Tadeusz Kwiatkowski - Cugow nie żyje

Urodził się w Wilnie w 1940 roku przy ul. Uniwersyteckiej, w Lublinie skończył filologię polska na UMCS, tu także debiutował.

- Jego wiersze nawiązywały do poezji Skamandrytów, był zafascynowany Gałczyńskim. Bardzo szkoda tej śmierci - mówi zaskoczony Bogusław Wróblewski, redaktor naczelny pisma "Akcent".

Kwiatkowski - Cugow pisał wiersze od 16 roku życia. W 1956 roku został Mistrzem Pomorza w boksie w wadze lekkośredniej. Trenował u Czesława Krysiaka w "Starcie Włocławek”. I był aktorem w Teatrze Ziemi Kujawskiej. W 1963 zdał na polonistykę na UMK w Toruniu, ale już po pierwszym roku wyjechał na występy z Teatrem Lalkowym.

Po czterech latach pracy wrócił do Torunia, gdzie poznał poetę Edwarda Stachurę. To Stachura podpowiedział Cugowowi Lublin i wysłał w jego sprawie list polecający do przyjaciół.

W 1975 skończył filologię polską na Uniwersytecie Marii Curie-Skłodowskiej w Lublinie. Tom opowiadań "Główna gonitwa” został nagrodzony państwową nagrodą im. Bolesława Prusa. Za tomik wierszy "Kiedyś puszczą lody ziemia wysłucha wszystkich” otrzymał nagrodę im. J. Czechowicza.

Razem z wybitnym poetą Tadeuszem Nowakiem wiął udział w audycji poetyckiej "Święto Narodzin” zrealizowanej przez Kazimierza Dymla, które to nagranie reprezentowało polską radiofonię na Światowym Konkursie "Prix Italia” we Włoszech w 1975 roku.

Jego wiersze tłumaczono na wiele języków: grecki, francuski, japoński, węgierski, ukraiński, włoski, serbskochorwacki, niemiecki, słowacki. Jest laureatem kilkudziesięciu konkursów literackich.

Jego ukochanym dzieckiem była międzynarodowa Fundacja Poetów i Ułanów im. Gen. Bolesława Wieniawy-Długoszewskiego i coroczne wigilie ułanów i poetów.

W wierszu dedykowanym pamięci Piotra Kuncewicza "Rapsodium żałobne” napisał:

Szliśmy pochyleni
Jakby uderzył nagle
Śmiercionośny monsun
przemijania
przystrojony w dostojne szaty
granitowej urny...