Przeglądarka, z której korzystasz jest przestarzała.

Starsze przeglądarki internetowe takie jak Internet Explorer 6, 7 i 8 posiadają udokumentowane luki bezpieczeństwa, ograniczoną funkcjonalność oraz nie są zgodne z najnowszymi standardami.

Prosimy o zainstalowanie nowszej przeglądarki, która pozwoli Ci skorzystać z pełni możliwości oferowanych przez nasz portal, jak również znacznie ułatwi Ci przeglądanie internetu w przyszłości :)

Pobierz nowszą przeglądarkę:

Magazyn

30 stycznia 2021 r.
14:06

Kabina ciężarówki zamiast pokoju nauczycielskiego. "Ja chcę po prostu jeździć"

– Z tego co mi wiadomo, to kobiety stanowią bodajże dwa lub trzy procent kierowców. Jest nas na pewno dużo więcej niż pięć lat temu. Aczkolwiek, z tego co czytałam, to ten nagły wzrost sprzed kilku lat już się zatrzymał – mówi Iwona Blecharczyk
– Z tego co mi wiadomo, to kobiety stanowią bodajże dwa lub trzy procent kierowców. Jest nas na pewno dużo więcej niż pięć lat temu. Aczkolwiek, z tego co czytałam, to ten nagły wzrost sprzed kilku lat już się zatrzymał – mówi Iwona Blecharczyk (fot. Artur Mulak)

– Było kiedyś tak, że w transporcie kobiet w ogóle nie było. Kiedy zaczynałam – w 2011 roku – to pracowałam w firmie, która miała tysiąc ciężarówek, dwa tysiące naczep i ja byłam jedyną kobietą – ROZMOWA z Iwoną Blecharczyk, która od 10 lat jest zawodowym kierowcą samochodów ciężarowych.

AdBlock
Szanowny Czytelniku!
Dzięki reklamom czytasz za darmo. Prosimy o wyłączenie programu służącego do blokowania reklam (np. AdBlock).
Dziękujemy, redakcja Dziennika Wschodniego.
Kliknij tutaj, aby zaakceptować
  • Jest pani kierowcą czy kierowczynią?

– Jest mi to całkowicie obojętne, tylko żeby pan nie mówił tirówką (śmiech). Niestety, nie ma w Polsce słowa, które dobrze to oddaje. Obecnie bardzo popularnym słowem na ten zawód jest „trucker” i „truckerka”. Taki jest zresztą tytuł mojego programu. To określenie też mi się podoba.

  • A jest pani podróżniczką?

– W jakimś sensie tak, ale jestem bardziej kierowcą. Powiedzmy, że jestem pracującą podróżniczką.

  • Jak długo już pani pracuje w ten sposób?

– Teraz mija dziesiąty rok.

  • Od czego się zaczęło?

– Złożyło się na to kilka czynników. Jako kierowca zaczęłam pracować w trakcie studiów. Zaczynałam od jazdy na busach pasażerskich na trasach do Anglii ze swoim chłopakiem. W ciągu tygodnia studiowałam, a w weekendy jeździłam.

Jestem z wykształcenia nauczycielką, więc po studiach zaczęłam pracować w szkole, ale dosyć szybko okazało się, że ta praca mnie unieszczęśliwia, delikatnie mówiąc (śmiech). Stwierdziłam, że tak nie da rady. Chciałam jeździć typowo zawodowo, czyli nie tak jak na busach. Nie trzeba było do tego żadnych dodatkowych uprawnień.

Doszłam do wniosku, że chciałabym jeździć ciężarówkami i na to również złożyło się kilka rzeczy.

Po pierwsze: w trakcie studiów bardzo zainteresowałam się historią i kulturą Stanów Zjednoczonych. Bardzo podobały mi się amerykańskie ciężarówki.

Po drugie: bardzo nie lubiłam pracy w szkole i nie chciałam tam pracować.

Po trzecie: chciałam jeździć po świecie i zwiedzać, ale jako kobieta, świeżo po studiach, nie miałam pieniędzy.

