Szanowny Czytelniku!
Dzięki reklamom czytasz za darmo. Prosimy o wyłączenie programu służącego do blokowania reklam (np. AdBlock).
Dziękujemy, redakcja Dziennika Wschodniego.
ROZMOWA Z Grzegorzem Bronowickim, reprezentantem Polski
• To już koniec długiego pobytu w kraju...
- Tak, w czwartek lecę do Belgradu.
• Z radością, czy niepewnością?
- Sam nie wiem, jednego i drugiego mam w sobie po trochu. Z jednej strony cieszę się, że wreszcie wejdę w normalny trening i coraz bliżej mi do powrotu na boisko, a z drugiej nie wiem, co tak naprawdę spotkam na miejscu. Niepewność powoduje też brak czasu, którego jeszcze trochę potrzebuję, aby odzyskać pełną dyspozycję.
• A ile go potrzeba?
- Nie mam pojęcia, może miesiąc.
• Całkiem niedawno był pan już w Belgradzie.
- 5 grudnia, pojechałem, żeby dowiedzieć się, co mam robić. I zastałem zupełnie nową sytuację, innych ludzi. Zmienili się wszyscy, prezes klubu, dyrektor sportowy, trener. W sierpniu byłem po raz ostatni i z tamtej ekipy, poza lekarzem, nie został nikt.
• Nowi zawodnicy również doszli?
- Dwóch lub trzech. Na mojej pozycji też jest solidna konkurencja. Ale rywale jak rywale, trzeba z nimi wygrać.
• Z nowym trenerem zdążył pan porozmawiać?
- Chwilę, Cedomir Janevski dopytywał się, kiedy będę do jego dyspozycji. 10 stycznia mam razem z drużyną polecieć na Cypr i pracować swoim rytmem.
• Macedończyk zastąpił Zdenka Zemana. Współpraca z Czechem układała się dobrze?
- Nie wiem czy to dobra zmiana, czas pokaże. W Belgradzie trenerska karuzela jest czymś zupełnie normalnym. Tam nowy szkoleniowiec pojawia się co trzy miesiące. Jeśli chodzi o treningi, to praca z Zemanem była w porządku. On jest zwolennikiem ciężkiej pracy i ja również to lubię. Gorzej było z podejściem do piłkarzy, którzy przechodzili rehabilitację. Po mistrzostwach Europy, na które ostatecznie nie pojechałem, tłumaczyłem, że chcę czasu by wzmocnić mięsień, że nie ma sensu niczego przyspieszać na siłę. Bez skutku, a w dodatku nie otrzymałem odpowiedniej opieki medycznej. No i wiem, komu mogę podziękować za "kontuzję”, kto jest tego sprawcą. Wiedzieli co mi jest, a mimo to kazali grać. W efekcie zerwałem w całości więzadła krzyżowe przednie.
• To jedna z najpoważniejszych kontuzji.
- Leczyłem się w Polsce. Przez trzy miesiące jeździłem na rehabilitację do Lublina, do pana Ryśka Majewskiego. Co zalecono mi wykonać, zrobiłem zgodnie z planem. Dużo pracowałem nad zginaniem i wyprostowaniem kolana. Jednak przed mną jeszcze sporo zajęć, przede wszystkim związanych z odbudową mięśnia.
• Dlatego wiosną ciężko będzie wywalczyć sobie miejsce w składzie.
- Szczerze mówiąc, w tej chwili w ogóle o tym nie myślę. Najważniejszy będzie powrót na boisko.
• A potem pewnie wyjazd z Serbii?
- Nie jestem zadowolony ze swojego pobytu w Belgradzie. Jednak na razie ciężko mi mówiąc o zmianie klubu. Długo byłem kontuzjowany i nie mogłem przecież wzbudzić zainteresowania innych zespołów. Może po tej rundzie to się zmieni. Do Serbii jadę teraz sam. Syn przygotowuje się do komunii świętej. Został w Łęcznej, gdzie ma koleżanki i kolegów. Widzę, jak świetnie czuje się w ich gronie. I nie siedzi tylko przed komputerem. W Belgradzie trudno spotkać Polaków, poza tymi w... ambasadzie. Stąd dla rodziny taki pobyt jest dużym psychicznym obciążeniem.
• Pożegnanie starego roku było pewnie huczne. Taki rok już nie może się powtórzyć.
- Dokładnie, rok 2008 zakończyłem z dużą ulgą. Z utęsknieniem czekałem na 1 stycznia. Kłopoty zdrowotne, największa impreza mistrzostwa Europy przed telewizorem - pech mnie nie opuszczał. Jednak karta musi wreszcie się odwrócić.
• Tym bardziej, że w kadrze ciągle nie widać lewego obrońcy.
- W tej chwili jest Jakub Wawrzyniak i długo nic.
• Leo Beenhakker cały czas interesuje się Grzegorzem Bronowickim?
- W środę zadzwonił do mnie asystent Rafał Ulatowski. Pytał, kiedy będę gotowy do gry. Powiedział, żebym nie myślał o wiośnie, tylko spotkaniach zaplanowanych jesienią. Wtedy rozegra się decydująca walka o wyjazd na mistrzostwa świata.
