Tom Rachman \"Niedoskonali” (recenzja)

Gazeta ukazuje się codziennie przez pół wieku. Ma swoje wzloty i upadki. Pewnego dnia z redakcji znikają maszyny do pisania (w ich miejsce pojawiają się komputery) i barek (zastępuje go dystrybutor wody). Z piwnicy nie dobiega już huk prasy drukarskiej, a \"wiadomości stają się chłodniejsze, cichsze, czystsze”. Zmieniają się też ludzie. Starych dziennikarskich \"wyjadaczy” zastępują młodzi, coraz częściej kobiety. To właśnie kobieta, Kathleen, kieruje gazetą w XI wieku. W czasach gdy nakłady lecą na łeb, na szyję, a o charakterze gazety nie decydują zapaleńcy, ale grupka ludzie na drugim końcu świata, których interesuje jedynie zysk. Tytułowi niedoskonali to dziennikarze, redaktorzy, korespondenci, którzy próbują sobie radzić w trudnych dla prasy drukowanej czasach. W większości obcokrajowcy, próbują ułożyć sobie życie w obcym mieście. Bo na co dzień Rzym okazuje się wcale nie być tak piękny jak na turystycznych folderach, a Włosi wcale nie tak przyjaźni. Piękna i ambitna redaktor naczelna opłakuje zdradę partnera w ramionach dawnego kochanka. Adjustatorka Ruby próbuje odzyskać dawną miłość i nie wpaść w jeszcze większą depresję. A wierna czytelniczka, Ornella czyta gazetę od deski do deski, więc czasem lektura każdego wydania zabiera jej kilka dni. W efekcie, wiosną 2007 roku, jest w połowie 1994 r. W czasach, gdy najważniejsze są koszty, nakłady i dochody z reklam, zmienia się też atmosfera w redakcji. Ludzie, którzy boją się o pracę, już nie ekscytują się każdym wydaniem. – Zupełnie jakby gazetę przykrył całun milczenia – stwierdza jeden z bohaterów. Zgrabnie napisana powieść debiutującego w tym gatunku europejskiego korespondenta kilku amerykańskich tytułów. Podbudowany jej międzynarodowym sukcesem Tom Rachman właśnie pisze w Londynie kolejną. Mam tylko nadzieję, że tym razem polski tłumacz daruje sobie (i czytelnikom) tak anachroniczne słowa jak np. adiustator. Czy ktoś tak jeszcze mówi?