Po czwarte: od dziecka byłam nauczona pracy i nietracenia czasu oraz pieniędzy na jakieś mało ważne rzeczy. Dlatego też nie chciałam tracić czasu na podróże kosztem jakiejś kariery zawodowej. Ten zawód wpisywał się we wszystko, czego szukałam. Zrobiłam prawko, pół roku szukałam pracy. W końcu mi się udało, trzy dni przed tym, jak miałam podpisać kontrakt na pracę w szkole na rok. Uciekłam nauczycielstwu w ostatniej chwili (śmiech).

(fot. Artur Mulak)
  • Ile w tym wszystkim jest podróżowania i co widać z kabiny samochodu ciężarowego?

– To wszystko zależy od pracy i od tego, jaką trasę się wykonuje. W swojej pierwszej firmie, w której pracowałam trzy lata, zwiedziłam spory kawałek Europy. To przez to, że byłam dobrze zorganizowana i nie miałam ograniczeń językowych. Nie szkoda mi też było pieniędzy, żeby sobie pojechać i pozwiedzać. Trzeba jednak podkreślić, że to było kosztem odpoczynku i świętego spokoju. Nawet byłam ciężarówką na Majorce.

Jeżeli chodzi o pracę „na gabarytach” (transport gabarytowy to przewóz dużych ładunków, na przykład części do maszyn przemysłowych – dop. aut.), to tutaj jest już zupełnie inna historia. Przede wszystkim, jeździ się nocami, więc widzi się mało krajobrazów. Nie mogę sobie też wybrać miejsca, gdzie zatrzymam się na postój, bo to jest uwarunkowane tym, gdzie są miejsca parkingowe – powiedzmy, że jeden na pięć parkingów ma miejsce dla „gabarytów”. Druga sprawa jest taka, że nie spędzam już tak wielu weekendów w pracy jak dawniej. Dużo częściej się też jeździ do „wind parków” (farma wiatrowa – dop. aut.), a wtedy jest się na łonie przyrody i to jest zupełnie inna praca. W przypadku kierowców, jeżeli chce się zwiedzać, to da się to zrobić, ale trzeba mieć odpowiednią firmę z odpowiednimi trasami.

  • Jaką najdłuższą trasę pani pokonała?

– Czas pracy kierowcy jest limitowany, zarówno w Europie, jak i w Stanach Zjednoczonych. Najdłuższe godziny, które spędzałam za kółkiem, były w Kanadzie. Wtedy pracowałam na lodowych szlakach, które prowadziły w większości przez tereny niepubliczne, gdzie prawo nie obowiązywało. Kierowcy byli opłacani za każdy przywieziony ładunek. Rzeczywiście był to wyścig kowbojów. Na początku jeździłam sobie po europejsku – kulturalnie – a potem, jak się wkręciłam, to spędzałam 25 godzin za kierownicą. Trzeba przyznać, że jak się zasypiało za kierownicą, to można było wjechać tylko w zaspę śnieżną. Nie było żadnego niebezpieczeństwa, bo się jeździło 20-30 km/h non stop przez 24 godziny na dobę. Nie można powiedzieć, że to była długa trasa, bo to było niecałe 300 km.

Natomiast jeżeli chodzi o kilometry, to myślę, że to również było w Ameryce. Trasa ze wschodniego wybrzeża na zachodnie, która miała ponad 4.5 tys. km w jedną stronę.

(fot. Artur Mulak)
  • Jak kierowcy spędzają czas w podróży?

– Mogą słuchać audiobooków, mogą rozmawiać z kolegami czy żonami przez telefon. Mogą też rozmawiać przez CB Radio. U nas, kiedy jeździmy w konwojach i wszyscy mają dobre nastroje, to gadamy w ten sposób. Tak poza tym, to kierowca przede wszystkim pilnuje trasy: patrzy się przed siebie, w lusterka i musi przewidywać, co inni kombinują na drodze.

  • Jak wygląda jeden dzień z pani życia w pracy?

