Po tym zlodowaceniu nastąpił okres ciepły, datowany na lata 540 000 - 480 000 p.n.e. W Polsce nastąpił wówczas silny rozwój lasów iglastych (jodła) i liściastych (olsza). Osady gromadziły się w rzekach i jeziorach. Dno ówczesnej doliny Wisły leżało poniżej obecnego lustra wody, osiągając w Puławach wartość minus 30. Dolina stopniowo zapełniała się. Również dopływy Wisły, niosąc obfity materiał żwirowy, tworzyły potężne stożki na brzegu jej doliny. Odkrywki wykonane w Parchatce wskazują na to, iż osady rzeczne pierwszego okresu między zlodowaceniami spowodowały zasypanie doliny Wisły do wysokości 50 m ponad poziom wody.
Małopolski przełom Wisły
Najwcześniej zbadane ślady wydarzeń składających się na dzieje Ziemi pochodzą w okolicach Puław z epoki lodowcowej, a ściślej mówiąc ze zlodowacenia najstarszego, w Polsce określanego jako podlaskie lub Narwi. Datowane jest ono między 600 000 a 540 000 lat p.n.e. Lodowiec, utworzony w Skandynawii, dotarł w Polsce na Podlasie (stąd nazwa) i do północnego Mazowsza. Pozostawił po sobie gliny zwałowe, znane m.in. w Parchatce (wąwozy Matysów Dół i Ulesie) na głębokość 160 m. n.p.m.
