Roberto Bolano „2666”

Roberto Bolano, chilijski prozaik i poeta miał 50 lat, kiedy zmarł. Ponieważ długo chorował i śmierć nie była gromem z nieba - próbował zabezpieczyć finansowo swoich bliskich. Dlatego tłumaczył spadkobiercom, żeby jego ostatnie teksty wydawali w pięciu częściach, wypuszczając każdą książkę na rynek co roku. Wówczas będzie to dla nich najbardziej opłacalne. I umarł. Co zrobili spadkobiercy namówieni, przez zaprzyjaźnionego z Autorem Redaktora? Wydali wszystko na raz.

I teraz przygody czwórki młodych literaturoznawców, których łączy przyjaźń (czasami niektórych seks) oraz fascynacja dziełem tajemniczego niemieckiego pisarza Benna von Archimboldiego mamy w opasłym tomiszczu.

Ale i tak wielbiciele prozy Bolano się skuszą, jeśli już nie kupili „2666”, bo kto raz wsiąkł w „Dzikich detektywów” czy „Gwiazdę daleką” ostatniego tekstu ulubionego autora nie odpuszczą. I nie będą żałować, bo jest tam wszystko za co się lubi tego niezwykłego chilijskiego twórcę.

Poszukiwania zaginionego pisarza, którego sława rośnie a twarz i życie pozostają nieznane. Luźne wątki – pozornie luźne – które wodzą czytelnika na manowce by niespodziewanie się przeciąć, dopełnić czy spleść. I znów się czuje, że autor „2666” dzieciństwo spędził w Chile, młodość w Meksyku, a po latach tułaczki po Ameryce Łacińskiej, północnej Afryce osiadł w Europie.

Nawet to, że pięć części rzeczywiście można czytać zupełnie oddzielnie, tylko dodaje „2666” uroku. I trochę kusi, żeby spełnić wolę ulubionego Autora i po pierwszej części odłożyć tom. Jesienią 2013 przeczytać sobie drugą opowieść, w 2014 kolejną i tak do 2016.

Ale to trudne ćwiczenie z silnej woli.

Ponieważ polski czytelnik ma na półce już chyba całego Bolano to już nie musimy się dziwić, że to jeden z najpopularniejszych pisarzy latynoamerykańskich swojego pokolenia (1953–2003).
(red)