– Nie ma czegoś takiego jak standardowy dzień pracy kierowcy, bo wszystko zależy od firmy. Można jeździć na regularnych trasach i wtedy każdy dzień jest podobny. U mnie każdy dzień jest inny, bo – na przykład – zaczynam tydzień od załadunku, czyli przyjeżdżam na bazę, biorę swoją ciężarówkę, jadę na załadunek i o trzynastej jestem już załadowana. Później przez dziewięć godzin odpoczywam, a następnie o dwudziestej drugiej startuję z pilotami i innymi ciężarówkami i jedziemy sobie do rana.

Idę spać o piątej, szóstej nad ranem i budzę się po pięciu, sześciu godzinach. Później mam dzień dla siebie.

Czasami jest tak, że wieziesz jeden ładunek przez kilka nocy. Tak miałam ostatnio, że wieźliśmy załadunek przez trzy noce. Miałam wtedy dwa dni wolne dla siebie i mogłam robić to, co chciałam. Wykorzystuję ten czas na pracę w mediach społecznościowych.

Czasami jest tak, że trasy są krótkie, człowiek się ładuje do południa, ma dziewięć godzin przerwy – w tym czasie spróbuje się wykąpać, zjeść i tak dalej. Wieczorem się wstaje, omawia trasę z całą ekipą i jedzie do rana. Nad ranem idzie się spać, prześpi się jakieś dwie, trzy godziny. Potem się jedzie do rozładunku. Wtedy kończy się czas pracy. Ogólnie to wszystko się zawsze kręci wokół ładunku. Czasami jest tak, że człowiek nie wie, jak się nazywa i czas pracy jest tak wykorzystany, że śpi się na raty przez kilka godzin.

(fot. Artur Mulak)
  • Pani zawód kojarzy się głównie z mężczyznami. Czy kobiety coraz chętniej wykonują taką pracę?

– Z tego co mi wiadomo, to kobiety stanowią bodajże dwa lub trzy procent kierowców. Jest nas na pewno dużo więcej niż pięć lat temu. Aczkolwiek, z tego co czytałam, to ten nagły wzrost sprzed kilku lat już się zatrzymał. Było kiedyś tak, że kobiet w ogóle nie było. Kiedy zaczynałam – w 2011 roku – to pracowałam w firmie, która miała tysiąc ciężarówek, dwa tysiące naczep i ja byłam jedyną kobietą. To była firma belgijska.

Kilka lat temu kobiety rzeczywiście weszły do tego zawodu, ale jakoś to dalej nie idzie. Wydaje mi się, że te, które miały do tego predyspozycje i bardzo chciały jeździć, zrobiły to. Z tego co widzę, to takich niezdecydowanych kobiet nie udaje się wciągnąć. Uważam, że to przez warunki pracy. Żeby wciągnąć kobiety do transportu, trzeba stworzyć dla nich odpowiednie warunki. Niestety, warunki sanitarne w całym transporcie europejskim są opłakane. Mężczyźni są twardzi, ale oni też już mają dość zwierzęcych warunków życia w trasie. Zawsze powtarzam, że przecież kierowca spędza całe swoje życie w trasie.

  • Czy kiedy kobieta wchodzi do takiego świata, to musi coś udowadniać mężczyznom?

– Na pewno (śmiech). Kiedy przyszłam do firmy, w której teraz pracuję, w dziedzinie transportu specjalistycznego, to chłopaki się śmiali, że już przyszła gwiazda i trzeba się zwalniać. Niedługo tu będzie przedszkole, skoro już dziewczyny przyjmują.

Za każdym razem, kiedy wchodzi się w męskie środowisko, które nie miało jeszcze do czynienia z kobietą, to jest zupełnie nowa sytuacja dla nich.

Oni sami nie wiedzą, jak ta kobieta się będzie zachowywać – czy będzie oczekiwać, że się wszystko za nią zrobi, a ona będzie zgarniać kasę i chwałę, czy rzeczywiście chce pracować.

