Dariusz Żuraw: Jestem spełniony

Dariusz Żuraw to legenda Hannoveru 96. W barwach niemieckiego zespołu rozegrał ponad 100 meczów. Po zakończeniu kariery Żuraw skierował swoje kroki w stronę WKS Wieluń, gdzie rozpoczynał swoją przygodę z piłką. Aktualnie jest trenerem tego klubu, zarówno w kategoriach seniorskich, jak i młodzieżowych.

• Do Lublina przyjechał pan przy okazji Beksa Cup. Czy w WKS Wieluń są perełki, które mogą pójść w ślady Dariusza Żurawia?

– Oczywiście. Na turnieju radziliśmy sobie całkiem nieźle, choć pierwszy mecz nieco nam nie wyszedł. Chłopcy mieli prawo odczuwać zmęczenie, ponieważ do Lublina jechaliśmy osiem godzin.

• Powrót do kraju musiał być dla pana szokiem. Ciężko było przystosować się do polskiej rzeczywistości?

– Teraz jest już mi łatwiej, bo praca z dziećmi sprawia mi niesamowitą radość. Jednak po powrocie do Polski sezon w Arce Gdynia był dla mnie bardzo ciężki. Nie ma co ukrywać, futbol w Polsce i w Niemczech to dwa różne światy. Największe różnice są w infrastrukturze. Dzieciaki powinny mieć możliwość trenowania w komfortowych warunkach. Tymczasem w wielu klubach tak nie jest.

• Pracę z młodzieżą łączy pan z trenowaniem seniorów...

– Jestem również patronem szkółki piłkarskiej, którą otworzyliśmy. Mamy wiele zdolnej młodzieży i jestem pewien, że kilku z nich zasili w przyszłości silne ligowe kluby. Co do seniorów, to także z nimi pracuję. Liczę, że moja osoba pozwoli na inne postrzeganie piłki przez sponsorów. Zresztą w Wieluniu mamy nowego burmistrza, który chce wspierać sport.

• Słyszałem, że myśli pan o trenowaniu jednego z klubów ekstraklasy...

– Rzeczywiście, mam takie ambicje. Chcę się rozwijać. Jednak na razie jestem na miejscu i muszę trochę odpocząć od profesjonalnego futbolu.



• W jakim klubie chciałby pan pracować?

– Na razie w WKS Wieluń. Tu jest mi dobrze i mam nadzieję, że mój klub będzie piął się w górę tabeli.

• W Hannoverze 96 rozegrał pan ponad 100 spotkań. Czy Dariusz Żuraw to piłkarz spełniony?

– Jestem zadowolony ze swojej kariery. Nigdy nie byłem zawodnikiem z pierwszych stron gazet. Wszystko co osiągnąłem zawdzięczam ciężkiej pracy. Nigdzie nie byłem gwiazdą i zawsze o miejsce w pierwszej jedenastce musiałem ostro walczyć.

• Kibice w Hannoverze do tej pory pana wspominają...

– Często jeżdżę do Hannoveru i zawsze spotykam się tam z miłym przyjęciem. Mimo że nie gram w Niemczech od ponad dwóch lat, to kibice na AWD Arena do tej pory mają koszulki z moim nazwiskiem. Niedługo ponownie wybieram się do Hannoveru, tym razem chcę wziąć udział w stażu trenerskim.
• Ale nie udało się panu zadomowić w reprezentacji Polski.

– Na to nie miałem wpływu. Nie mam jednak do nikogo żalu i cieszę się, że udało mi się rozegrać to jedno spotkanie w narodowych barwach.

• Na koniec chciałem się spytać o pana kontakty z Robertem Enke, tragicznie zmarłym bramkarzem Hannoveru. Czy można było przewidzieć to, co się stało?

– To był kolega, który siedział obok mnie w szatni. Nigdy nie spodziewałem się, że może targnąć się na swoje życie. Robert był znakomitym piłkarzem i wspaniałym człowiekiem. Miał problemy, ponieważ zmarła mu córka. Szkoda, że nie można cofnąć czasu. Teraz niestety, już nic dla niego nie da się zrobić.