Przypomnieli sobie o zapomnianych lochach

- Wchodziłem tam tuż po zakończeniu wojny - zapewnia 76-letni Jan Borowiec ze Szczebrzeszyna. - Było to rozległe pomieszczenie o wysokości jakichś… czterech metrów.

U zbiegu szczebrzeszyńskich ulic Zwierzynieckiej i Klasztornej znajduje się unikatowy zespół pofranciszkański. Budynki zostały wybudowane w latach 1620-1638.

Nad całością "dominuje” kościół pw. św. Katarzyny, wybudowany w stylu tzw. renesansu lubelskiego. Wewnątrz znajdują się m.in. znakomite sztukaterie wykonane przez Jana Wolffa, znanego budowniczego i dekoratora.

- Nie ma wątpliwości, że pod tym kompleksem istnieją tunele - mówi Borowiec. - Podobno można było nimi przejść do pobliskiego wzgórza zamkowego, synagogi i kościoła św. Mikołaja.

Jan Borowiec był w jednym z tuneli. Jeszcze przed wybuchem II wojny światowej, obok kościoła św. Katarzyny funkcjonowała tzw. lodownia. Był to efekt przedsiębiorczości m.in. miejscowych Żydów. Kruszyli oni zimą lód na rzece i składali w najgłębszych piwnicach. Latem sprzedawano go okolicznym gospodarzom. Lód stosowano m.in. do schładzania mleka i mięsa.

Według Jana Borowca po wojnie "interes” przejęła Gminna Spółdzielnia. Znalazł tam pracę jego ojciec, Szczepan. - Nosiłem mu obiady i kiedyś pokazał mi loch - opowiada Borowiec.

- Piętrzyły się w nim wielkie kawałki lodu. Podobno dalej były korytarze, które prowadziły do klasztoru. Pamiętam, że do lodowni można było wejść spod kościoła krętymi schodami…. Potem wynaleźli lodówki i cały loch został zasypany lub sam się zapadł. Zapomniano o nim na dobre.

Dawną lodownią zainteresował się Tomasz Gaudnik, miejscowy regionalista i dziennikarz. Uważa, że należy to pomieszczenie przebadać. Proboszczowi parafii pw. św. Katarzyny pomysł się spodobał.

- Szczebrzeszyn ma piękne zabytki, ale nadal jest jakoś… w cieniu - mówi ks. Jerzy Kołtun. - Warto to zmienić. Podziemia mogą stać się magnesem dla turystów. Parafia nie ma pieniędzy na renowację, ale gdy skrzykną się ludzie dobrej woli, wiele można dokonać.