Kiedy zaczęłam pracę w swojej pierwszej firmie, kierowcy stwierdzili, że jestem szpiegiem szefa i trzeba przy mnie siedzieć cicho. Bo na pewno za chwilę pójdę pracować do biura i będę miała haki na nich. Jak się okazało, że kilka miesięcy pracowałam i do żadnego biura nie szłam, to mówili, że pewnie przyszłam po to, żeby znaleźć bogatego męża, którego nie będzie w domu przez cały czas (śmiech). Chyba dopiero po roku stwierdzili, że ja faktycznie chcę po prostu jeździć (śmiech).

(fot. Artur Mulak)
  • Czy kiedy zdarzy się sytuacja, że potrzebuje pani pomocy, to wszyscy mężczyźni zlatują się, żeby pomóc, czy raczej olewają sprawę?

– Zawsze wszystko zależy od człowieka. Ja już szósty rok pracuję w transporcie specjalistycznym, to jest praca typowo zespołowa: rzadko się jeździ samemu, praktycznie zawsze z pilotem, a najczęściej jeszcze na kilka zestawów. To jest zupełnie normalne, że jak ktoś ma jakąś awarię, to cały konwój staje. Nie ma tak, że jeden stanie, a reszta sobie pojedzie. Z tego co doświadczyłam, to nie ma wielkiego znaczenia, czy to mi coś padnie, czy komuś innemu.

  • A czy to jest niebezpieczna praca?

– Na pewno zależy, gdzie się jeździ. Ja na przykład, przez trzy lata, kiedy jeździłam do Hiszpanii, to nigdy w życiu bym nie poszła spać bez założenia dodatkowych zamków i śrub na drzwi. Dokręcałam nimi drzwi do kabiny na wypadek, gdyby ktoś wyłamał mi zamek z zewnątrz i chciał się włamać do auta. Zawsze starałam się uważać, gdzie zostaję na noc.

Pamiętam takie noce, że zajeżdżałam na rozładunek do jakiegoś miasteczka, gdzie nie było żadnych stacji benzynowych z parkingami dla ciężarówek. Okazywało się, że mnie nie rozładują i muszę zostać na noc, bo nie było gdzie pojechać w bezpieczne miejsce. Czasami było tak, że zasłaniałam firanki i nie wychodziłam nawet z auta, żeby nie było widać, że kobieta zostaje w nocy w aucie sama. Dwa razy też mi na stacji ukradli paliwo z ciężarówki. Są rejony Europy, gdzie faktycznie jest niebezpiecznie.

W transporcie specjalistycznym czuję się w stu procentach bezpieczna. Wiadomo, że to noc jest najbardziej niebezpieczna, jeżeli chodzi o jakieś kradzieże czy rabunki. Ja w nocy jeżdżę. Wątpię, żeby ktoś próbował mi wejść do naczepy i ukraść śmigło (śmiech). Czuję się bezpiecznie, tym bardziej, że jeżdżę w konwoju z chłopakami. W ciągu dnia śpię albo odpoczywam i niemal cały czas jestem w grupie.

W 2019 roku był ogromny wysyp grzybów i pamiętam, że jeździliśmy do takiego „wind parku” w Niemczech. Było kilka turbin stawianych dosłownie w lesie. Zajechaliśmy tam którejś nocy i wszyscy byli w tak dobrych humorach, że chodziliśmy w nocy po lesie i szukaliśmy grzybów (śmiech).

Przypominam sobie też sytuację, sprzed bodajże dwóch lat, kiedy gdzieś w okolicach Calais we Francji, przed przeprawą promową, na parking wpadło kilka samochodów i goście z siekierami rozwalali szyby w ciężarówkach. Proszę sobie wyobrazić, że pan śpi w swojej ciężarówce, a nagle ktoś w środku nocy wali siekierą w szybę. Policja przyjechała na miejsce dopiero po godzinie.

