Szanowny Czytelniku!
Dzięki reklamom czytasz za darmo. Prosimy o wyłączenie programu służącego do blokowania reklam (np. AdBlock).
Dziękujemy, redakcja Dziennika Wschodniego.
Pierwsi uczestnicy lubelskiej Ekstremalnej Drogi Krzyżowej dotarli w sobotę do sanktuarium w Wąwolnicy jeszcze przed wschodem słońca. Nie wszyscy jednak dali radę przejść całym szlakiem liczącym 44 km. Zabrakło sił. Przeszkodą był też padający deszcz.
Sobota, godzina 5.30. Koło XIII stacji przy kapliczce Matki Bożej w Kęble spotykamy trzech mężczyzn. Do ostatniej stacji - kaplicy Matki Bożej w Sanktuarium w Wąwolnicy mają jeszcze 2 km.
- Końcówka szlaku jest najtrudniejsza. Brakuje sił - przyznają. - Trasa jest bardzo dobrze poprowadzona. Dobrze oznakowana - chwalą.
Za mężczyznami do sanktuarium w Wąwolnicy zmierzają też kolejni uczestnicy pierwszej Ekstremalnej Drogi Krzyżowej, która w piątek w nocy wyszła z Lublina. Trasa, którą mieli do pokonania wiodła bocznymi drogami, głównie gruntowymi, przez lasy, między polami, zagajnikami. Osoby biorące udział w EDK wyruszyli w dwóch grupach: "katedralnej” i "dominikańskiej”. Po mszy szli przez Czuby, Konopnicę, Marynin, Radawiec, Spornik, Palikije, Wojciechów, Stary Gaj i Kębło. Zainteresowanie było ogromne. Na szlak wyruszyło ponad tysiąc osób. Niektórzy w grupach, inni pojedynczo zmierzali do celu.
- Ciężko było, ale warto. Ze względu na przeżycie duchowe - przyznaje Adam Pliszko, którego po godz. 6 spotkaliśmy na szlaku. - Jezus Chrystus dźwigał krzyż, a my go powinniśmy naśladować - wskazuje.
- Końcówka szlaku jest najtrudniejsza. Brakuje sił - przyznają. - Trasa jest bardzo dobrze poprowadzona. Dobrze oznakowana - chwalą.
Za mężczyznami do sanktuarium w Wąwolnicy zmierzają też kolejni uczestnicy pierwszej Ekstremalnej Drogi Krzyżowej, która w piątek w nocy wyszła z Lublina. Trasa, którą mieli do pokonania wiodła bocznymi drogami, głównie gruntowymi, przez lasy, między polami, zagajnikami. Osoby biorące udział w EDK wyruszyli w dwóch grupach: "katedralnej” i "dominikańskiej”. Po mszy szli przez Czuby, Konopnicę, Marynin, Radawiec, Spornik, Palikije, Wojciechów, Stary Gaj i Kębło. Zainteresowanie było ogromne. Na szlak wyruszyło ponad tysiąc osób. Niektórzy w grupach, inni pojedynczo zmierzali do celu.
- Ciężko było, ale warto. Ze względu na przeżycie duchowe - przyznaje Adam Pliszko, którego po godz. 6 spotkaliśmy na szlaku. - Jezus Chrystus dźwigał krzyż, a my go powinniśmy naśladować - wskazuje.
Czym dla uczestników jest udział w EDK? - Wkraczamy tutaj już na grunt moich osobistych przeżyć i relacji z absolutem - zaznacza Agata Witkowska, której także udało się dojść do sanktuarium w Wąwolnicy. - To jest doskonała podróż, w głąb samej siebie. Zarówno w poprzednim roku, kiedy wzięłam udział w tomaszowskiej Ekstremalnej Drodze Krzyżowej, jak też teraz podoba mi się to, że idzie się w nocy. Jest zmęczenie, są też różne niedogodności, które trzeba pokonać. Człowiek nad wieloma rzeczami może wtedy pomyśleć.
Droga z Lublina do Wąwolnicy nie była łatwa, ale i być nie miała. Dodatkowo w marszu przeszkadzał padając deszcz. Nie wszystkim udało się pokonać własne słabości, wygrać ze zmęczeniem i bólem.
- Od IX stacji już nie idę. Do Wąwolnicy dojechałam samochodem - przyznaje Agnieszka Gozdek z Jastkowa, która pierwszy raz wzięła udział w EDK. - Strasznie rozbolały mnie nogi. Na IX stacji stały już panie i czekały na pomoc. Czekałyśmy wszystkie razem.
Więcej relacji uczestników lubelskiej EDK w piątkowym Magazynie.
Droga z Lublina do Wąwolnicy nie była łatwa, ale i być nie miała. Dodatkowo w marszu przeszkadzał padając deszcz. Nie wszystkim udało się pokonać własne słabości, wygrać ze zmęczeniem i bólem.
- Od IX stacji już nie idę. Do Wąwolnicy dojechałam samochodem - przyznaje Agnieszka Gozdek z Jastkowa, która pierwszy raz wzięła udział w EDK. - Strasznie rozbolały mnie nogi. Na IX stacji stały już panie i czekały na pomoc. Czekałyśmy wszystkie razem.
Więcej relacji uczestników lubelskiej EDK w piątkowym Magazynie.
