wyreżyserowała go Agnieszka Korytkowska-Mazur, od niedawna dyrektor Teatru Dramatycznego im. Aleksandra Węgierki w Białymstoku. Płatonow ma ostatnio szczęście do młodych reżyserek w Polsce. I do eksperymentów. Agnieszka Korytkowska-Mazur wyprała dramat Czechowa z mebli czy rekwizytów z epoki. Zamieniła scenę w planszę do gry, z postaci dramatów zrobiła pionki, z miejsca na miejsce przestawia je sam Michał Płatonow, którego zagrał Krzysztof Olchawa. I jest to bardzo dobra rola, bo aktor nie dał się zaszufladkować reżyserce i wyrwał z jej artystycznych objęć. Niestety nie udało się to innym aktorom. Lubelski \"Płatonow” to spektakl wysmakowany. Dobrze oświetlony, ubrany w dobre kostiumy, wsparty dobrą scenografią i choreografią. To także spektakl dobrze zagrany i mówiony. A jednak martwy, daleki od myśli i filozofii Czechowa. Wyprany z emocji, poruszeń i cudownego, rosyjskiego romantyzmu, chwytającego za serce i duszę. Czasem chwytający za serce w rolach Marty Ledwoń (Anna) czy Romana Kruczkowskiego (Głagoliew). Ale to za mało. Reżyseria: Agnieszka Korytkowska - Mazur, dramaturgia: Dana Łukasińska, scenografia: Jacek Malinowski, kostiumy: Magdalena Dąbrowska, muzyka: Michał Jacaszek, choreografia: Macjej Zakliczyński, reżyseria: światła Marek Oleniacz. Premiera 16 grudnia 2012.