To jest trochę niewdzięczny zawód, bo z jednej strony pandemia pokazała, jak bardzo jest on ważny i jak wielką rolę odgrywa transport. Ludzie rzucili się na zakupy i wszystko wykupowali. Proszę sobie wyobrazić, co by się stało, gdyby kierowcy nagle też stwierdzili, że boją się wirusa i nie jadą w trasę. Bez nich nie byłoby paliwa na stacjach benzynowych, nie mówiąc o tym, że apteki zaraz byłyby puste, bo nie mają one swoich magazynów. Tam wszystko dostarcza się na bieżąco, tak samo jest ze szpitalami.

Z kolei z drugiej strony, kiedy przychodzi taka sytuacja jak pandemia, to się okazuje, że wszystkie stacje benzynowe zamykają toalety i prysznice dla kierowców. Przyjeżdża kierowca, tankuje tysiąc litrów paliwa i okazuje się, że nie może skorzystać z toalety.

Staramy się zawsze wytłumaczyć sprawę, bo ludzie często nie zdają sobie sprawy ze skali problemu: kierowca nie wychodzi do ciężarówki z rana i nie wraca wieczorem, tylko jedzie w trasę na jeden, dwa czy trzy tygodnie. Proszę sobie wyobrazić, że przez dwa tygodnie nie ma pan żadnego dostępu do toalety i prysznica, a dostęp do wody też jest bardzo mocno ograniczony.

(fot. Artur Mulak)
  • Pandemia nie uziemiła pani w domu?

– Absolutnie nie. W czasie pandemii jesteśmy bardziej potrzebni niż normalnie.

  • Czy coś w ostatnim czasie zmieniło się w pracy kierowców ciężarówek?

– W mojej konkretnie pracy nie zmieniło się praktycznie nic, poza tym, że na wejściu do biura trzeba zakładać maseczki. Ale transport specjalistyczny to jest bardzo wąska dziedzina. Przez miesiąc, w maju, jeździłam taką zwykłą, standardową ciężarówką po Europie i chciałam zobaczyć, jak firmy poradziły sobie z pandemią. Stacje benzynowe na zachodzie Europy wniosły opłaty za toalety i prysznice. O ile w Polsce pozamykali wszystko, tak tam pootwierali, żeby kierowcy mogli korzystać. Zupełnie inne podejście.

Jeżeli chodzi o typową pracę, to okazało się, że kierowcy dosyć często nie byli wpuszczani do biura. Bardzo często był również ograniczony dostęp do toalety, były porozstawiane toi-toie. Kierowcy nie mogli też wchodzić na magazyny. Jak ja jeździłam wcześniej, to wiem, że nieraz bym musiała sobie sama „paleciakiem” załadować czy ściągnąć towar. A teraz był zakaz wstępu do magazynów dla ludzi z zewnątrz. To akurat była zmiana na plus (śmiech). Z tym kierowcy mieli trochę mniej roboty.

e-Wydanie

Pozostałe informacje

AZS UMCS Lublin pewnie pokonał UZKK Student w drugiej kolejce FIBA EuroCup

AZS UMCS Lublin pewnie pokonał UZKK Student w drugiej kolejce FIBA EuroCup

Można powiedzieć, że w tym meczu faworyt był jeden. To oczywiście AZS UMCS Lublin i wydarzenia z czwartkowego wieczoru w zupełności potwierdziły ten stan. Drużyna z Serbii nawet przez moment nie była w stanie dorównać lubliniankom i zasłużenie przegrała aż 62:86.

Mirosław Sołyga i Paulina Stępniak-Sołyga, małżeństwo połączyła wspólna pasja do browarnictwa. Dzisiaj tworzą zgrany duet na rynku lokalnych piw rzemieślniczych w kraju
Złota Setka

Rzucił karierę w korporacji, by warzyć piwo. Tak powstał rodzinny browar

Mirosław Sołyga rzucił karierę w korporacji i zajął się tym, co kocha najbardziej. W niewielkiej wiosce Przybysławice koło Garbowa kilka lat temu stworzył własny browar. Dzisiaj "Chmiele Nałęczowskie" to jedna z najbardziej znanych kraftowych marek na Lubelszczyźnie.

