Piotr Brożek: Coś kręcę (wideo)

- Nie patrzę na to przez pryzmat nagród. To był po prostu splot szczęśliwych wydarzeń. Ale to miłe, że można wyrazić siebie i jednocześnie spotyka się to z uznaniem. Ta interakcja jest w tym wszystkim najprzyjemniejsza.

- O konkursie dowiedziałem się przypadkiem, przed wakacjami. Na początku wcale nie myślałem, że wezmę w nim udział. Potem przyszedł pomysł: malarz, którego zagrał Michał Chudzicki, mój przyjaciel, student krakowskiej ASP. Nie oszukałem widzów, on naprawdę malował.

Malarz rzeczywiście znajduje w Lublinie inspirację. To miasto nie jest wielką metropolią. Jest prowincjonalne i w tym jest cały jego urok. Robiłem film po to, by rozmawiał z ludźmi. Chciałem też pójść w tym samym kierunku, co kampania reklamowa miasta, którą widziałem na ulicach, czy w Internecie.

- Rzeczywiście, to było coś, co najbardziej utkwiło mi w pamięci, gdy przyjechałem do Lublina. Dziś lubię nocne spacery. Wtedy wrony słychać najlepiej. Zresztą, ptaki pojawiają się też w filmach innych ludzi o Lublinie, czy idąc dalej: w polskiej, czy żydowskiej kulturze.

- Tak i byłem bardzo miło zaskoczony. To miasto rzeczywiście inspiruje, skoro kilkadziesiąt osób zrobiło o nim film! Tyle różnych form, w których odnajdują się ich autorzy. I każdy miał coś do powiedzenia. Wiele z nich mi się podobało.

- Film Krzysztofa Laskowskiego za jego osobisty styl. Co ciekawe, gdy go obejrzałem, zdałem sobie sprawę, że kilka miesięcy wcześniej, gdy szedłem ulicą minęła mnie piłeczka golfowa. Wtedy musieli kręcić ten materiał. We Wrocławiu był podobny konkurs. Ale po pierwsze filmów przyszło dużo mniej, a po drugie nasze spojrzenie, choć prowincjonalne, jest, moim zdaniem, dużo ciekawsze. Nieskażone dużym miastem.

- Pierwsze. Bo moje poszukiwania filmowe zaczęły się dopiero przed wakacjami. Teraz ta pasja się rozwija. To, co teraz robię, to trochę przypadek. To wynika z jakiejś potrzeby samorealizacji, odkrywania samego siebie.

- Wcześniej? Odkrywałem świat poezji, do którego z czasem dołączyła fascynacja teatrem. Kolejny etap to zainteresowanie sztukami wizualnymi. W międzyczasie zacząłem studiować historię. Te studia wbrew pozorom bardzo otwierają horyzonty.

- Pół roku temu, gdy ją kupiłem. Chciałem spróbować czy się w tym odnajdę. W jakimś stopniu to się udało. A w tym momencie dochodzi do tego satysfakcja.

- Z doświadczenia wiem, że te sukcesy nie wpłyną bardzo na moje plany. To nie jest żaden przełom. Dużo mi jeszcze brakuje, by czuć się pewnie jako realizator, czy operator. Nagrody nie są żadnym determinantem. Najważniejsza jest zgodność z samym sobą. Każdego dnia wchodzę w to głębiej, choć to powolna i specyficzna droga. Patrzenie na świat przez pryzmat kamery nie jest trudne, gdy jesteś bacznym obserwatorem codzienności.

- Przez miesiąc wraz z lubelskim poetą Adamem Marczukiem - którego głos pojawia się w tym filmie - uczestniczyliśmy w projekcie teatralnym we Francji. Mieszkaliśmy w różnych ośrodkach artystycznych, w zasadzie kompletnie odciętych od świata. To sprzyjało rozmyślaniom. Uświadomiłem sobie wtedy wiele rzeczy. Tam poznałem Dymitra i Justusa. Dwie rozmowy, jedna po rosyjsku, druga po niemiecku, plus kilka szybkich ujęć: to złożyło się na ten film. Od początku bazował na koncepcie. Sam film nie jest istotą mojego założenia. Pytania, które rodzą się w głowach po jego obejrzeniu - to najważniejszy element.

- 2nd Exit - bo taki tytuł nosi film - jest przeznaczony wyłącznie dla osób które nie przeżyły wojny. Stąd brak tłumaczenia. Bo w tym wypadku, to nie jest problem moich bohaterów; Niemca i Rosjanina, że nie są zrozumiani. To problem widzów.

- W zasadzie to z obu nie jestem do końca zadowolony. Dziś mając trochę większą techniczną wiedzę, zrobiłbym je trochę inaczej. Jednak bardziej znaczący dla mnie jest film o wojnie, której być nie powinno. Na pewno myślenie o nim zajęło mi więcej czasu. Wymagało większej liczby pytań.