Szanowny Czytelniku!
Dzięki reklamom czytasz za darmo. Prosimy o wyłączenie programu służącego do blokowania reklam (np. AdBlock).
Dziękujemy, redakcja Dziennika Wschodniego.
W czwartek, 28.03, Dzielnicowy Dom Kultury "Węglin" (ul. Judyma 2a) zaprasza na projekcję filmu "Na nabrzeżach". Wstęp wolny.
Dzielnicowy Dom Kultury "Węglin" zaprasza na dziesiąty pokaz w ramach edukacyjnego cyklu filmowego, podczas którego uczestnicy poznają filmy z okresu Złotych Lat Hollywood. Pomysłodawcą cyklu jest dr Rafał Szczerbakiewicz z Zakładu Literatury Współczesnej UMCS, gdzie zajmuje się m.in. specyfiką i problematyką kina światowego.
Początek projekcji - godz. 19:30.
„Na nabrzeżach” (On the Waterfront 1954) USA 108 min.
reżyseria: Elia Kazan
obsada: Marlon Brando, Karl Malden, Lee J. Cobb, Eva Marie Saint i inni.
Wstęp wolny!
Drugie obok „Na wschód od Edenu” arcydzieło mistrza filmowej epiki Kazana jest filmem, w którym tło biograficzne reżysera jest istotnym kontekstem jego rozumienia. Traumatycznym wydarzeniem biografii, greckiego z pochodzenia, reżysera były stygmatyzujące go zeznania przed komisją McCarthy’ego. W latach 30-tych Kazan mocno lewicował, należał nawet do partii komunistycznej, artystycznie działał też w radykalnie politycznym Group Theatre. Gdy w latach 50-tych poczuł, że wybory z przeszłości zagrażają realnie jego kinowej karierze, zdecydował się w zeznaniach obciążać dawnych przyjaciół.
Środowisko długo mu pamiętało tą jaskrawą niegodziwość. Sam twórca czuł potrzebę wyjaśnienia swej niespójnej, tchórzliwej postawy i w kilku nakręconych wówczas filmach, jako temat ukazywał degradację idei lewicowych. Usprawiedliwiał w ten sposób dość obłudnie swoją światopoglądową przemianę.
Meandrów życia nie można jednak sądzić tą samą miarą co sztuki, bo pomimo niezbyt czystych intencji realizował Kazan filmy naprawdę wspaniałe. W tym właśnie sensie „Na nabrzeżach” jest filmem, który usprawiedliwia zdradę i donosicielstwo w imię wyższej idei: walki z przestępczymi organizacjami. Ale czyni to w sposób, który całkowicie zniewala rozmachem filmowego obrazu.
Związki zawodowe portowych dokerów to środowisko skorumpowanej lewicy, której mafijnym przywódcą jest despota gotowy posunąć się w swych nieetycznych działaniach nawet do zlecenia morderstwa. Jego prawą ręką jest naiwny Terry (w tej roli ulubiony przez Kazana aktor Marlon Brando). Pod wpływem ukochanej i wpływowego w proletariackim środowisku księdza przechodzi on moralną przemianę zdradzając związkowe struktury. Patos łączy się tutaj z obserwacją społeczną i psychologicznie wiarygodnym tłem emocjonalnym. Film mistrzowsko opowiada o dojrzewaniu i ideowej inicjacji. Nagrodzony 8 Oscarami należy do elitarnego grona filmów zaliczanych do dziedzictwa narodowego amerykańskiej kinematografii.
Początek projekcji - godz. 19:30.
„Na nabrzeżach” (On the Waterfront 1954) USA 108 min.
reżyseria: Elia Kazan
obsada: Marlon Brando, Karl Malden, Lee J. Cobb, Eva Marie Saint i inni.
Wstęp wolny!
Drugie obok „Na wschód od Edenu” arcydzieło mistrza filmowej epiki Kazana jest filmem, w którym tło biograficzne reżysera jest istotnym kontekstem jego rozumienia. Traumatycznym wydarzeniem biografii, greckiego z pochodzenia, reżysera były stygmatyzujące go zeznania przed komisją McCarthy’ego. W latach 30-tych Kazan mocno lewicował, należał nawet do partii komunistycznej, artystycznie działał też w radykalnie politycznym Group Theatre. Gdy w latach 50-tych poczuł, że wybory z przeszłości zagrażają realnie jego kinowej karierze, zdecydował się w zeznaniach obciążać dawnych przyjaciół.
Środowisko długo mu pamiętało tą jaskrawą niegodziwość. Sam twórca czuł potrzebę wyjaśnienia swej niespójnej, tchórzliwej postawy i w kilku nakręconych wówczas filmach, jako temat ukazywał degradację idei lewicowych. Usprawiedliwiał w ten sposób dość obłudnie swoją światopoglądową przemianę.
Meandrów życia nie można jednak sądzić tą samą miarą co sztuki, bo pomimo niezbyt czystych intencji realizował Kazan filmy naprawdę wspaniałe. W tym właśnie sensie „Na nabrzeżach” jest filmem, który usprawiedliwia zdradę i donosicielstwo w imię wyższej idei: walki z przestępczymi organizacjami. Ale czyni to w sposób, który całkowicie zniewala rozmachem filmowego obrazu.
Związki zawodowe portowych dokerów to środowisko skorumpowanej lewicy, której mafijnym przywódcą jest despota gotowy posunąć się w swych nieetycznych działaniach nawet do zlecenia morderstwa. Jego prawą ręką jest naiwny Terry (w tej roli ulubiony przez Kazana aktor Marlon Brando). Pod wpływem ukochanej i wpływowego w proletariackim środowisku księdza przechodzi on moralną przemianę zdradzając związkowe struktury. Patos łączy się tutaj z obserwacją społeczną i psychologicznie wiarygodnym tłem emocjonalnym. Film mistrzowsko opowiada o dojrzewaniu i ideowej inicjacji. Nagrodzony 8 Oscarami należy do elitarnego grona filmów zaliczanych do dziedzictwa narodowego amerykańskiej kinematografii.
