Według tradycji ikona została napisana w czasach św. Cyryla i Metodego. Do Lublina trafiła prawdopodobnie już w XIII w. jako dar księcia Daniela Halickiego dla miejscowej cerkwi, bądź stało się to na przełomie XVI-XVII w. za sprawą braci Konstantego i Iwana Ostrogskich.
W uroczystościach wziął udział cały episkopat Polskiego Autokefalicznego Kościoła Prawosławnego, w tym Jego Eminencja Wielce Błogosławiony Sawa, metropolita Warszawski i całej Polski. Uroczystości rozpoczęły się całonocnym czuwaniem (Wsienoszcznoje Bdienije) w cerkwi, a w niedzielny poranek odbyła się liturgia. Po liturgii miała miejsce wspólna procesja wokół cerkwi, która podkreśliła duchowy wymiar tego wyjątkowego dnia.
Ikona opuściła Lublin w 1915 r., w czasie ucieczki prawosławnych przed wojskami niemieckimi. Trafiła do Monasteru Czudowskiego w Moskwie. W latach 1929-1930 świątynia została zniszczona i od tego momentu losy ikony nie są znane.
Obecnie w cerkwi przy ul. Ruskiej adorowana jest wierna kopia Lubelskiej Ikony Matki Bożej, przeniesiona z rozebranego w 1921 roku soboru p.w. Podwyższenia Krzyża Pańskiego. Ta kopia stanowi symbol ciągłości tradycji i duchowego dziedzictwa, które pielęgnowane jest przez wspólnotę prawosławną w Lublinie.
Uroczystości te nie tylko przypominają o znaczeniu ikony, ale także o historii i duchowości Prawosławnej Diecezji Lubelsko-Chełmskiej, która przez lata była miejscem modlitwy, refleksji i jedności wiernych.
