Szanowny Czytelniku!
Dzięki reklamom czytasz za darmo. Prosimy o wyłączenie programu służącego do blokowania reklam (np. AdBlock).
Dziękujemy, redakcja Dziennika Wschodniego.
Na początku września 1939 r. mojego ojca zabrano do Tomaszowa Lubelskiego. Stacjonowało tam tysiące żołnierzy rezerwistów, którzy po umundurowaniu i wręczeniu broni mieli wyruszyć na front.
Skoncentrowani byli w szerokim i długim baraku. Ojciec opowiadał, że pewnego dnia zupełnie niespodziewanie nadleciały niemieckie samoloty i rozpoczęły bombardowanie zgrupowanych tam żołnierzy. W barak trafiła niemiecka bomba i w jednej chwili jego część razem z będącymi tam żołnierzami zniknęła z powierzchni ziemi. Ojciec na szczęście znajdował się drugiej części.
On i setki innych przerażonych żołnierzy i oficerów zaczęli uciekać w popłochu przed Niemcami. Podążali na wschód do przyjaciół – Sowietów, jak się później okazało także i oni byli wrogami. Byli w zmowie z Niemcami.
Gdy żołnierze przebiegli kilka kilometrów zobaczyli przed sobą setki ustawionych, sowieckich samochodów ciężarowych. Były duże, oplandekowane a ich silniki pracowały. Przy samochodach ujrzeli rozstawionych i uzbrojonych Sowietów, jak się później okazało byli to żołnierze NKWD.
Żołnierze, którzy biegli z tyłu wraz z towarzyszącym im oficerem zastali na miejscu straszny widok. Sowieci w ordynarny sposób łapali polskich żołnierzy. Brali ich za ręce, pasy lub mundury i wrzucali do samochodów. Przy tym brutalnie bili Polaków kolbami karabinów i pałkami, kopali ich, używali wyzwisk, a przy tym głośno się śmieli. Ich zachowanie świadczyło o tym, że byli pijani. Zapełnione polskimi żołnierzami samochody odjeżdżały z rykiem na wschód w kierunku Rosji. Przyjeżdżały kolejne, puste.
Oddaleni żołnierze, z którymi przebywał również mój ojciec w porę zorientowali się co się dzieje i zaczęli podejrzewać, że Sowieci są w zmowie z Niemcami i z ich strony również grozi im ogromne niebezpieczeństwo. Zaczęli uciekać w rozproszeniu jeszcze zanim zauważyli ich sowieccy żołnierze.
Uciekanie było trudne i niebezpieczne. Bo cóż to było uciekanie, jak wróg był zarówno z tyłu, jak i z przodu. Ale z pomocą Boga ucieczka ojca udała się. Ojciec, aby dotrzeć do domu musiał przebyć wiele kilometrów. Szedł bocznymi drogami i lasami. Odpoczywał i spał w lasach, zaroślach. Zdawał sobie sprawę, że jeśli zostanie złapany przez wroga to zginie. Niemcy zabijali uciekinierów na miejscu, a Sowieci rozstrzeliwali ich później w obozach śmierci.
Ojciec mówił, że żołnierzy schwytanych w Tomaszowie rozstrzelano w Rosji, m.in. w Katyniu.
Po wielu latach słowa ojca się o współpracy Niemiec z Rosją potwierdziły się. Od lat te gorzkie wydarzenia próbuje się przeinaczać i manipulować nimi, ale słowa naocznych świadków żołnierzy września `39 świadczą o tym, co wydarzyło się naprawdę.
Tak jak świadectwo mojego ojca Józefa. Słuchając tych przeinaczeń myślę, że gdy mój ojciec z nieba patrzy i słucha tych kłamstw, to gorzko płacze i kieruje swój wzrok do Tomaszowa Lubelskiego, gdzie udało mu się uciec od kul niosących śmierć z rąk obu wrogów, a gdzie zginęło wielu polskich żołnierzy.
On i setki innych przerażonych żołnierzy i oficerów zaczęli uciekać w popłochu przed Niemcami. Podążali na wschód do przyjaciół – Sowietów, jak się później okazało także i oni byli wrogami. Byli w zmowie z Niemcami.
Gdy żołnierze przebiegli kilka kilometrów zobaczyli przed sobą setki ustawionych, sowieckich samochodów ciężarowych. Były duże, oplandekowane a ich silniki pracowały. Przy samochodach ujrzeli rozstawionych i uzbrojonych Sowietów, jak się później okazało byli to żołnierze NKWD.
Żołnierze, którzy biegli z tyłu wraz z towarzyszącym im oficerem zastali na miejscu straszny widok. Sowieci w ordynarny sposób łapali polskich żołnierzy. Brali ich za ręce, pasy lub mundury i wrzucali do samochodów. Przy tym brutalnie bili Polaków kolbami karabinów i pałkami, kopali ich, używali wyzwisk, a przy tym głośno się śmieli. Ich zachowanie świadczyło o tym, że byli pijani. Zapełnione polskimi żołnierzami samochody odjeżdżały z rykiem na wschód w kierunku Rosji. Przyjeżdżały kolejne, puste.
Oddaleni żołnierze, z którymi przebywał również mój ojciec w porę zorientowali się co się dzieje i zaczęli podejrzewać, że Sowieci są w zmowie z Niemcami i z ich strony również grozi im ogromne niebezpieczeństwo. Zaczęli uciekać w rozproszeniu jeszcze zanim zauważyli ich sowieccy żołnierze.
Uciekanie było trudne i niebezpieczne. Bo cóż to było uciekanie, jak wróg był zarówno z tyłu, jak i z przodu. Ale z pomocą Boga ucieczka ojca udała się. Ojciec, aby dotrzeć do domu musiał przebyć wiele kilometrów. Szedł bocznymi drogami i lasami. Odpoczywał i spał w lasach, zaroślach. Zdawał sobie sprawę, że jeśli zostanie złapany przez wroga to zginie. Niemcy zabijali uciekinierów na miejscu, a Sowieci rozstrzeliwali ich później w obozach śmierci.
Ojciec mówił, że żołnierzy schwytanych w Tomaszowie rozstrzelano w Rosji, m.in. w Katyniu.
Po wielu latach słowa ojca się o współpracy Niemiec z Rosją potwierdziły się. Od lat te gorzkie wydarzenia próbuje się przeinaczać i manipulować nimi, ale słowa naocznych świadków żołnierzy września `39 świadczą o tym, co wydarzyło się naprawdę.
Tak jak świadectwo mojego ojca Józefa. Słuchając tych przeinaczeń myślę, że gdy mój ojciec z nieba patrzy i słucha tych kłamstw, to gorzko płacze i kieruje swój wzrok do Tomaszowa Lubelskiego, gdzie udało mu się uciec od kul niosących śmierć z rąk obu wrogów, a gdzie zginęło wielu polskich żołnierzy.
