Yes, we can!

W przeddzień Dnia Kobiet z radością przypominam hasło wyborcze Baracka Obamy "Yes, we can!". Można je przetłumaczyć na polski dosłownie "Tak, możemy!" lub mniej dosłownie" "Damy radę!". W Polsce szacunek dla kobiet wyrażany jest na wiele sposobów: całowanie w rękę, przepuszczanie w drzwiach, płacenie rachunku w restauracji. Tak się przyjęło, tak wypada. Feministki zaś to - w ogólnym rozumieniu - te panie, które chcą utrzymania tych "przywilejów" i uzyskania kolejnych. Jako osoba, która walczy o równe prawa dla kobiet (Jesteśmy różni, ale równi!) deklaruję, że chętnie odstąpię od tradycyjnego wyrażania "szacunku" na rzecz prawdziwej równości. Nie będę odnosiła się do spraw najtrudniejszych: przemocy wobec kobiet, traktowania zgwałconych, czy dostępności środków antykoncepcyjnych. Chciałabym w tym krótkim tekście zająć się tym, co najbardziej przyziemne. Według badań polska kobieta pracuje na dwóch etatach, w pracy i w domu. Czasu wolnego mamy dramatycznie mniej niż mężczyźni (według badań różnica to 17 godzin tygodniowo!) i zarabiamy średnio 20 proc. mniej. Nie angażujemy się w sprawy publiczne, bo w naszej opinii nie mamy na to czasu, a w opinii mężczyzn: nie nadajemy się do tego. Nie robimy kariery (a fuj, to brzydkie słowo!) a jeśli spróbujemy: uderzamy głową w szklany sufit. Brak równowagi w rozłożeniu obowiązków domowych ma swoje lustrzane odbicie w braku równowagi w reprezentacji kobiet w życiu publicznym. Te dwa zjawiska wzajemnie na siebie wpływają, ale też wygaszanie jednej nierównowagi prowadzi do wygaszania drugiej! Dlatego, Drogie Panie: kariera? Yes, we can! Trochę czasu wolnego dla siebie? Yes, we can! Panowie, zamiast bukietu kwiatów w Dzień Kobiet zróbcie obiad dwa razy w tygodniu! Yes, you can! Posprzątajcie dom na zmianę z Waszą Żona! Yes, you can! Nie dacie rady wstawić prania? Yes, you can!!! Joanna Mucha