Pani Anna z Lublina córkę do szpitala zabrała prosto z placu zabaw. Chwilę wcześniej poznała wyniki badań krwi

– Córkę zabrałam do szpitala prosto z placu zabaw – opowiada Anna Kulik z Lublina, mama 9-letniej dziś Zosi, u której w wieku 6 lat zdiagnozowano białaczkę.

Zaczęło się od gorączki dochodzącej do 40 st. C, której nie towarzyszyły inne objawy. Początkowo podejrzenie padło na tzw. trzydniówkę. Kiedy jednak kolejnego dnia gorączka się powtórzyła, pani Anna pojechała zrobić córce morfologię krwi.

– W pracy dostałam telefon, że wyniki są bardzo złe i jak najszybciej musimy jechać z córką do szpitala – opowiada.

Już w szpitalu kobieta dowiedziała się także o innych objawach, których wcześniej nie rozpoznawała. – Krwawienie z dziąseł podczas mycia zębów. I siniaki na nogach, które myślałam, że jeśli dziecko jest aktywne, to też jest to zupełnie normalne – opowiada kobieta i apeluje do rodziców o czujność i obserwację dziecka.

W Polsce każdego roku rozpoznaje się około 1300-1400 nowych zachorowań na raka u dzieci.

– Wydaje się, że to jest mało, ale z drugiej strony nowotwory są drugą co do częstości przyczyną zgonów u dzieci. W związku z tym ich wczesne wykrywanie, wczesne leczenie to podstawa sukcesu – uważa prof. Katarzyna Drabko, kierownik Kliniki Hematologii, Onkologii i Transplantologii Dziecięcej Uniwersyteckiego Szpitala Dziecięcego w Lublinie.

W przypadku najczęściej występującej u dzieci ostrej białaczki limfoblastycznej wyleczalność przekracza 90 proc. – Trzeba spośród wszystkich dzieci, które zgłaszają się do lekarzy i są badane, wychwycić te, które prezentują bardzo nietypowe i niecharakterystyczne objawy – dodaje prof. Drabko.

Bo nowotwory wieku dziecięcego dają właśnie objawy bardzo niecharakterystyczne, często przypominające zwykłą infekcję, czy schorzenia związane z przewodem pokarmowym. Dlatego dużo zależy od reakcji i decyzji lekarza pierwszego kontaktu.

Dużo złego zrobiła pandemia, przez którą dzieci chore na raka z opóźnieniem trafiały do specjalistów. – Zdarzyło się kilkoro dzieci, które przez jakiś czas były konsultowane w ramach teleporad i trafiały już bardzo późno do lekarza – przyznaje prof. Drabko.

Wsparcie dla dziecka i rodzica

– Zosia nie rozumiała tej choroby i denerwowała się, że ona się przecież dobrze czuje i dlaczego my tutaj jesteśmy – opowiada pani Anna i podkreśla wagę wsparcia psychologicznego, zarówno dla dziecka jak i rodziców.

– Dziecko, u którego rozpoznano chorobę nowotworową, nadal jest normalnym dzieckiem, tylko znalazło się w nienormalnej sytuacji. Dlatego powinno wykonywać te wszystkie czynności i aktywności, które są typowe dla jego wieku. Jeśli jest uczniem, to ma się uczyć, jeśli jest przedszkolakiem, ma się bawić i rozwijać różne umiejętności – podkreśla prof. Marzena Samardakiewicz, prezes Polskiego Towarzystwa Psychoonkologicznego.

Zosia leczyła się przez 10 miesięcy. Najdłuższy pobyt w szpitalu trwał 3 miesiące – bez przerwy. Dziewczynka przeszła przeszczep szpiku.

– Teraz wszystko jest w porządku. Jest bardzo aktywnym dzieckiem, jeździ na rowerze, uwielbia się bawić z rówieśnikami, ostatnio zaczęliśmy całą rodziną chodzić po górach – opowiada pani Anna, która nie opuściła rodziców i dzieci przebywających w szpitalu. Zaangażowała się w działanie stowarzyszenia organizującego różne zajęcia dla dzieci leczonych w szpitalu. To również forma wsparcia dla rodziców, którzy w tym czasie mogą trochę odetchnąć.

Złoty Wrzesień

W ramach akcji Miesiąca Świadomości Nowotworów Dziecięcych 25 września w Lublinie odbędzie się przemarsz orszaku z bębniarzami, który wyruszy spod Ratusza i przejdzie deptakiem na plac Litewski. Tam zaplanowane są występy artystyczne i edukacyjne. Więcej informacji o nowotworach dziecięcych i o akcji na stronie onkologia-dziecieca.pl.

25 września 2022 roku w Lublinie wyruszamy złotym orszakiem w jednym wspólnym celu – aby obudzić świadomość nowotworów wieku dziecięcego. Spotkajmy się dla dobra dzieci i młodzieży.