Dom, którego nie ma

– Budowę rozpoczęliśmy w 2000 roku – mówi Stanisław Mroczek, burmistrz Parczewa, za którego kadencji inwestycja się zaczęła. – Fundamenty zostały zalane i stoją do dzisiaj. Na budowę bloku nie mamy pieniędzy.
Wykonanie projektu, wylanie fundamentów i uzyskanie zgody na budowę kosztowało podatników prawie 50 tys. złotych. Plany były ambitne. W budynku wielorodzinnym miały zamieszkać 24 rodziny. Te, których warunki lokalowe są nie do przyjęcia. Wielu z nich może codziennie oglądać, co zostało z ich marzeń, bo mieszają po sąsiedzku w zaniedbanych barakach. Po sześciu latach już nie wierzą, że kiedykolwiek przeprowadzą się do nowego lokalu. – Jak my tu mieszkamy? Małe klitki, zimno, brudno – mówi pan Wiesław, jeden z lokatorów baraku przy ulicy Mickiewicza. – A obok od kilku lat widzimy fundamenty. Kiedyś, to jeszcze burmistrz nam obiecywał, że przeprowadzimy się do nowego bloku, ale teraz, to już o tym nie wspomina.
Budowa miała kosztować 2 miliony złotych. Burmistrz twierdzi, że na kontynuowanie inwestycji nie ma pieniędzy, bo w mieście są potrzeby o wiele ważniejsze. Dlatego ani w tym, ani w następnym roku nie przewiduje pieniędzy na dokończenie budowy. – Trzeba by było podjąć męską decyzję, żeby rozpocząć budowę i ją skończyć – tłumaczy. – Budować po kawałku, to nie wyjście. Na razie dużą część pieniędzy przeznaczamy na oświatę, kanalizację i budowę wodociągów. Potrzebujemy też pieniędzy do przygotowywania projektów unijnych.
Na mieszkania socjalne czeka w Parczewie przeszło 200 rodzin. Miasto dysponuje zaledwie dziewięcioma takimi mieszkaniami. W ubiegłym roku przydzieliło tylko jedno takie mieszkanie.
– Nie mamy wyodrębnionych budynków socjalnych na naszym terenie – tłumaczy Irena Terlecka, inspektor do spraw gospodarki mieszkaniowej przy Urzędzie Miejskim w Parczewie. – Możemy dysponować lokalami socjalnymi, gdy lokator umrze lub przeprowadzi się gdzie indziej.