Kiepsko się czuję, bo... mam urlop

Ich organizm, mimo że jest wyczerpany, wcale nie regeneruje się szybko.
Jednak to wcale nie obawa przed migreną i złym samopoczuciem sprawia, że ludzie boją się iść na urlop, czują lęk przed wolnymi dniami.

Cichcem do pracy

W wielu instytucjach pracownicy mają urlopy zaległe sięgające kilkudziesięciu dni.
Personalna jednej z firm żyje w ciągłej obawie, że skontroluje ją inspekcja pracy i będzie miała nieprzyjemności.

- Część ludzi robi wszystko, żeby na urlop nie pójść - żali się pani Iwona z dużej instytucji marketingowej. - Nawet jak idę do nich z awanturą, to piszą podanie i na urlopie są formalnie. A faktycznie po cichu przychodzą do pracy i siedzą tu. Najpierw godzinkę, że niby tylko wpadli na chwilę, później pół dnia, wreszcie i tak pracują.

Choroba wakacyjna

to przede wszystkim lęk przed zbliżającą się koniecznością dłuższego wypoczynku.
- Ja nie wiem, czy to tylko mój przypadek, czy inni też tak mają, ale po prostu boję się iść na urlop - mówi pani Agnieszka z tejże firmy marketingowej. - Kiedy szef nie daje mi nic do roboty, czuję się niepotrzebna, niedoceniana, odsunięta na margines. Gdy dowali mi pracy, nie liczy się dla mnie czas. W domu myślę sobie: aby do wakacji. Ale zaraz przychodzi refleksja: a jak pójdę na urlop, może ktoś okaże się lepszy ode mnie - i znów będę się czuła odsunięta? Zresztą to nudne leżeć plackiem na plaży.

Pani Agnieszka spędza w pracy cały dzień. Nawet nie ma czasu na to, żeby poznać partnera.

- Na razie nie odczuwam takiej potrzeby - śmieje się. - Nie mam na to czasu - mówi z pewnym zadowoleniem.

Ręka na pulsie

Czy wakacjofobia jest skutkiem innej choroby - pracoholizmu? Tak.
Organizm ludzi przepracowanych domaga się odpoczynku, ale gdy zbliża się urlop, oni zadają sobie pytanie: "co ja będę robił”, a nie mówią: "wreszcie nic nie będę robił”. Oni boją się, że nie podołają "obowiązkowi” odpoczynku.

- Dla wielu osób praca jest zasłoną - mówi Katarzyna Świder - psycholog. - Wolny czas staje się zagrożeniem, bo człowiek wtedy powinien się przyjrzeć swojej rodzinie, relacjom, jakie w niej są. Może trzeba by coś naprawić, zmienić, zaangażować się. Lepiej na to nie mieć czasu.

Chociaż nie wszyscy wakacjofobi mają rodziny, każdy w wolnym czasie musi się zmierzyć ze swoją samotnością. Urlop to także czas spotkania się ze sobą. Dla niektórych jest to wyzwanie zbyt trudne.

Na plaży, a w pracy

Wakacjofob wypchnięty na wakacje bierze z sobą nie wędkę, nie aparat do nurkowania, lecz laptopa i komórkę. Cały czas myślami jest w pracy. Często dzwoni do kolegów i sekretarki z pytaniem: "Co słychać?”. Jest nieszczęśliwy za granicą. Woli przebywać w kraju, bo z krajowego urlopu szybko można wrócić.

Często nie wyjeżdża z obawy przed utratą pracy lub stanowiska. Sądzi, że będąc na miejscu wszystkiego dopilnuje.

- To nielogiczne - mówi psycholog. - Jak będą go chcieli zwolnić, to jego wyjazd na urlop wcale nie będzie miał znaczenia.

Inna kategoria wakacjofobów umiera ze strachu przed wolnym dlatego, że a nuż w tym momencie w pracy będzie się działo coś ciekawego i to ich ominie. Albo szef zapomni o ich istnieniu i tę fajniejszą robotę przydzieli komuś innemu? Poczują się odsunięci na bok, niedowartościowani.

Okazuje się, że w dzisiejszych czasach wakacje to trudne wyzwanie i nie wszyscy są w stanie temu sprostać.

Maria Kolesiewicz

Czujesz strach przed dłuższym wypoczynkiem?

Po pracy nie idziesz na spacer, tylko bierzesz się za sprzątanie i mycie okien?
Kiedy szef nie zarzuca Cię robotą ponad miarę, czujesz się nieszczęśliwy, odrzucony?

Praca wyzwala w tobie dużą dawkę adrenaliny?

Jeśli na te pytania (niekoniecznie na wszystkie) odpowiadasz twierdząco, można podejrzewać, że będziesz wakacjofobem. To pierwsze symptomy, które powinny stanowić ostrzeżenie.