Jakie projekty Budżetu Obywatelskiego zyskały uznanie?
Świdnik

Jakie projekty Budżetu Obywatelskiego zyskały uznanie?

Ponad 7,5 tys. osób oddało swój głos w XI edycji Świdnickiego Budżetu Obywatelskiego. Na 37 zgłoszonych projektów realizacji doczeka się 13 z nich.

Nie każdy ma pełną lodówkę. Jadłodzielnia w Lublinie daje posiłek i nadzieję
galeria

Nie każdy ma pełną lodówkę. Jadłodzielnia w Lublinie daje posiłek i nadzieję

Ponad 30 tysięcy osób w naszym województwie zmaga się z niedożywieniem, podczas gdy tony warzyw i owoców marnują się na polach. W odpowiedzi na ten problem lubelski oddział PCK otworzył jadłodzielnię – miejsce, gdzie każdy może zostawić nadmiar jedzenia lub z niego skorzystać.

Jolanta Mazurkiewicz (z lewej) i Aleksandra Mazurkiewicz - właścicielki rodzinnego gospodarstwa ze Starej Wsi tuż za miastem Końskowola w powiecie puławskim. Produkty ich Manufaktury Różanej to jeden z kulinarnych hitów Lubelszczyzny
Złota Setka

Różany sukces rodzinnej manufaktury z Końskowoli

Manufaktura Różana to gospodarstwo, które słynie z ręcznie wykonywanych, tradycyjnych przetworów z dzikiej róży i pigwowca. Wielokrotnie nagradzane stały się jednym z eksportowych produktów Lubelszczyzny. Za ich sukcesem stoi miłość do róż, praca i poświęcenie.

Elektryki

Cała pula 12 elektryków już dotarła do miasta. W planach centrum przesiadkowe

Już pełna pula, a więc 12 autobusów elektrycznych zakupionych przez miejskiego przewoźnika, jeździ po ulicach Białej Podlaskiej. Ale to nie koniec inwestycji w transport.

Prof. dr hab. inż. Marek Opielak promuje studentów pierwszego roku w WSEI

WSEI świętuje 25-lecie i rekordową liczbę studentów

Wyższa Szkoła Ekonomii i Innowacji w Lublinie obchodzi 25-lecie powstania. Uczelnia, która zaczynała od 368 studentów, dziś kształci niemal 12 tysięcy osób z 99 krajów i jest drugą co do wielkości w Lublinie.

Lublin lubi zwierzaki. W tych miejscach zjesz, poczytasz czy zrobisz zakupy w towarzystwie pupila

Lublin lubi zwierzaki. W tych miejscach zjesz, poczytasz czy zrobisz zakupy w towarzystwie pupila

Lublin zaprasza firmy i instytucje do udziału w kolejnej edycji akcji „Miejsce przyjazne zwierzętom”. Dzięki niej mieszkańcy mogą załatwiać codzienne sprawy w towarzystwie swoich pupili, bez konieczności zostawiania ich w domu.

Kiedy sypać mączkę bazaltową? Klucz do żyznej gleby i zdrowych roślin

Kiedy sypać mączkę bazaltową? Klucz do żyznej gleby i zdrowych roślin

Większość ogrodników stosuje mączkę bazaltową intuicyjnie, często w przypadkowych momentach sezonu. Tymczasem właściwy czas aplikacji tego naturalnego nawozu może zadecydować o różnicy między przeciętnym a spektakularnym efektem. Mączka bazaltowa działa powoli i systematycznie, dlatego jej skuteczność zależy głównie od momentu wprowadzenia do gleby. Poznanie optymalnych terminów stosowania pozwoli Ci maksymalnie wykorzystać potencjał tego wulkanicznego skarbu natury.

Projektowanie elewacji – jak nadać budynkowi charakter i nowoczesny wygląd?

Projektowanie elewacji – jak nadać budynkowi charakter i nowoczesny wygląd?

