Kasia Wilk: Playboy nie jest dla mnie wystarczająco dobry

Kasia Wilk na polskiej scenie muzycznej zasłynęła dzięki występom w duetach. Postanowiła jednak zerwać z wizerunkiem „dueciary” i rozpoczęła karierę solową. Kilkanaście dni temu z piosenką „Do kiedy jestem” wygrała polskie eliminacje 46 Międzynarodowego Festiwalu w Sopocie.

• Chyba mało kto wie, że Kasia Wilk rozpoczynała swoją karierę śpiewając gospel.

– Każdy, niezależnie od wieku czy płci, musi się rozwijać. W gospel nie osiągnęłam statusu doskonałej, więc postanowiłam poszerzyć horyzonty, bo zawsze jestem otwarta na każdy rodzaj muzyki.

• Kilka lat temu nagrała pani z Mezo parę popularnych utworów. Dlaczego już nie współpracujecie ze sobą? Na tym rozstaniu bardziej ucierpiał chyba Mezo, bo Kasia Wilk wciąż jest na topie, a Mezo zniknął z ekranów TV.

– Każdy ma swoje zdanie na ten temat. Ja również zniknęłam na pewien czas, ale mnie to nie przeszkadza. Najważniejsza jest promocja muzyki, a nie autopromocja, stąd takie zmiany. Nie skończyliśmy współpracy z Mezo definitywnie, bo ja nie palę za sobą mostów. Lubimy się i w miarę możliwości wspieramy, a o solowej płycie pomyślałam poważnie, dopiero gdy zostałam do niej wręcz zmuszona przez grono przyjaciół.

• Możemy spodziewać się jeszcze jakichś duetów?

– Na razie dość duetów. Zasłynęłam jako „dueciara”, ale gdyby Stevie Wonder zadzwonił z propozycją współpracy, to umarłabym ze szczęścia.

• Album Unisono okazał się dużym sukcesem. Jest pani z niego zadowolona?

– Bardzo!!! To taka zbieranina wszystkiego tego, o co otarłam się w swoim życiu. To chyba sprawiło, że ten krążek jest tak zróżnicowany i nie można go przypisać do konkretnego stylu. Z każdego z tych utworów jestem zadowolona, choć pewnie teraz zmieniłabym co nieco.

• Na Unisono uderzają bardzo osobiste teksty. Skąd wziął się u pani dar pisania tekstów?

– Umiejętność do pisania tekstów musiałam sobie wypracować, dlatego nie nazwałabym tego darem. To miała być płyta autorska, a nie solowa, dlatego ubrałam muzykę w takie teksty, jakie czułam.

• Kiedy następna płyta?

– Najprawdopodobniej we wrześniu 2010 roku.

• Jakie są pani inspiracje muzyczne?

– Jest ich wiele, ale najważniejsze to Ledisi, Ewa Bem, Natalia Kukulska, Kayah, Adam Sztaba, Stevie Wonder, Beyonce, Lucy Pearl, Jill Scott, Kirk Franklin i, oczywiście, Michael Jackson.

• Jak odebrała pani wiadomość o śmierci króla popu?

– Na temat jego śmierci mam swoją teorię, bo z jednej strony było mi smutno, że już nigdy nie będzie okazji posłuchać jego nowości, które na pewno dla wielu z nas znów byłyby inspiracją. Cieszę się jednak, że nie cierpi i wierzę że gdziekolwiek by był, to jest mu tam lepiej niż na ziemi.

• Wygrała pani polskie eliminacje 46 Festiwalu w Sopocie. Która piosenka podobała się pani najbardziej?

– Konkurencja była bardzo silna, a moimi typami byli Bracia i Afromental.

• Oceana, zwyciężczyni festiwalu, to był dobry wybór?

– Oczywiście. Sama piosenka jest niezwykle urokliwa i oprócz całej otoczki medialnej, która jej towarzyszyła na żywo, Oceana faktycznie była najlepsza.

• Jeden z jurorów, Robert Kozera, powiedział, że z takim talentem Kasia Wilk powinna być już w zupełnie innym miejscu. Dlaczego zatem nie może pani wejść na top?

– To ciekawe pytanie. Wydaje mi się, że głównym powodem takiego stanu rzeczy jest to, że w komercyjnych stacjach radiowych o wartości piosenki decydują słupki i liczby. Nie martwię się tym jednak, bo dla wielu jestem na topie.

• A nie denerwuje pani to, że mając taki głos, przegrywa w rankingach popularności z, chociażby, Dodą?

– Oczywiście, że tak!

• To może należy pomyśleć o startach w medialnych show, takich jak Taniec z gwiazdami?

– Mogłabym potraktować to jako zabawę, bo bardzo lubię tańczyć, ale nie chciałabym jednak budować swojego sukcesu zaczynając od promocji twarzy i obdzierania się z prywatności. Skandalami również nie zamierzam się wspierać. To chwyty poniżej pasa! Mnie musi promować muzyka.

• Ma pani kompleksy?

– Oczywiście, chyba jak każdy, ale nie popadam w paranoje.

• Pytam, bo w Internecie można wyczytać plotki o pani operacjach plastycznych. To prawda?

– Tak??? To chyba ktoś mnie upił, uśpił i znarkotyzował do tego stopnia, że niczego nie czułam. No i ten lekarz chyba naprawdę był dobry, bo nie zauważyłam żadnych śladów. Myślę, że zrobił kawał dobrej roboty: jestem piękna, prawda?

• To może warto pomyśleć o sesji w „Playboyu”?

– Moje ciało jest dla tego, kto na nie zasłużył! „Playboy” chyba nie jest na tyle dobry, bym mogła się w nim zakochać!

• Największe marzenia?

– Chciałbym usiąść pewnego dnia w fotelu i pomyśleć sobie, że moje życie było udane, dobrze prowadzone, spontaniczne i intensywnie wykorzystane. Chciałabym czuć, że zostawiłam po sobie ślad i nie mam już więcej rzeczy do zrobienia.