Przebudowa Al. Racławickich przed wojną i podczas okupacji hitlerowskiej

Okolice Traktu były długo mało zurbanizowane. W latach 90. XIX w. utworzono Obóz Zachodni rosyjskiego garnizonu. Tereny wojskowe ciągnęły się aż do ulicy Lipowej. W 1906 w centrum obozu wzniesiono cerkiew prawosławną, którą w 1920 zmieniono na rzymskokatolicki kościół garnizonowy, a w latach 1926–1932 przebudowano w stylu umiarkowanego modernizmu. Rozległe tereny wojskowe po obydwu stronach ulicy hamowały rozwój budownictwa cywilnego. W połowie lat 20. XX w. przystąpiono do opracowywania Planu Wielkiego Miasta Lublina. Aleje Racławickie miały stać się osią głównego rozwoju miasta. Jako „reprezentacyjna aleja o charakterze spacerowym” zyskały szerokość 35 m. Zaplanowano także nieznacznie węższą (30 m) ulicę Zgody, która miała odbiegać na południowy zachód od Alei Racławickich, tworząc z nimi klinowaty plac Zgody naprzeciwko Ogrodu Saskiego. Te dwie ulice miały stanowić główne osie nowej dzielnicy Lublina, sięgającej folwarku Rury, nazywanej Dzielnicą Zachodnią. Miała ona mieć charakter mieszkaniowy, ale także przejąć funkcje śródmiejskie. Zaplanowano wybudowanie tam monumentalnych budynków użyteczności publicznej. Planowano też wytyczenie linii tramwajowej łączącej tę dzielnicę z ratuszem oraz dworcem kolejowym. Ostatecznie nową nawierzchnię Al. Racławickie otrzymały w 1934 roku kiedy pokryto je klinkierem.