Wisi na krzyżu...

 

W bazylice Dominikanów w Lublinie znajduje się krucyfiks, który mnie urzeka. Wisi po prawej stronie, wysoko, poszarzały od czasu wtapia się w spękane sklepienia kościoła. I choć w zakrystii znajduje się inny, bardziej oryginalny Ukrzyżowany (wisi na drzewie palmy), to ten Jezus z prawej nawy jest mi bardzo bliski.

W lewej nawie wisi obraz Jego Matki, zwanej owocową Madonną. Matka Jezusa trzyma w ręce gruszkę. Może to jest owoc granatu, może jeszcze co innego. Madonna z owocem w dłoni uśmiecha się zagadkowo, z uwagą patrząc w kierunku modlących się ludzi.

Po lewej stronie malutki Jezusek  za chwilę zje gruszkę. Po prawej dorosły Jezus skonał z bólu. Pomiędzy słodyczą gruszki a konaniem z bólu jest miejsce dla tych, którzy w Wielki Piątek weszli tu na modlitwę, spowiedź czy zwykłe pobycie z samym sobą. Kiedy wszedłem do bazyliki, żeby zrobić zdjęcie Ukrzyżowanemu, do środka wpadł strumień światła, który przeciął główną nawę. Przebiegł po twarzach ludzi, a biegł od Jezusa z prawej nawy w kierunku owocowej Madonny w lewej. Błysnął i zniknął, gasnąc w pobliżu konfesjonału.

- Gdy On umiera na krzyżu, my choćby na chwilę zatrzymujemy się, bo wiemy, że kiedyś też będziemy odchodzić. Może nie tak dramatycznie, ale to też będzie dla nas dramat w najgłębszym tego słowa znaczeniu. Będziemy opuszczali to co znamy i przechodzili do tego czego nie znamy. To przejście, ta chwila jest zawsze przed nami - napisał w wielkopiątkowym felietonie o. Tomasz Dostatni.

No właśnie, kiedyś też będziemy odchodzić. Może za kilka lat, może za chwilę. Dlatego nie rozumiem ludzi, którzy tracą czas na zło. Na złe słowa, obelżywe myśli, zapiekłą podłość. I nawet w Wielki Piątek nie potrafią w sobie tej złości wyciszyć. Na szczęście to wyjątki.

- Świat dziś żyje bardzo szybko, wielu nawet nie zauważy tego dnia, bo normalna praca, zajęcia i nieodłączne przedświąteczne sprzątanie. Ale warto wyhamować, warto się zatrzymać, warto spojrzeć na krzyż. Choćby przez chwilę i zadać sobie osobiste pytanie: Gdzie jestem? Po co żyję? I próbować poszukać odpowiedzi patrząc na krzyż - pisze o. Tomasz Dostatni.

Wszystkim odwiedzającym ten blog życzę, żeby wyhamowali...