Atrakcyjna elewacja może zwiększyć wartość nieruchomości nawet o 15%. Jednocześnie błędy popełnione na etapie projektowania fasady generują koszty naprawcze sięgające często dziesiątek tysięcy złotych. Elewacja stanowi wizytówkę budynku, łącząc funkcje estetyczne z praktycznymi aspektami ochrony konstrukcji przed warunkami atmosferycznymi. Przemyślane projektowanie fasady wpływa również na energooszczędność i komfort użytkowania całego domu.

Święta w firmie - jak budować relacje przez prezenty? O trendach 2025 mówi ekspert GiftDesign.pl

Święta w firmie - jak budować relacje przez prezenty? O trendach 2025 mówi ekspert GiftDesign.pl

Okres świąteczny w każdej organizacji to wyjątkowy czas, który sprzyja zacieśnianiu więzi i podsumowaniom całorocznej pracy. Wręczanie upominków stało się nieodłącznym elementem tej tradycji, jednak dziś to znacznie więcej niż tylko miły gest. Starannie dobrany prezent jest potężnym narzędziem budowania relacji oraz motywowania zespołu, a nadchodzące trendy na 2025 rok wyraźnie to podkreślają.

Właściciel psów, które zagryzły człowieka zatrzymany. Ataków na ludzi było więcej
na sygnale

Właściciel psów, które zagryzły człowieka zatrzymany. Ataków na ludzi było więcej

Na polecenie szefa wydziału śledczego Prokuratury Okręgowej w Zielonej Górze, właściciel psów został zatrzymany. 53-latek to były policjant, właściciel miejscowej strzelnicy. Jego psy, jak poinformowała rzecznik prokuratury, w przeszłości atakowały już ludzi.

Fundusze Europejskie wsparciem dla instytucji rynku pracy

Fundusze Europejskie wsparciem dla instytucji rynku pracy

Wojewódzki Urząd Pracy w Lublinie zachęca do skorzystania z oferty w ramach programu „Fundusze Europejskie dla Lubelskiego 2021-2027”. Nabór konkurencyjny 9.3 Wsparcie instytucji rynku pracy (typ projektu 1) z alokacją na ponad 29 mln zł. Wnioskodawcy mogą aplikować o dofinansowanie projektów na podnoszenie kwalifikacji, kompetencji pracowników PSZ i innych instytucji rynku pracy, wynikających z potrzeb regionalnego/lokalnego rynku pracy.

Łukasz Reszka (z lewej) został dzisiaj nowym starostą łęczyńskim, a Mariusz Fijałkowski (na zdj.) zajął miejsce Teodora Kosiarskiego przejmując funkcję przewodniczącego rady powiatu
Łęczna

PiS bierze powiat łęczyński. Wybrali nowego starostę i przewodniczącego rady

Koalicja Obywatelska i Trzecia Droga tracą powiat łęczyński. Na sporze koalicjantów zyskało Prawo i Sprawiedliwość. Podczas czwartkowej sesji na nowego starostę wybrano Łukasza Reszkę. Nowym przewodniczącym rady powiatu - Mariusz Fijałkowski.

Podczas obchodów prezydent Banaszek przyznał nagrody finansowe: 3700 zł dla nauczycieli oraz od 2000 do 5000 zł dla dyrektorów
galeria

Prezydent docenił nauczycieli. Podziękowania, wzruszenia i nagrody

W środę (15 października) w Szkole Podstawowej nr 6 w Chełmie odbyły się miejskie obchody Dnia Edukacji Narodowej. Wyróżniono kilkudziesięciu nauczycieli i dyrektorów – za pasję, poświęcenie i serce oddane uczniom.

ALARM24

Masz dla nas temat? Daj nam znać pod numerem:
Alarm24 telefon 691 770 010

Wyślij wiadomość, zdjęcie lub zadzwoń.

kliknij i poinformuj nas!

Najczęściej czytane

Dzisiaj · Tydzień · Wideo · Premium