Po 77 latach "Płomień" wrócił z bezimiennego grobu do Międzyrzeca Podlaskiego

Grudziński urodził się w 1914 roku w Kąkolewnicy. Służbę wojskową odbył w 6. batalionie saperów 9 Dywizji Piechoty w Brześciu. W 1940 roku założył rodzinę, miał dwóch synów, z których jeden zmarł wkrótce po urodzeniu. Mieszkał we wsi Bereza, koło Międzyrzeca Podlaskiego.

Kiedy Grudziński otrzymał nakaz wyjazdu na przymusowe roboty do Niemiec, podjął decyzję o ukrywaniu się. Już wcześniej przystąpił do konspiracji, a po utworzeniu struktur Armii Krajowej został mianowany dowódcą plutonu w Rejonie Kąkolewnica w Obwodzie Radzyń Podlaski. Jednocześnie był komendantem placówki AK w Kąkolewnicy.

W czasie przygotowań do akcji „Burza” pluton Grudzińskiego został włączony do 35 Pułku Piechoty, którego dowódcą był mjr Konstanty Witkowski ps. „Müller”. Pluton podejmował m.in. akcje sabotażowe skierowane w niemiecki transport wojskowy poprzez m.in. wysadzanie pociągów w okolicy Międzyrzeca Podlaskiego.

Po wkroczeniu Sowietów na Podlasie i aresztowaniu na początku sierpnia 1944 r. dowództwa 35 pp, Grudziński zdecydował, że pozostanie w konspiracji. W styczniu 1945 r. odtworzono struktury Komendy Obwodu AK-WiN Radzyń Podlaski, a jej dowódcą został por. Leon Sołtysiak ps. James, któremu został podporządkowany pluton Grudzińskiego. Po rozwiązaniu Armii Krajowej pluton funkcjonował w ramach Zrzeszenia Wolność i Niezawisłość. Działania obejmowały akcję przeciwko lokalnym władzom i członkom Polskiej Partii Robotniczej oraz aparatu bezpieczeństwa. Za podjęte działania Grudziński został 8 listopada 1946 r. odznaczony Srebrnym Krzyżem Zasługi z Mieczami i awansowany do stopnia sierżanta.

Oddział Grudzińskiego uczestniczył m.in. w akcji rozbicia w noc sylwestrową 1946 r. Powiatowego Urzędu Bezpieczeństwa Publicznego w Radzyniu Podlaskim i zajęciu budynku szkoły obsadzonego przez KBW.

Po amnestii ogłoszonej w 1947 r. Komenda Obwodu WiN Radzyń Podlaski wydała rozkaz ujawnienia się, który Grudziński wykonał wraz ze swoim podkomendnymi 4 kwietnia 1947 r. Jednak działania UB wobec tych, którzy się ujawniali, m.in. aresztowania żołnierzy podziemia, skłoniły go do ponownej konspiracji.

7 lipca 1947 r. został zatrzymany przez Milicję Obywatelską we wsi Wygnanka. Został ranny w głowę i przewieziony do szpitala w Radzyniu Podlaskim. Pomimo ciężkiego stanu zdrowia, trafił do siedziby PUBP, gdzie przeprowadzono brutalne śledztwo. 30 marca 1948 r. na rozprawie przez Wojskowym Sądem Rejonowym w Lublinie został skazany na karę śmierci. Wyrok wykonano 7 czerwca 1948 r. na Zamku w Lublinie. Szczątki Jana Grudzińskiego zostały odnalezione w listopadzie 2018 r. w czasie prac ekshumacyjnych prowadzonych przez IPN na Cmentarzy Rzymskokatolickim przy ul. Unickiej w Lublinie. Starania podjęte przez rodzinę Jana Grudzińskiego w 1992 r. pozwoliły go zrehabilitować. Sąd Wojewódzki w Lublinie orzekł, iż wszystkie jego działania zostały podjęte dla dobra Polski.

Pogrzeb odbył się we wtorek z ceremoniałem wojskowym.  W ostatniej drodze towarzyszyli mu przedstawiciele władz państwowych, samorządowych, żołnierze Wojska Polskiego oraz rodzina! „Nasz dziadek po 77 latach wraca do nas z bezimiennego, zbiorowego grobu w Lublinie. Został zamordowany w wieku 33 lat, gdy jego syn miał zaledwie, trochę ponad 4 lata. My, wnuki, nigdy go nie poznaliśmy” – wspomina jego wnuczka.