Szanowny Czytelniku!
Dzięki reklamom czytasz za darmo. Prosimy o wyłączenie programu służącego do blokowania reklam (np. AdBlock).
Dziękujemy, redakcja Dziennika Wschodniego.
Ruch uliczny na skrzyżowaniu placu Bychawskiego i ulic 1 Maja, Kunickiego i Wolskiej
(fot. Jacek Mirosław/Teatr NN)
Wśród setek zdjęć reportażowych Jacka Mirosława dokumentujących życie Lublina w czasach PRL, na szczególną uwagę zasługuję fotografie wykonane z dachu kamienicy przy placu Bychawskim. Widzimy na nich przebudowę placu Bychawskiego i skrzyżowania ulic: 1 Maja, Kunickiego i Wolskiej – centrum historycznej dzielnicy Piaski.
Dawniej
Piaski to jedno z najstarszych przedmieść Lublina, a jednak obecnie niewielu jego mieszkańców kojarzy tę nazwę z placem Bychawskim i terenami wokół dworca kolejowego. Teren ten, oddzielony rzeką Bystrzycą od historycznego centrum Lublina, do drugiej połowy XIX wieku miał charakter żydowskiego sztetla z rozproszoną, ubogą zabudową. Piaski połączone zostały z Lublinem pod koniec XIX w. Dopiero budowa linii kolei nadwiślańskiej w 1877 roku spowodowała zmiany w wyglądzie dzielnicy. Wzniesiono budynek dworca kolejowego, do którego prowadziła ulica Foksal (obecnie ulica 1 Maja). Pojawiła się nowa zabudowa przemysłowa i mieszkalna. W krótkim czasie Piaski stały się główną dzielnicą przemysłową Lublina.
Teraz
Dzisiaj budynki fabryczne stoją, częściowo jako trwała ruina, częściowo wykorzystywane do innych celów. Warto byłoby je zachować, jako przykład zabytku architektury przemysłowej. Dzisiaj, chociaż na Piaskach nie ma już kupców i rzemieślników żydowskich, nadal zachowały one swój handlowy charakter i podobnie, jak w II poł. XIX w. nie jest to być może najbardziej elegancka dzielnica, ale za to bardzo ruchliwa i z dużym potencjałem.
